با رواج یافتن دوربین های دیجیتال ارزان قیمت و همزمانی آن با گسترش اینترنت ، عکاسی کودک در آتلیه کودک ( در معنای عام آن ) کم کم وارد عرصه های جدیدی می شود. مشاهده فتوبلاگ های بسیاری که روز به روز هم بیشتر می شوند و نیز سایت های رایگانی که این امکان را در اختیار همه قرار می دهند که عکس های دیجیتالی که چند لحظه قبل گرفته شده به فاصله چند ثانیه برروی شبکه اینترنت قرار گیرد ، ما را دستخوش احساسات متضادی می کند . از این بابت هم می‌توان خوشحال بود و هم نگران .
خوشحالی از این بابت است که پدیده اینترنت و دیجیتال باعث شود تا علاقه مندانی که تازه آغاز کرده اند ، کم کم عکاسی را جدی تر بگیرند واز طرفی بینندگان با دیدن همین عکس ها به مرور قدم به وادی عکس های برتر گذاشته و عکس های خوبی را که در اینترنت یافت می شود بیابند. و نگرانی آن جاست که فرهنگ و سواد بصری عامه با عکس های فوری اینترنتی صدمه ببیند و فکر کنند که واقعا عکاسی در همین عکس ها خلاصه می شود. و کسانی هم که این گونه عکاسی را آغاز کرده اند دچار شُبهه مشابهی شوند.
نکته ای که مطرح کردیم به دوربین دیجیتال و بد بودن یا خوب بودن عکاسی دیجیتال مربوط نیست . دوربین دیجیتال یک ابزار است. همان گونه که دوربین غیر دیجیتال . دیجیتال فقط ابزار سریعتری است و این البته حُسن است و در کنارش می شود آسیب هایی را هم که این پدیده ممکن است ایجاد کند مد نظر قرار داد.
همانطور که با رواج پدیده وب لاگ گاهی باید نگران بعضی مسایل بود؛ سرعت و آسانی عکاسی و انتشار آن نیز می تواند نگرانی هایی ایجاد کند.
وقتی ذائقه عادت کرد به عکس های آسان و راحت الحُلقوم، آن گاه سخت می شود این ذائقه را تغییر داد. منظور از عکس های آسان ، آسان تر شدن عکاسی نیست؛ بلکه عکس هایی است که تفکری پشت سر ندارد و خب این قبیل عکس ها را با دوربین حتی گران قیمت هم می گیرند. دیجیتالی شدن فقط به این مقوله بیشتر دامن زده است .
مثل همان جمله ای که در مورد کتاب می گویند آیا هر عکسی به یک بار دیدنش می ارزد؟اما ما کتاب بد داریم و نیز عکس بد .
کتابهای پرفروش بازار اگر کسی را به سوی کتاب های برتر سوق بدهد خوب است. ( بگذریم که این کتاب ها سلایقی را راضی می کند و کارکرد خودش را دارد ؛حتی اگر این سلایق هیچ گاه سراغ کتاب های دیگر نروند.) اما اگر بازار مملو از کتاب هایی این چنین شود و مجال چندانی برای نفس کشیدن به انواع دیگر ندهد ؛جای نگرانی دارد.
نگاه جدی به عکس و عکاسی نگاه به آن، به عنوان یک هنر است .فرقی نمی کند که با دیجیتال کار شود یا غیر آن .فرق نمی کند که عکس مستند اجتماعی باشد یا خبری باشد یا پرتره یا تبلیغیاتی صنعتی یا هر شاخه دیگر. هنر عکاسی در تمام این شاخه ها می تواند معنا پیدا کند .آن جا که خلاقیت به کار رود هنر هم پدیدار می شود. ضمن آن که به هیچ وجه مُنکر عکس های غیر خلاقانه که کاربردهای خاص خود را دارند نیستیم .
یک عکاس حرفه ای که رشته اصلی اش در زمینه عکاسی هنری است می گوید : من معتقدم که عکاس یا باید بلد باشد که مخاطب را شگفت زده کند و یا اصلا نباید عکاسی کند.
این اعتقادی است که می تواند به کنار گذاشتن دوربین هم منجر شود. این که یا باید حرفی برای گفتن داشته باشی یا این که دوربین را ببوسی و کنار بگذاری !
ذات ما انسان ها همیشه به دنبال خوبی و زیبایی بوده و همیشه در پی ثبت یک هنر یا کار در شرایط بهترین و خوب ترین . عکاسی هم همین ویژگی را دارد . این که می خواهیم عکس خوب بگیریم ، می خواهیم خوب عکاسی کنیم و ... .
جواب این امر در تکنیک ها و فنون مختلف آمده است. کتاب های آموزش عکاسی متعددی در این زمینه وجود دارد و پُر است ازروش های ساده ای که رموز عکاسی خوب را درخود دارد.
در همه این کتابها می خوانیم که ویژگی های عکس خوب در رعایت کادربندی ، زاویه ، کمپوزسیون ، نورو رنگ و محتواست. ولی در این صورت همه عکس های خوب باید شبیه به هم باشند ! چون عکاسان همه عکس های خوب تلاش می کنند تا این نکات را رعایت کند.پس چه چیزی باعث می شود که صدها عکس خوب آفریده شود و همه با هم متفاوت باشد ؟ شاید یکی از این عوامل اعتقادات و نوع نگاه و جهان بینی عکاسان باشد. عکاسانی که وظیفه خود را خوب عکس گرفتن می دانند و ادعایی هم برای آن ندارند معمولا همان هایی هستند که عکس هایشان همیشه در ذهنمان باقی می ماند.