سال ۱۳۹۶ به لحاظ اتفاقات و حوادث اجتماعی، سیاسی و اقتصادی سالی پرتنش بود؛ از زلزله‌ی کرمانشاه و سقوط هواپیما و غرق شدن کشتی گرفته تا انتخابات ریاست جمهوری و حمله به مجلس و بالا رفتن قیمت ارزهای خارجی. حوادث و اتفاقاتی که غیر از تصاویر ثبت‌شده آن توسط عکاسان خبری و بالا رفتن قیمت تجهیزات عکاسی شاید تاثیر چندان زیادی بر روند کلی عکاسی نداشت.


جشنواره‌ها:

امسال نیز همچون سال‌های گذشته ترافیک جشنواره‌های متعدد عکاسی در طول سال برقرار بود و بازار عکاسی جشنواره‌ای (با آمار تقریبی هرماه، ۲ و نیم جشنواره) از هر بازاری گرم‌تر. جشنواره‌هایی با موضوعات آیینی و مذهبی که بیشتر اسپانسر دولتی داشت تا معدود جشنواره‌های خاص با اسپانسر شرکت‌های تولیدی، همه با هم در کنار جشنواره‌های برگزارشده توسط انجمن‌ها و نهادهای عکاسی، سال شلوغی برای عکاسان جشنواره‌ای رقم زده بود. از سوگواره‌های عاشورایی «بیرجند»، «میراث عاشورا در قاب عکس»، «خط سوم» تا جشنواره‌هایی با موضوعات فرهنگی-مذهبی همچون «وقف، چشمه همیشه جاری»، «تقریب»، «خانه دوست»، «موقوفات تهران».

از جشنواره‌هایی با تمرکز بر شهر و منطقه‌ای خاص همچون «قلب تهران»، «شیراز امروز»، «بیرجند در قاب ایران» و «جشن عکس هرمزگان» و «چشم‌انداز توسعه‌ی ایران و چین» تا جشنواره‌های نهادهای عکاسی همچون «دوربین.نت»+ + ، «ده روز با عکاسان»، «تصویر سال»، «شید» + + و «عکس خیام».

در کنار جشنواره‌های بخش‌های صنعتی و خصوصی همچون «خودرونما»، «عکس معدن»، «نورنگار» و «زندگی زیباست»، دانشگاه‌ها نیز با «سالانه‌ی عکس دانشجویان دانشگاه تهران» و «جشنواره‌ی عکس نقره، جشن عکس دانشگاه هنر» سهمی در این جریان داشتند. علاوه بر این، در کنار این جشنواره‌ها، در هفتمین و هشتمین حراج تهران نیز، شب پر رونقی از لحاظ فروش برای عکاسی ایران رقم خورد.




نمایشگاه‌های گروهی:

نمایشگاه‌های گروهی عکس احتمالا تنها رویدادی در سال ۹۶ است که بتواند با تعدد جشنواره‌ها رقابت کند. تعداد بسیار زیاد نمایشگاه‌های گروهی با رویکردهایِ مناسبتیِ مختلف اعم از سیاسی، تاریخی و هنری در سال ۹۶ کاملا محسوس است. برای مثال فقط موزه‌ی عکسخانه شهر هشت نمایشگاه با عنواین مختلف در سال ۹۶ برگزار کرد. نمایشگاه‌هایی چون «کارگران»، «اماکن مذهبی»، «مسافران»، «عکس‌های قدیمی رشت»، «عکس‌های تاریخی سوگواران»، «مردم معمولی»، «مستند انقلاب»، «دروازه‌های طهران قدیم» که معمولا با نشست‌هایی نیز همراه بود.

گالری‌های خصوصی نیز هر کدام با یک یا چندین نمایشگاه گروهی سهم زیادی در این تعدد داشتند. برای مثال گالری راه‌ابریشم با نمایشگاه‌هایی چون «انباشت»، «کمی دورتر»، محسن با «دال‌های ضمنی»، «پرتفولیوی۲»، هپتا با «مزامیر سکوت»، «سیتوپلاسم»، تم با «اربن»، «خانه‌ای که در آن دوستت دارم»، مهراوا با «موزه‌ی میهن‌پرستی»، آرته با «منظر»، بنیاد کاف با «پوسته»، پروژه‌های آران با «آثار عکاسان جوان ایرانی»، ای جی با ««تصویر کوچک، آینه بزرگ» و ... .

امسال علاوه بر اکثر جشنواره‌ها که دارای بخش موبایلی بودند، نمایشگاه‌های گروهی «عکاسی با موبایل» نیز همچون سال‌های گذشته هم در تهران و هم در شهرستان‌ها دایر بود. برای مثال «تهران شهر زندگی» در خانه‌ی هنرمندان ایران، «خانواده بشر» + + در مشهد و حتی «تهران به روایت تلفن همراه» در پاریس.

همچنین «یک تکه زندگی» یادبودی برای عباس کیارستمی در گالری ایوان، «این ما هستیم، نه آنها» آثار بیست عکاس مستند در گالری آریانا و «آتش سرد» آثار عکاسان جنگ در گالری سلام، از نمایشگاه‌های گروهی بزرگ و پرمخاطب و البته تا حدودی پر حاشیه‌ی امسال بودند.

در سال ۹۶ نیز به رسم چند سال‌ گذشته شاهد حضور آثار عکاسان ایرانی در نمایشگاه‌های گروهی خارج از ایران بودیم اما در این میان بزرگ‌ترین و پر تعدادترین حضور عکاسان ایرانی در فستیوال آرل فرانسه با نمایشگاه «ایران؛ سال ۳۸» رقم خورد که در پرونده‌ی «عکاسی بارداری در آتلیه بارداری ایران خارج از ایران» در سایت عکاسی به تفصیل مورد نقد و بررسی قرار گرفت.

اگر تعداد نمایشگاه‌های گروهی که در شهرستان‌ها برگزار شد را به تعداد نمایشگاه‌های گروهی این سال اضافه کنیم، به آماری بالغ بر چهار نمایشگاه گروهی در ماه خواهیم رسید که در نسبت به تعداد نمایشگاه‌های انفرادی جالب توجه است.




نمایشگاه‌های انفرادی:

در میان نمایشگاه‌های برگزار شده‌ توسط عکاسان قدیمی و با سابقه‌، از اتفاقات خوب سال ۹۶ می‌توان به نمایشگاه «سیب سوم» یحیی دهقانپور و نمایشگاه «انقلابیون» کاوه کاظمی، هر دو در گالری آران اشاره کرد. همچنین در این سال، عکاسان شناخته شده‌ای چون مریم زندی (چهره‌های ۵، سیمایی از موسیقی معاصر ایران در گالری ایوان)، ابراهیم حقیقی (خانه ابری در گالری گلستان) و نادر داودی (نادر داوودی با یک واو کمتر در گالری ایوان) همراه و همپای نسل فعلی عکاسی ایران همچون نیوشا توکلیان (می‌دانم چرا شورشی آواز سر می‌دهد در گالری آب‌انبار)، پیمان هوشمندزاده (خشک در گالری ای‌جی)، گوهر دشتی (خانه در گالری محسن)، امید صالحی (اینجا، من دو اسم دارم در گالری راه ابریشم) و محمد غزالی (بد و بدتر در گالری آب‌انبار) آثار خود را در معرض دید مخاطبان قرار دادند.

ساسان ابری با نمایشگاه «در معرض» در گالری محسن، تهمینه منزوی با نمایشگاه «گذشته‌ی استمراری» در گالری راه ابریشم، محسن شاهمردی با نمایشگاه «دوردست» در گالری امکان، سارا ساسانی با نمایشگاه «ویرانی» در گالری آرته، امین طلاچیان با نمایشگاه «قطعه‌ی ۴۱» در گالری اُ، سروش کیایی با نمایشگاه «برج آهن» در گالری آرته، آرش اکبری‌‌سنه با نمایشگاه «فضولی در تهران» در گالری الهه، مرضیه رشیدی با نمایشگاه «کنار» در گالری امکان و ژیلا مختاری با نمایشگاه «دیوانگی منهای یک ثانیه» در گالری شیرین، از جمله عکاسان جوانتری بودند که در سال ۹۶ نمایشگاه انفرادی برگزار کردند.

همچنین چند نمایشگاه از آثار عکاسان خارجی در گالری‌های داخل ایران به نمایش گذاشته شد که از مهمترین آنها می‌توان به نمایشگاه ««طبع و فروش در ایران ممنوع است» از هنرمندان مطرح معاصر برومبرگ و شانارین در گالری ای‌جی، نمایشگاه «آرنو فیشر» عکاس شناخته‌شده‌ی آلمانی در گالری راه ابریشم و نمایشگاه «ایران در ابتدای دهه‌ی ۵۰» عکس‌های یک شهروند کانادایی از ایران قدیم در گالری فرشته را نام برد. کارگاه چند روزه‌ی عکاس جوان و مطرح آلمانی ولفرام هان با عنوان «اکتشافات هر روزه» در پروژه‌های نیومدیا نیز از اتفاقات قابل توجه امسال بود.




مجلات:

با توجه به گران‌شدن نرخ کاغذ، در کنار پایین آمدن آمار فروش، سال ۱۳۹۶ ظاهراً سال مالی خوبی برای مجلات نبود. با این حال فصلنامه‌ی «حرفه هنرمند» هر چهار شماره‌ی ۱۳۹۶ خود را (شماره‌های ۶۳، ۶۴ ،۶۵ و ۶۶) به موقع راهی دکه‌ها کرد. ماهنامه‌ی «هنر آگه» نیز در نهایت با ۶ شماره (شماره‍ای ۱۷، ۱۸، ۱۹، ۲۰، ۲۱، ۲۲) توانست تقریبا هر دوماه یک بار منتشر شود.

در میان مجله‌های اختصاصی عکاسی «فصلنامه‌ی عکاسی» بر خلاف شروع سریع خود در سال گذشته، در سال ۹۶ فقط توانست چهارمین شماره خود را منتشر کند و «عکسنامه» برای سومین سال پیاپی غایب بزرگ مجلات عکاسی بود. اما در سال ۹۶ این نشریات دانشجویی بودند که چراغ مجلات اختصاصی عکاسی را روشن نگه داشتند؛ ششمین شماره «چشمک» نشریه‌ی عکاسی دانشگاه تهران منتشر شد و «کالوتیپ» نشریه‌ی عکاسی دانشگاه هنر نیز بعد از سال‌ها با هشتمین و نهمین شماره در دسترس مخاطبان قرار گرفت.

یک بار دیگر مجله‌ی «اطلاعات، حکمت و معرفت» در سال ۹۶ شماره‌ی ۱۳۸ خود را به ویژه‌نامه‌ی «فلسفه و عکاسی» اختصاص داد تا تعداد ویژه‌نامه‌های عکاسی و فلسفه‌‌ی خود را به رقم چهار برساند و در نهایت علاوه بر مجلات چاپی سایت عکاسی و تندیس، در کنار سایت‌هایی چون عکسخانه و کارنما هر یک بخشی از بار نقد و تحلیل نمایشگاه‌های عکاسی داخلی و خارجی را کمابیش بر عهده گرفتند.




کتاب‌ها:

بازار انتشار کتاب‌های عکاسی به لطف انتشارات پرگار در سال ۱۳۹۶ پر رونق بود. این انتشارات علاوه بر تجدید چاپ برخی کتاب‌ها (کتاب ۲ جلدی فتوژورنالیسم اثر کنت کوبر) پنج عنوان کتاب جدید را در سال ۹۶ روانه بازار کرد:

- کتاب «عکاسی مقدماتی» نوشته اسماعیل عباسی
- کتاب «مجموعه عکس چیست؟» نوشته اسماعیل عباسی
- کتاب «چهار هنرِ عکاسی، جستاری فلسفی» نوشته دومینیک‎مک‎آیور لوپس
- کتاب «عکاسی دیجیتال و ACR» نوشته ساسان پناهی
- کتاب «من رییس جمهور ایرانم» مجموعه عکس امیر نریمانی

از کتاب‌های عکس مهم امسال می‌توان به کتاب انقلابیون کاوه کاظمی اشاره کرد که همزمان با نمایشگاه او در گالری آران توسط انتشارات نظر منتشر شد. از نشر نظر همچنین کتاب‌های عکس رومین محتشم و تهمینه منزوی منتشر شد و نشر چشمه نیز دو کتاب عکسِ «بوشهر» بهمن جلالی و «صد» پیمان هوشمندزاده را روانه بازار کرد. همچنین مریم زندی، مرتضی پورصمدی، سید مهدی حسینی، فرزین ناظم‌زاده و علی شکری دیگر عکاسانی بودند که کتاب‌های عکس آن‌ها در این سال منتشر شد.

از دیگر کتاب‌های عکاسی امسال در بخش فنی می‌توان به کتاب ترکیب‌بندی در عکاسی، نوشته‌ی لوری اکسل، انتشارات آبان، کتاب هنر عکاسی (رویکردی به بیان شخصی در عکس)، نوشته‌ی بروس بارنبام، انتشارات پشتون و کتاب ذهن عکاس، نوشته‌ی مایکل فریمن، انتشارات آبان اشاره کرد. همچنین در بخش نظری کتاب‌های تاریخ‌نگاری و عکاسی (جستارهایی پیرامون عکس به‌ مثابه‌ی سندی تاریخی) مجموعه مقالاتی با ترجمه‌ی محمد غفوری از نشر آگه، تکان نخور خاطراتِ همراه با عکسِ سالی مان از انتشارت حرفه هنرمند، ذن در هنر عکاسی خیابانی اثر اریک کیم از انتشارات تیسا و از آشوب ادراک تا ستایش عکس (۳ جلدی) به نویسندگی کاوه فرزانه از انتشارات پازینه را برشمرد.




اگرچه تمرکز بیشتر فعالیت‌های عکاسی، همچون همیشه، در شهر تهران بود اما امسال نیز شاهد رشد فعالیت‌های عکاسی در شهرستان‌ها بودیم؛ از برپایی نمایشگاه عکس تا برگزاری جشنواره‌ی عکاسی و حتی چاپ کتاب. از جمله شهرهای فعال امسال در زمینه‌ی عکاسی می‌توان به شهرهایی چون اصفهان، ، شیراز، ارومیه، مشهد، بندرعباس، تبریز، اردبیل، بیرجند، اراک، رشت، بوشهر، سنندج، گرگان، کرمان، کاشان، یاسوج، همدان، خنج، کنگان و شهریار اشاره کرد.

سال ۱۳۹۶ همچنین با درگذشت دو عکاس همراه بود؛ علیرضا سلطانی‌شاد، عکاس پیشکسوت مطبوعاتی و عضو ادوار هیات مدیره‌ی انجمن صنفی عکاسان مطبوعاتی ایران و شاهرخ حاتمی عکاس بزرگ و پیشکسوت ایرانی در عرصه‌ی فتوژورنالیسم که آثاری جهانی خلق کرد. با این حال سال ۹۶ سال چندان بدی برای عکاسی ایران نبود.

امید است همچون سال ۱۳۹۶، در سال جدید نیز روند رو به افزایش فعالیت‌های عکاسی بردوام باشد، صد البته به شکلی که این افزایش با بالا رفتن سطح کیفی فعالیت‌ها نیز همراه باشد و تنها شاهد تکرار اتفاقات متعدد نازل و باری به هر جهت نباشیم.

همواره در مواجهه با تصاویر مایلیم از درونشان پی به چیزهایی ببریم که در آنها دیده نمی‌شوند و سپس بی‌آنکه به نقشِ خودمان در این جریان توجهی داشته باشیم، عکاسان‌شان یا زمینه‌ای که نشان‌دهنده‌ی نواقص‌شان هستند را نقد می‌کنیم. هر چقدر هم که نقد، موثق و پذیرفتنی باشد می‌بایست صراحتاً موضع فکری‌اش را اعلام کند و به آن آگاه باشد؛ به عبارتی دیگر، سرچشمه‌ی نقد چیست و در این میان چه تصوراتی ملاک بوده؛ چه مواردی بدون تأمل درست پنداشته شده و چه پیش افکنده شده است. بدون در نظر گرفتن این عوامل، نقد عقیم خواهد بود.

همه‌ی ما از نظام‌های اعتقادی‌مان، طیف گسترده‌ای از مواضع فکری و مجموعه‌ای از باورها یا به دیگر سخن از ایدئولوژی [۱] شخصی‌مان پیروی می‌کنیم. بدین سبب نگریستن عاری از نظر به عکس‌ها بسیار سخت است لذا از زاویه‌ی دیدِ ویژه‌ای به آنها می‌نگریم و این خود تعریفی از آدمیت است: ما عقایدی داریم.

عکس‌ها خیلی کمتر از آنچه انتظار می‌رود را نمایان می‌سازند. آنها نشانه‌های جهان‌اند و حیله‌گر؛ زیراکه می‌پوشانند و مرز تعیین می‌کنند و در آنچه نشان می‌دهند صادق‌اند؛ با این حال امکان دارد با صداقت‌شان موافق یا مخالف باشیم (چیزی به عنوان حقیقت وجود ندارد مگر اینکه بخواهید به متافیزیک یا مذهب متوسل شویم).

برخلاف نقاشی یا سایر فرم‌های هنری (اجازه دهید عجالتاً فرض کنیم که عکاسی یک فرم هنری است، البته گاهی اوقات و نه همیشه) عکس،‌ مقاصد عکاس را بیان نمی‌کند و در این دوران شکل و شمایلی دیگرگون یافته است (این روزها حتی عادت کرده‌ایم عکس‌هایی را در اپلیکشین‌هایِ عکاسی ببینیم که به شدت با فیلترها تحریف و ویرایش شده‌اند) نه رد قلم‌مویی در کار است و نه سطحی. در این زمان، بیشتر عکس‌ها همچون پرفورمنس در زمانی کوتاه آشکار می‌شوند و سپس به حافظه فرستاده می‌شوند. با این وجود برخلاف پرفورمنس، عکس‌های دیجیتال را می‌توان به راحتی از نو دید. در واقع این مسئله به علت ماهیت الکترومغناطیسی آنهاست.

از این‌رو، عکس‌ها بر آن هستند تا زندگی و دیدن آن را همانندسازی کنند. چند روز پیش رفته بودم تماشای بازی بیس‌بال، امروز آن بازی و تمام حواشی‌اش برایم به چند خاطره تبدیل شده‌اند. از آن روز چند عکس در گوشیِ هوشمندم دارم که تجربه‌ی آن روز را برایم زنده می‌کند و تا حدودی آنچه دیده بودم را نشان می‌دهند با این تفاوت که چشم‌های من لنز واید ندارند. به‌واسطه‌ی این عکس‌ها و سایر تصاویر ذهنی‌ای که بی‌درنگ به آنها دسترسی دارم، می‌توانم امروزم را به آن روز پیوند بزنم. اما برخلاف آن عکس‌ها، تصاویر ذهنی‌ام به وضوح ماجرای در ترافیک ماندنم و یا گوش سپردنم به پسربچه‌ای ده ساله که تمام روز حرف می‌زد را مدام یادآوری می‌کنند.

عکس‌های گوشی‌ام به دلیل اینکه همچون مرجعی دیداری عمل می‌کنند، تجربه‌ی رفتنم به بازی بیس‌بال را زنده نگه می‌دارند، با اینکه چندان بی‌عیب هم نیستند. به‌عنوان مثال، آن روز جایی نشسته بودم که فنس‌هایی روبری‌ام بود، آن فنس‌ها در صفحه نمایش گوشی‌ام به‌صورت یک الگوی بصری درهم و عجیب‌وغریب دیده می‌شوند اما تجربه‌ی تماشای بازی چیزی نیست که این عکس‌ها بتوانند نمایشگر آن باشند. این تجربه بر پایه‌ی آنچه که بدان معتقدم شکل می‌پذیرد.

بنابراین اکنون به این عکس‌ها بر پایه‌ی باورهایم می‌نگرم. آن فضای وسیع و ژرف با هزاران تماشاگر و بازیکنانی که در لباس‌های بیس‌بال خیلی عجیب به نظر می‌رسیدند و مدام هم در تصاحب توپ بازنده بودند، همگی در نظرم به چیزی شدیداً متفاوت تغییر شکل داده‌اند؛ گونه‌ای اثرپذیری از فرهنگی بیگانه (چون که تقریباً بعد از هفده سال اقامتم در این کشور هنوز با برخی از فرهنگ‌ها و خلق‌وخوهایشان بیگانه‌ام). بدین جهت عکس‌های آن روز را علاوه بر دیدن موضوعاتشان، با یک ذهن ثبت‌کننده که از آنِ یک فرد خارجی است، مورد خوانش قرار می‌دهم؛ همان ایدئولوژی‌ای که در آغاز مطلب بدان اشاره کردم.

بدون این ایدئولوژی مداخله‌گر نمی‌توانم به عکس‌های آن روز بنگرم. هیچکدام از ما قادر به انجام چنین کاری نیستیم. اما این نیاز، مشکل محسوب نمی‌گردد. در حقیقت، عکاسی کودک در آتلیه نوزاد در قیاس با سایر فرم‌های هنری (به یاد داشته باشید که پیش‌تر گفتم، تنها گاهی مواقع عکاسی هنر است) این امکان را برای مخاطبش فراهم می‌آورد که بتواند باورها، داوری‌ها، کلیشه‌های فکری و جانب‌داری‌هایش را محقق سازد. تصویر عکاسی نسبت به دیگر فرم‌ها، به نحوی آسان‌تر امکان تحقق چنین امری را میسر می‌سازد زیرا که شدیداً فریبنده است. این در حالی است که عکس به نظر واقع‌نما و راستگو به نظر می‌رسد و به جهان خارجی شبیه است. اما همیشه این‌طور نیست.

گمان می‌کنم این جنبه‌ی عکاسی نه تنها فراموش شده‌ترین جنبه‌ی آن است که حتی ارزشمندترین آن نیز هست. سابق بر این در خصوص اینکه عکاسی اساساً کنشی اجتماعی است بحث کرده‌ام.‌ در دورانی که به سر می‌بریم، گرفتن یک عکس و اشتراک فوری آن، از خود عکس مهم‌تر است. هنوز قاطعانه به این وضعیت اعتقاد دارم و دلیلی است بر اهمیت عکاسی نزد عکاسان.

عکاسی تا حدود زیادی به همین منوال برای بیننده نیز واجد اهمیت می‌گردد. در جریان عکاسی به منزله‌ی کنشی اجتماعی، امکان دسترسی به عکسی متعلق به فردی دیگر، که می‌خواسته آن را ببینیم، مهیا می‌گردد. در این فرایند با فردی دیگر ارتباط پیدا می‌کنیم اما بدون آن فیلترهای ذهنی‌ای که پیش‌تر درباره‌شان صحبت کردیم، نمی‌توانیم ارتباط بگیریم. لذا عکاسی به ما این امکان را می‌دهد که آن فیلترها را بیازماییم. در واقع، زمینه‌های بخصوص عکاسی باید وادارمان کنند تا آن فیلترهای ذهنی را بیازماییم زیرا که آن زمینه‌ها (و نه آنچه به تصویر درآمده یا چه کسی آن را گرفته و یا کجا به نمایش درآمده) به ما می‌گویند چه می‌توانیم بکنیم یا چه باید بکنیم.

در جریان تماشای عکس یا به عبارتی روشن‌تر، موضوع عکس، تمام آنچه ضروری می‌نماید این است که بدانیم مشخصاً مشغولِ صحبت کردن در مورد چه هستیم. اگر موضوع بحث ما در عکس دیده نمی‌شود لازم است از خودمان بپرسیم که چگونه از نظر ما به عکس راه پیدا کرده است؟ چه عاملی سبب می‌شود چنین برداشتی از عکس داشته باشیم؟ چه معرفتی یا تصوراتی یا کلیشه‌ی فکری یا باوری سبب شده چیزی را در عکس مشاهده کنیم که عملاً در آن دیده نمی‌شود؟ و در نهایت باید از خودمان بپرسیم که این شیوه اندیشیدن به عکس‌ها، شامل چه نکاتی درباره‌ی خودِ ماست که این خود یک پرسش حیاتی است. اینکه چیزی را در تصویر می‌بینم که در آن نیست، به چه معناست؟

توجه داشته باشید که چنین نگرشی به عکس الزاماً نافیِ سایر برداشت‌ها از آن نیست از این‌رو فی‌ذاته مسئله‌ی اصلی به شمار نمی‌رود. اما امکان دارد بر پایه‌ی چنین نگرشی برخی از قطعیت‌ها، انکار شده یا مورد شک و گمان قرار گیرند.

مصداق‌های روشن زیادی وجود دارد که با اندیشه در آنها به آگاهیِ بیشتر در خصوص مسئله‌ی مزبور دست می‌یابیم: از توجه به این مصداق‌ها در می‌یابیم که چرا مفاهیم و افکار برونی (که ما به ازاءشان درون عکس نیستند) یاری‌دهنده‌ی ما در خوانش عکس هستند. درست است که عکاسی تبلیغاتی اساساً یک دروغ سترگ است اما این دروغ ساخته‌ی ماست که در اذهان جای می‌گیرد. اگر قلاب این دروغ به جان ما ننشیند، اثری نخواهد گذاشت.

همین سازوکار تا حدودی در مورد عکس‌های خبری هم صدق می‌کند حتی به گونه‌ای عمیق‌تر. البته مطمئنم بسیاری از عکاسان خبری شدیداً با ادعایم به مبارزه بر خواهند خواست. به هر حال اگر به این وضعیت بنگرید که بخش اعظمی از فتوژورنالیسم، فرمولی و کلیشه‌ای است، دیگر هر مجادله‌ای در این‌باره بی‌فایده خواهد بود. عکس‌های خبری برای ما ساخته شده‌اند نه برای نمایش موضوعات‌شان؛ بدین منظور که مجبورمان سازند به مقوله‌هایی تعیین‌شده بیندیشیم یا از آنها دور شویم. چون برخی از ایدئولوژی‌ها به‌طور بالقوه در ذهن‌مان ریشه دوانده، به راحتی با نیت عکس‌های خبری همسو می‌شویم و در مسیری که برای‌مان تعیین کرده‌اند، قرار می‌گیریم. (به‌عنوان مثال، بخشی از ایدئولوژیِ جمعیِ غربی ما این است که در فضای عمومی با بدبختی یا مصیبت ابراز همدردی کنیم.)

گمان می‌کنم در این دوره و زمانه‌ی حباب‌های فیلتری [۲]، بنا به تحلیل‌هایی که ارائه شد، لازم است به عکاسی عمیق‌تر نظر کنیم. به دنبال این نباشید که کدام ایدئولوژیِ همسو با تصاویر، بهترین گزینه برای جای‌گیری در حباب‌های فیلتری مطلوب‌تان است. هر چقدر هم که امکان درستی نظام‌های اعتقادی‌مان وجود داشته باشد، به دلیل اینکه در گذر زمان مورد تردید و پرسش قرار نگرفته‌اند، ضعیف و سست می‌شوند و اساساً پایدار هم نیستند. بسیاری از چیزهایی که در طی بیست سال گذشته شدیداً به آنها اعتقاد داشتم امروز تا حدی به آنها نگاهی متفاوت دارم یا به دیده‌ی اغماض به آنها می‌نگرم.

می‌توانیم عکاسی را به گونه‌ای مورد بحث قرار دهیم که انگار هنوز خیلی از مباحث غالباً سطحی و ناقصی که توسط سوزان سانتاگ ارائه شد را درک نکرده و پشت سر نگذاشته‌ایم (مباحث او دقیقاً شبیه هر نقدی، مشق‌هایی در زمینه‌ی ایدئولوژی هستند). اما امروزه عکاسی به تنهایی تغییر و تحولات بسیاری به خود دیده است که لازم است تفکرات ما نیز درباره‌ی آن، تغییر کند.

اگر در عکس‌ها ایدئولوژی وجود دارد دلیلش ما هستیم؛ آن ایدئولوژی را ما در عکس‌ها نشانده‌ایم. دیگری از این نظر نقش کم‌رنگ‌تری دارد.

خیلی از مواقع تشخیص دادن رنگ واقعی در عکس کار مشکلی است ( رنگی که با چشم دیده
میشه با رنگی که عکس خام به ما میده متفاوته منظور از این تفاوت‌ها گرایش عکس به زردی,
ابی یا … است )که این تشخیص رابطه مستقیم با تنظیمات تعادل رنگ سفید (که WB یا white balance نامیده می‌شود ) دوربین شما دارد .

تنظیم صحیح white balance این مشکل را برطرف میکند . که به دو روش دستی و اتوماتیک
بر رویه دوربین قابل اعمال است .

کارت خاکستری (gray card ) صفحه ای است که شامل یک رنگ یا سه رنگ است (سفید
,خاکستری, مشکی یا هر کدام از انها به صورت تکی )با تنظیم white balance بر رویه هر
یک از این کارت‌ها در محل عکاسی شما به طبیعی ترین بازتاب رنگ خواهید رسید که چگونگی
کار این کارت را به طور کامل در ادامه مطلب توضیح خواهم داد .

استفاده کردن از این کارت‌ها به دو صورت کلی انجام می‌شود :
روش اول تنظیمات دوربین

در این روش شما نیاز دارید که قبل از عکاسی white balance دوربین خود را در همان محیطی
که قرار است عکاسی انجام شود تنظیم کنید. white balance به نور محیط وا بسته است یعنی
شما باید در هر نور و محیطی white balance بخصوص ان محیط را تنظیم کنید .

فرض کنید در ساعاتی از روز شما قرار است که از گل‌هایی که به رنگ بنفش هستند عکاسی بارداری در آتلیه بارداری کنید.
شما نمی‌خواهید رنگ عکس زرد یا ابی یا بنفش باشد بلکه فقط رنگ طبیعی گل را که به چشم
دیده می‌شود را می‌خواهید .پس شما باید به یک تنظیمات white balance درست در آن
شدت نور و محیط دست پیدا کنید .که با استفاده از کارت خاکستری (gray card) شما به تنظیمات مورد نظر خود خواهید رسید.

کارت را در همان محیط و زاویه ای که قرار است عکاسی کنید بگذارید و از ان یک عکس بگیرید.کارت خاکستری در عکاسی Gray card چیست؟



به تنظیمات دوربین خود رفته در قسمت custom white balance عکس گرفته شده از کارت را معرفی کنید (که بر اساس آن white balance تنظیم شود )



کارت خاکستری در عکاسی Gray card چیست؟



حال تفاوت custom white balance را با auto white balance را در عکس زیر مشاهده میکنید.


بیشتر بخوانید
آموزش مبانی عکاسی

فوکوس اتوماتیک-Autofocus
۴ اسفند, ۱۳۹۶ ,۲۱:۱۶
آموزش مبانی عکاسی

بررسی کادر مربع و انواع کادر مستطیل
۲۴ بهمن, ۱۳۹۶ ,۰۲:۵۳
آموزش مبانی عکاسی

عکاسی سینمایی
۲۲ بهمن, ۱۳۹۶ ,۰۲:۰۹
آموزش مبانی عکاسی

گرفتن یک عکس سیاه سفید در عصر دیجیتال
۲۲ بهمن, ۱۳۹۶ ,۰۱:۲۴

کارت خاکستری در عکاسی Gray card چیست؟


روش دوم تنظیمات بعد از عکاسی



در روش دوم این ترفند , شما نیاز به تنظیمات دوربین ندارید بلکه همان عکس اول از کارت خاکستری می‌تواند تنظیمات white balance تمام عکس‌های بعدی را در همان محیط و با همان نور در نرم افزار‌ها فراهم کند .

به مثال زیر توجه کنید :

عکس اصلی به دلیل تنظیم نبودن white balance عکس کاملا متمایل به رنگ ابی است ولی با همان صفحه خاکستری , white balance مورد نظر انجام شده و تمام عکس به رنگ طبیعی خود مبدل شده .(این عکس رو با برنامه light room انجام دادم ولی هر برنامه دیگه ای هم از این خاصیت بر خورداره )

کارت خاکستری در عکاسی Gray card چیست؟
در عکاسی از محصولات یا اجناس یا مکانی که قرار است به مشتری با عکس ارئه شود واقعی بودن رنگ یکی از مهم ترین امتیازات عکس خواهد بود

ساخت کارت خاکستری

روش ساخت کارت خاکستری بسیار ساده است در رنگ سفید و مشکی که هیچ نکته ای نیست و فقط چاپ می‌شود ولی رنگ خاکستری نکته ایی دارد که شما

وارد برنامه مورد نظر خود شده (photoshop , paint یا هر برنامه ی دیگری) و باید خاکستری ۱۸% را تولید کنید به ان معنی که R و b و g را ۰ کنید و فقط B (brightness 82%) را روی ۸۲ بگذارید تا رنگ مورد نظر انتخاب شود !

حالا کارت خاکستری شما اماده است !

موفق باشید !

سالیانه هزاران نفر با عکاسی و دوربین DSLR یا Mirror Less وارد دنیای عکاسی می‌شوند و به قصد رسیدن
به اوج موفقیت در این عرصه همه ی تلاش خودشان را می‌کنند! اما در انتها به هر دلیل ممکن است به این مقصد
نرسند و مشابه خیلی از کارهای نیمه تمام دیگه رهایش کنند.
مشکل اینجاست! فکر می‌کنند شخصی که به این درجه از کیفیت در عکس‌ها رسیده است حتما وضع مالی خوبی داشته
و بهترین دوربین و تجهیزات را تهیه کرده است.
اگر با شما صادقانه باشم حرفی بی راهی نیست! اما کاملا هم درست نیست.

من بعد از سال‌ها هنوز دوربین ۴۵۰D کنون دارم و لنز های من آنالوگ هست!
لنز‌های من ۱۳۵ فیکس زنیت و ۴۴ میلی متر هلیوس است. فراموش کردم که لنز ۱۸-۵۵ هم یار قدیمی‌من هست که
هنوزم هم همراه من است.

مسلما دوستانی که دوربین‌های حرفه ای تر و لنز‌های حرفه ای تری دارند کیفیت عکس‌هاشون از من بیشتر هست ولی آیا تمام ماجرا همین موضوع خلاصه می‌شود؟!
در ادامه بیشتر راجب این موضوع صحبت خواهیم کرد.

چگونه عکاسی را شروع کنیم - خرید دوربین


راز اصلی چیست ؟

این درد و دل خیلی از عکاسان هست که آنها می‌دانند نه دوربین و نه لنز به تنهایی هیچ گاه یک عکاس را عکاس نکرده
ولی چه قدر خوب می‌شود دوستانی که تازه وارد این حرفه یا علاقه مندی شدند از این راز بزرگ آگاهی پیدا کنند.

شما اگر عکاسی کودک در آتلیه کودک را شروع کردید محکوم هستید به موفقیت در عکاسی! شما باید موفق شوید و هیچ راهی جز این موضوع نخواهید داشت. پس از همین حالا ذهن خود را برای فرمول موفقیت در این عرصه آماده کنید.

شاید خیلی از عکاسان و اساتید در عکاسی به این نوع ادبیات و نوع گفتار من خرده بگیرند چون بر خلاف اصطلاحات شاید کمی‌سخت عکاسی که در ابتدای کار شما, جز گیجی چیزی برای شما به همراه نخواهد داشت, من سعی کرده ام به ساده ترین روش ممکن به شما بگویم از کجا باید عکاسی را شروع کنید و در این مسیر چه چیزهایی در سر راه شما خواهد بود.
پیش گفتار

برای ساده تر شدن و فهم بهتر در این مقاله از دو اسم و شخصیت خیالی استفاده کرده ام, برای فهم بهتر داستان بهتر هست راجب شخصیت‌های داستان اطلاعاتی داشته باشید تا در داستان من نکته ی مبهمی‌برایتان پیش نیاید!
تمامی‌نام‌هایی که در داستان استفاده شده کاملا اتفاقی بوده و هیچ شخصیت واقعی در داستان وجود ندارد! اما داستان و مکان‌ها و اتفاقات می‌تواند واقعی باشد.

شخصیت اول داستان نام خودم هست “شایان مرادی” که چیزی از عکاسی نمی‌دانم و فکر میکنم تمام عکاسان خوب یا پولدارن یا شانس دارن یا استعداد دارند! و من زیاد شخصیت اهل عملی ندارم و همه کس و همه چیز جز خودم و مقصر میدونم برای ناکامی‌ام در عکاسی جز خودم.

اما شخصیت دوم داستان “پویا ادیب” نام داره شاید این اسم براتون عجیب باشه اما برای اینکه این اسم راحت در ذهنتون باقی بماند از این نام استفاده کردم, این شخصیت عکاس با تجربه ای هست که سال‌هاست در حال عکاسی کردن است و در حال حاضر خیلی علاقه مند هست که تجربیاتی که بسیار گران به دست آورده را به کسانی که واقعا علاقه مند به عکاسی هستند بیاموزد.

امیدوارم این آموزش‌هایی که به صورت داستان‌های کوچک بیان شده, بهتر در ذهن شما عزیزان باقی بماند. ضمنا این سری از آموزش‌ها به صورت ۱۰ مقاله در حال نگارش هست و امیدوارم قدم به قدم با هم پیش برویم تا بتوانیم مقدار کمی‌آگاهی به آگاهی اندکمان بیفزاییم. داخل تمام این داستان‌های کوچک محتوای ذهنی من نهان شده! سبک نگارش به روش رئال و خیلی ساده به تحریر درآمده!
امیدوارم بتوانید به خوبی با داستان ارتباط برقرار کنید.
پیروز و سربلند باشید – شایان مرادی

موفقیت

در یکی از روزهای پاییزی ماه مهر طبق معمول همیشه گوشیم در دستم هست و در گروه تلگرامی فتوبست در حال
دیدن عکس‌های دوستان و عزیزان بودم که ناگهان به خودم گفتم ای بابا این عاطفه هم دو روزه کلا دوربین خریده
عکس‌هایش از منم بهتر شد!
چرا بعد از این همه نقد عکس من هنور عکس‌هام مثل دیگران نمیشه!
این عکس را هرچی آب و تابش میدم رنگشو کم و زیاد میکنم نورشو کم و زیاد میکنم, اصلا فایده ندارد… من عکاس
نمیشم! اصولا منی که یک ساله عکاسی میکنم با کسی که یک ماهه شروع کرده باید تفاوت کنیم!
اما تفاوت ما محسوس نیست و گاهی اوقاتم سرعت پیشرفت اون فرد از من بیشتره, پشت سر هم بد و بی راه به
خودم میگفتم که “پویا” گفت شایان دقیقا مشکل چیه؟! چرا اینقدر از دست خودت ناراحتی!؟

گفتم راستش خیلی وقته عکاسی و شروع کردم ولی موضوعی که هست نه لنز من مثل اینا خفنه و نه دوربین آشغال
من به درد عکاسی میخوره! اصلا ببین کیفیت عکس‌هارو با کیفیت عکس‌های من! صورتم حسابی قرمز شده بود و
راستی راستی از زمین و زمان شاکی بودم!
“پویا” خیلی آرام دست روی شانه ی من گذاشت و گفت پاشو بریم خیابان ولی العصر یه کم عکاسی کنیم حالت
خوب شه! گفتم ای بابا الان میریم همه ی عکس‌های تو خوب میشه! عکس‌های من باید فرمت شه اینقدر افتضاحه!

چگونه عکاسی را شروع کنیم - خرید دوربین


بلاخره

در حال قدم زدن از پارک وی به سمت تجریش بودیم یادم نیست دقیقا کجا بودیم, فکر میکنم قبل از چراغ قرمز
پسیان! گرم صحبت بودیم هوای پاییزی و سردی که یهویی به سمت تهران هجوم آورده بود و ما اینقدر گرم صحبت
بودیم که من متوجه نشده بودم بینی ام بی حس شده از سرما!
به “پویا” گفتم واقعا یک بار صادقانه بگو این رمز موفقیت تو در عکاسی چی بوده؟!
-خندید!
گفتم واقعا برام جذابه بدونم…
– با صدایی که هنوز آثار خنده حس می‌شد بهم گفت داستان موفقیت تو هر کاری یک مسیر بی نهایت هست, هیچ
انتهایی نداره این مسیر! موفقیت مسیر هست راه هست و جاده است.

با کمی‌تعجب گفتم منظورت و متوجه نمیشم! یعنی تو آدم موفقی هستی؟! یا نیستی؟!
– من آدم موفقی هستم از دید تو و نه از دید خودم, من در یکی از این استراحتگاه‌های این جاده ایستادم و تو من را
در حال حاضر در این مکان داری میبینی و فکر میکنی فرد موفقی هستم اما واقعیت این است که از ابتدای راه با من
نبودی تا ببینی برای این استراحتگاهی که هیچی در عکاسی نیست چه سختی‌هایی کشیده ام.
لطفا بهم بگو خیلی وقته که دوست دارم بهم بگی از کجا شروع کردی… می‌دونی من عاشق دانستن شخصت افراد
موفق هستم!!

عکاسی لنداسکیپ یکی از ژانرهای پرطرفدار بعد از پرتره هستش که امروز قصد داریم نکاتی را بیاموزیم برای
بهتر شدن عکاسیمان در این ژانر!
مقدمه
قبل از اینکه نکات عکاسی لنداسکیپ – (Landscape) را شروع کنیم باید تفاوت آن را با عکاسی طبیعت
بدانیم٬ که البته خود عکاسی منظره نیر گاها با عکاسی شب – (Nightscape) و عکاسی شهر – (Cityscape)
اشتباه گرفته می‌شود!

عکاسی نوزاد و لنداسکیپ در آتلیه نوزاد به طور کلی ژانریست که ما برای مثال از تصویری که زیباست و کمتر در شهر دیده می‌شود
عکس برداری می‌کنیم که شاید در آن المان انسانی باشد اما محیط شهری خیلی در آن دخیل نیست!
نسبت به ثبتی که انجام می‌دهید حس داشته باشید!

یکی از مهم ترین نکات از نظر شخص بنده همین نکته هستش٬ داشتن حس!

در عکاسی پرتره به راحتی می‌توان به مدل گفت حسی را که می‌خواهید به بیننده منتقل کنید (برای مثال:حس ترس٬اضظراب٬شادی) برای شما اجرا کند اما در عکاسی لنداسکیپ اینطور نیست!

پس مهم است که شما قبل از اینکه بروید و شروع کنید به عکاسی٬ نسبت به این ژانر و ثبتی که انجام می‌دهید
حس داشته باشید که کار راحتی نیست اما اگر بتوانید با این ژانر ارتباط برقرار کنید بسیار از آن لذت خواهید برد!
یک لنز واید تهیه کنید!

برای عکاسی لنداسکیپ شما نیاز به یک لنز واید دارید که این لنز واید بهتراست بر دوربین‌های فول فریم
متصل شود تا دوربین‌های کراپ دار!

در دوبین‌های فول فریم برای مثال اگر شما لنز ۲۲-۱۰ را وصل کنید واقعا فوکال ۱۰ به شما خواهد داد ! اما
در دوربین‌های کراپدار مثلا اگر نیکون باشد ضریب ۱.۵ به شما خواهد داد که ۱۰ می‌شود ۱۵ و دوربین‌های
کنون ضریب ۱.۶ پس در واقع به شما فاصله کانونی ۱۶ را می‌دهد!

به طورکلی چون در عکاسی لنداسکیپ شما نیاز دارید که وسعت را ثبت کنید به همین دلیل ۱ و ۲ میلی
متر هم در عکس شما تاثیر دارد و می‌تواند عکس شما را حرفه ای تر کند!

البته شما به یک لنز تله ۲۰۰-۷۰ و یا ۷۰-۲۴ نیز ممکن است نیاز پیدا کنید!
لوکیشن خوب پیدا کنید!

عکاسی لنداسکیپ به افرادی نیاز دارد که ایرانگرد٬ طبیعت گرد و یا حتی اگر امکانش را دارند جهانگرد‌های
خوبی باشند! چرا که شما نیاز دارید که مناطق بکر را پیدا کنید!

جاهایی زیادی را می‌توانید پیداکنید حتی در همین تهران! برای مثال کوه‌های دارآباد٫ کاشونک و …

می‌توانید سمت دریاچه‌ها٫ برکه‌ها و یا دشت‌هایی بروید که فصل‌های خاصی دارند!

نکته مهم شناخت لوکیشن مدنظرتان و فصل خوبش است که باید به خاطر بسپارید.
ابزارهای جانبی تهیه کنید!
بیشتر بخوانید
عکاسی منظره

عکاسی سیلوئت - ضدنور چیست؟
۶ شهریور, ۱۳۹۶ ,۲۲:۱۳

بعدازاینکه شما دوربین و لنز را تهیه کردید نیاز به یکسری لوازم جانبی دارید.

پیشنهاد من این است که یک باتری گریپ تهیه کنید٫ ۱ یا ۲ باطری یدکی داشته باشید چرا که وقتی به
ارتفاع و هوا سرد بروید عمر باتری شما کم می‌شود پس نیاز به باتری اضافه دارید!

اگر به صحرا می‌روید نیاز به کاور مناسب دارید٬ اگر به سمت رودخانه‌ها می‌روید نیاز به کاور ضد آب
دارید که به دوربین شما آسیبی نرسد!

به طورکلی بر اساس لوکیشنی که می‌روید لوازم جانبی را باید تهیه کنید! اما تعدادی فیلتر هست که
لازمه ی کار شما هستش.

اولین فیلتر فیلتر پولاریزه می‌باشد:فیلتر پولاریزه انعکاس اضاف نور را خنثی می‌کند
(که برای عکاسی پرتره نیز استفاده می‌شود مثلا گرفتن رفلکت سوژه پشت شیشه کافی شاپ را فرض کنید)
و برای مثال زمانی که می‌خواهید تصویری از آسمان ثبت کنید این فیلتر رنگ آبی خاصی را برا شما ثبت می‌کند
که در این صورت کارتان در ریتاچ راحت تر است!

فیلتر بعدی که توصیه می‌کنم فیلتر Nd هستش٬فیلتر Nd یک جوری خنثی کننده هستش و مثل شیشه دودی
عمل می‌کند.

فیلتر ND




یک همراه داشته باشید!

به این قسمت خیلی تاکید دارم (خیلی افراد این نکته را بیان نمی‌کنند)زیرا ممکن شما زمانی به یک
لوکیشنی بروید که خطراتی داشته باشد!

ممکن است بخواهند از شما دزدی کنند و یا دوربینتان را بگیرند و یا حتی در لوکیشنی باشید که موجوداتی
به شما حمله کنند!

پس نیاز به همراه دارید و البته تجهیزات غیر عکاسی که درصورت لزوم از خودتان محافظت کنید!
ادیت

هنگام عکاسی حتما حتما فرمت عکاسی را روی RAW(خام) قرار دهید زیرا هنگام ادیت فکت کیفیت نخواهید
داشت و دستتان در ادیت باز است ! البته یه بدی هم دارد که آن حجم بالای عکس‌هاست٬بنابراین توصیه
می‌کنم رم ۱۶ یا ۳۲ داشته باشید و اگر رم ۴ یا ۸ دارید ۲تا داشته باشید که مجبور به پاک کردن عکس‌های
خود نشوید!

تجربه ی شخصی من در عکاسی لنداسکیپ این است که ۳۰ درصد دوربین و تجهیزات و عکاسی است و
۷۰ درصد ریتاچ لنداسکیپ است! من با دوربین ۴۵۰d و لنز ۵۵-۱۸ عکاسی کردم که ممکن است خیلی‌ها نتوانند
با این دوربین و لنز عکاسی کنند اما مهم ریتاچ بعد از آن است!

برنامه‌های مناسب ریتاچ: من شخصا با برنامه ی lightroom خیلی راحت هستم. البته می‌توانید ریتاچ را با
برنامه‌های دیگر مثل photoshop و یا camera raw انجام بدید.

در ریتاچ شما باید تمام ابزارهای خود را بشناسید تا بتوانید ریتاچ با حسی انجام دهید مثلا تفاوت شادو و
هایلایت را با بلک و وایت بدانید و …

یک نکته ای که اصلا بهش در ایران توجه نمی‌کنند زمانیست که ما به ریتاچ اختصاص می‌دهیم!

بعضی می‌گویند ما در ۱۰ دقیقه ریتاچ انجام می‌دهم و تمام٬ اما تفاوت‌هایی وجود دارد که با بیان یک مثال توضیح می‌دهم: فرض کنید که شما و یک فرد خارجی در یک لوکیشن قرار دارید و از یک زاویه وبا یک لنز و دوربین عکاسی می‌کنید٬ فرد خارجی ۵ساعت و یا حتی ۱ روز و یا بیشتر به ریتاچ عکس اختصاص می‌دهد و شما ۱ ساعت! مسلما عکس اون فرد خارجی حس و حال بهتری خواهد داشت و زیباتر خواهد بود!
سخن آخر:
لنداسکیپ ژانر دشواریست که لذت‌های خودش را دارد ! اگر شما وارد این ژانر می‌شود نیازمند داشتن حس هست و اگر این حس را داشته باشید همه از عکس‌های شما لذت خواهند برد!
همانطور که گفته شد ژانریست که لوازم و تجهیزات می‌تواند بسیار کار شما را بهترکند و نوع ریتاچ شما هم تاثیر شدیدی در بهتر شدن یا بدتر شدن عکس شما دارد!
مهم ترین عنصر در عکاسی لنداسکیپ دیدن عکس و یادگرفتن ریتاچ هستش.
هیچ موقع به خود مغرور نشوید زیرا غرورشما مساویست با تمام شدن عمرکاریتان در ژانر لنداسکیپ.
خیلی زمان‌ها باید خوش شانس باشید٬تجربه ی زیادی داشته باشید و البته صبر و حوصله زیاد برای ثبت تصویر خاص و استثنایی!

دوربین دیجیتال (DSLR) خریده اید؟ در ادامه شما را با چگونگی کارکرد دوربین های دیجیتال و بخش های مهم آن ها آشنا می کنیم.
۱
تنظیمات دوربین
[camera-parts-2]
۲
حسگر تصویر
[image-sensors]

از ابتدای طلوع عکاسی، دوربین‌ها تصاویر را روی صفحات شیشه‌ای یا فیلم ثبت و نگهداری می‌کردند. امروزه دوربین‌های دیجیتال تصاویر را روی قطعه هوشمندی از تکنولوژی ذخیره می‌کنند – حسگر تصویر (image sensor). هر حسگر تصویر متشکل از میلیون‌ها دیود نوری حساس به نور است که روی یک شبکه قرار گرفته‌اند و هر دیود نوری بخش کوچکی از تصویر را به عنوان یک متغیر عددی مربوط به سطح روشنایی همان نقطه دریافت و ذخیره‌سازی می‌کند. حسگرهای تصویر چه از نوع CCD و چه از نوع CMOS باشند، از دوربین به دوربین متفاوت خواهند بود اما اساس کاری همه آنها مشابه است. هنگام خرید یک دوربین باید به اندازه سنسور توجه بیشتری کرد زیرا از عدد مگاپیکسل اهمیت بیشتری دارد. چرا که هرچقدر مگاپیکسل بالا باشد، پیکسل ها در یک سنسور کوچک قادر به ثبت نور زیادی نیستند، برای این است که می بینیم دوربین های موبایل قادر به گرفتن عکس هایی به خوبی دوربین های DSLR نیستند.
۳
لنزهای دوربین
[camera-lens]

لنز یک المان نوری است که از شیشه، پلاستیک با کیفیت بالا یا سرامیک ساخته می‌شود که نور را جذب و روی یک نقطه کانونی جمع می کند. اگر به دنبال سادگی استفاده هستید، از دوربین‌های ببین و بگیر (point-and-shoot) استفاده کنید که لنز های ثابت و غیر قابل تعویض دارند. اما اگر به کیفیت عکسی که می گیرید اهمیت می‌دهید، روی یک دوربین SLR دیجیتال (DSLR) سرمایه‌گذاری کنید و از لنزهای قابل تعویض و تغییر نیز بهره بجویید. لنزهای قابل تعویض برای شما امکان کنترل بیشتری روی عکس، فراهم می آورند و می‌توانید با استفاده از آنها خلاقیت بیشتری در مقایسه با دوربین‌های ببین و بگیر نشان دهید. در یک کلام دوربین‌های DSLR عکس‌های حرفه‌ای تری خواهند گرفت.
[DSLR_cross_section]

“لنز های قابل تعویض روی دوربین نصب می شوند (۱) . یک آینه مکانیکی که بالا و پایین می آید (۲) نور را از لنز با زاویه ۴۵ درجه ای به یک صفحه مات متمرکز کننده (۵) تابانده که این نور از یک عدسی متراکم کننده (۶) گذشته و به (۷) pentamirror می رسد که این قطعه، تصویر واژگون در اثر تابیده شدن در آینه را برای درست دیده شدن در چشمی نمایاب دوربین (۸) تصحیح می کند. برای گرفتن عکس، آینه در جهت نشان داده شده به بالا می پرد. صفحه شاتر مقابل سنسور(۳) باز شده و تصویر روی سنسور (۴) تابیده و ثبت می شود. بعد از آن شاتر بسته شده و آینه به زاویه ۴۵ درجه باز می گردد”
۴
حالات دوربین
[camera-modes]

دوربین‌های DSLR تنوعی از حالات مختلف عکاسی بارداری را در اختیار شما می‌گذارند که به کمک آنها در خصوص تصمیم‌گیری خودکار دوربین، دست شما بازتر خواهد بود. خوشبختانه این دوربین‌ها دارای حالات نیمه خودکار و دستی نیز هستند که تنظیمات بیشتر را برای کاربردهای فنی‌تر و خلاقانه‌تر در دستان عکاس قرار می‌دهند.در حالت PROGRAM دوربین اکسپوژر را تنظیم می‌کند اما خود عکاس می‌تواند تعادل رنگ سفید، ISO، فوکوس و نورسنجی را انجام دهد. دو حالت وجود دارند: ۱) عکاسی با اولویت شاتر (TV) که در آن عکاس سرعت شاتر را تنظیم می‌کند و دوربین اندازه دریچه دیافراگم (aperture) را مشخص می‌کند. این تنظیم دست عکاس را در چگونگی ثبت حرکت باز می گذارد. ۲) اولویت دریچه (AV) که عکاس در آن اندازه دریچه دیافراگم را دستی وارد می‌کند و دوربین سرعت شاتر را به صورت خودکار در نظر می‌گیرد. اولویت دریچه به عکاس اجازه کنترل عمق میدان (Depth of field) را در عکس می‌دهد.
۵
فلاش داخلی
[builtin-and-popup-flash]

فلاش داخلی در تمام دوربین‌های دیجیتال وجود دارد. محاسبه‌گر داخلی دوربین نیاز به فلاش را با اندازه‌گیری میزان اکسپوژر، فوکوس و سیستم زوم تعیین می‌کند. در دوربین‌های کامپکت (compact cameras) فلاش داخلی در یک همزمانی خوب با شاتر مورد استفاده قرار می‌گیرد اما دقت کافی در زمان روشن شدن فلاش و همچنین محاسبه دقیق در خصوص میزان نور آن، امر دشواری است. این مورد خود می‌تواند موجب گرفتن عکس‌های رنگ پریده نیز شود. دوربین‌های DSLR دارای فلاش‌های بازشونده (pop-up flash) هستند که برای توازن در استفاده می‌توانند به اشکال مختلف تنظیم شوند؛ علاوه بر این شدت نور آنها نیز با توجه به نور کل صحنه قابل تغییر می‌باشند. دوربین‌های DSLR امکان استفاده‌های خوش‌آیندتر و هنری‌تری از فلاش را به عکاس می‌دهند.
۶
نمایاب


اکثر دوربین‌های دیجیتال دارای دو سیستم برای نظاره کردن هستند – یک نمایاب اپتیکال و یک نمایاب الکترونیکی (نمایشگر ال سی دی). در حالی که هر دوی این صفحات به شما چیزی را نشان ‌می‌دهند که لنز در حال مشاهده آن است، اما نمایاب الکترونیکی می‌تواند چیزهای دیگری را نیز در خصوص طبیعت عکس دیجیتالتان به شما بگوید. یکی از جاهایی که نمایاب الکترونیکی کارآمدتر از نمایاب اپتیکال است، تعیین تعادل رنگ است. نمایاب الکترونیکی به شما نشان خواهد داد که در کدام نقاط تصویر دچار نور بیش از اندازه خواهد شد (و اگر مایل هستید می‌توانید آنها را جبران کنید). نکته با ارزش این است که این اطلاعات به صورت همزمان با تغییر محیط تغییر خواهند کرد. نمایاب اپتیکال شما را مستقیما در مقابل دنیای مکانیکی دوربین قرار می‌دهد و به شما حس بهتری از ترکیب عکس خواهد داد، چرا که شما از این طریق دقیقا همان چیزی را می‌بینید که لنز می‌بیند، نه یک تخمین الکترونیکی از آن را. آتلیه کودک

عکاسی از گل‌ها به شدت محبوب است و یکی از بیشترین حالات عکاسی و رایج‌ترین نمونه‌های چاپ شده و فروخته شده‌ی عکس نیز به حساب می‌آید. گل ها به انسان روحیه می بخشند و به دلیل تنوع زیادشان، عکس‌هایی که می‌توانید از آنها بگیرید تنوع زیادی دارند و احساسات متفاوتی را برمی‌انگیزند. در ادامه به نکات عکس گرفتن از گل ها می پردازیم.
۱
برای جزئیات زوم کن

تا بیشترین حد ممکن زوم کنید که جزئیات فوق العاده خود را نشان دهند. تنها راه مناسب برای گرفتن یک کلوزآپ با کیفیت از گل شما، استفاده از لنزهای ماکرو (۵۰ میلیمتر تا ۲۰۰ میلیمتری) است. لنزهای ماکرو (macro lenses) جزئیاتی را که برای چشم غیر مسلح به راحتی قابل درک نیستند آشکار می‌سازند و یک نمای جدید و جذاب از سوژه را رو می‌کنند. در کلوزآپ گلبرگ‌ها و جوانه‌های یک گل، یا قطرات آب نشسته روی گلبرگ‌ها انگار از صفحه بیرون زده اند.
۲
تنها روی یک بخش فوکوس کن


پس از استفاده از لنز ماکرو، مهم است که از فوکوس کردن انتخابی، بهره بجویید. اگر همه چیز در عکس شارپ (واضح) باشد دیگر نقطه کانونی (تمرکز اصلی) وجود نخواهد داشت. بنابراین بهتر است که یک ناحیه را انتخاب کنید و فقط آن را شارپ نگه دارید. ایده‌آل این است که از ISO کم برای حفظ کیفیت و از سه پایه یا تک پایه به منظور حذف لرزش‌ها استفاده کنید – مات شدن در عکس های ماکرو، بسیار فاحش خواهد بود. عمق میدان (DOF) کمی انتخاب کنید؛ عموما بین f/2.8 تا f/8 انتخاب کنید تا نقاط دیگر عکس را به صورت ملایمی مات کنید.
۳
نورپردازی


وقتی در محیط بیرون عکس می گیرید، با همه گونه آب و هوایی مواجه خواهید شد. در روزهای روشن آفتابی، نیاز دارید نور شدید خورشید را متعادل کنید؛ از فلاش پرکننده (تکمیلی) برای روشن کردن سوژه (حذف سایه ها) و متعادل نگهداشتن پیش زمینه و پس زمینه استفاده کنید. از یک رفلکتور (بازتابنده) طلایی برای حرارت (گرمی عکس) و رفلکتور نقره‌ای یا رنگ روشن برای تنظیم نور زمینه عکس استفاده کنید. بازتابنده‌ها به صورت حفاظی در برابر باد نیز عمل خواهند کرد.
۴
زوایای مختلف را امتحان کن


اگر مایل به تهیه تصاویر جذابی هستید، به نحوه ترکیب سوژه‌ها در عکس نیز فکر کنید. قانون یک سوم (rule of thirds) که راجب به آن صحبت کرده ایم را به خاطر داشته باشید و طبق این قانون جای سوژه را در کادر تنظیم کنید. برای جذاب تر کردن نما کمی دوربین را کج کنید تا از حالت افقی بیرون بیاید. می توانید از خورشید به شکل خلاقانه‌ای استفاده کنید؛ دوربین را به سمت خورشید بگیرید تا شراره های آن نمایان شوند؛ مثل پرتوهای نور روی عکس فوق.
۵
ایده‌های پس زمینه


یک راه عالی برای شبیه کردن فضای داخل استودیو به محیط بیرون، استفاده از صفحات رنگی است (گاهی، می‌توانید به سادگی گل‌ها را به استودیو ببرید). صفحات رنگی را به آسانی می‌توان پیدا کرد و از یک فروشگاه عرضه محصولات هنری خرید. صفحات را پشت گل قرار دهید و برای بهتر نشان دادن گلبرگ ها یک رنگ متضاد به کار ببرید. از نور افکن استفاده کنید و پشت و میانه عکس را نشانه بگیرید تا یک هاله نور ملایم ایجاد شود همچنین پس زمینه از یک رنگی در آید.
۶
جزییات و الگو ها


فقط گلبرگ های یک گل مهم نیستند، بلکه برگ‌ها هم زیبا هستند. خلاق باشید و به دنبال جزئیات زیبا و الگوهای تکرار شونده بگردید. با استفاده از یک لنز ماکرو بهترین حالت بزرگنمایی را بدست آورید. می توانید از یک فلاش حلقه ای (ringlight flash) برای وضوح بیشتر عکس استفاده کنید، اما مراقب باشید که دوربین نلرزد و عکس تار نشود – این یک مشکل رایج در گرفتن عکس های کلوزآپ است. مقدار ISO را حدود ۵۰ تا ۱۰۰ انتخاب کنید که رنگ های روشن به درستی ثبت شوند.
ت
تنظیمات پیشنهادی

با عمق میدان (DOF) کم عکس بگیرید، اندازه دریچه دیافراگم را حدود f/4 قرار دهید تا گل واضح و شارپ اما پس زمینه مات باشد. اگر خارج از خانه و در نور روز عکس می‌گیرید، اکسپوژر (نوردهی) را یک پله کاهش دهید (-۱). به این طریق می‌توانید تمام جزییات شامل گل، برگ‌ها و ساقه را به عکس وارد کنید.
الف
ابزار پیشنهادی

ابزار مشخصی برای ساده‌تر کردن عکاسی کودک در آتلیه نوزاد از گل ها وجود دارد؛ یک لنز ماکرو با دریچه دیافراگم f/2.8 برای چنین کاری ایده‌آل است. چه در خانه باشید چه محیط بیرون در عکاسی کلوزآپ ریسک تار شدن عکس وجود دارد پس داشتن سه پایه یا تک پایه حتما توصیه می شود. با داشتن صفحه رنگی، هر کجا که باشید، یک پس زمینه استودیو فوری با شماست.
ج
جمع‌بندی

نکته جالب در خصوص گل‌ها این است که تقریبا می‌توان آنها را همه جا یافت! ممکن است چند نمونه آفتابگردان در باغچه خانه شما باشد، می‌توانید یک دسته گل را از فروشگاه محله خود خریداری کنید یا می‌توانید به پارک بروید و گل های فراوانی را در آنجا مشاهده کنید. لطفا عجله نکنید، چرا که گل‌ها فرار نمی‌کنند. این به شما کمک خواهد کرد که ترکیب عکس خود را به دقت مورد بازبینی قرار دهید.

هندسه و تقارن مانند تکنیک های عکاسی بارداری به نظر نمی رسند، بلکه بیشتر شبیه چیزهایی هستند که از یک کتاب ریاضی یاد می گیرید. آنها ممکن است مربوط به ریاضی باشند، اما ابزارهای ترکیب بندی زیبا و قدرتمندی نیز هستند که می توانند تصاویر واقعا برجسته و منحصر به فردی ایجاد کنند. تقارن و هندسه دو تکنیک هستند که هر کدام به نوبه خود خوب عمل می کنند، شاید حتی بهتر از وقتی که با هم ترکیب شوند. در این مقاله کوتاه ما قصد داریم نگاهی به این دو ابزار ترکیب بندی قدرتمند بیاندازیم.
هندسه و تقارن چه هستند؟

بیایید با تقارن در عکاسی شروع کنیم. تقارن زمانی ایجاد می شود که بالا و پایین، چپ و راست یا طرفین قطرهای یک تصویر آینه یکدیگر باشند. تقارن طبق تعریف، مستلزم این است که شما خارج از «قانون یک سوم» فکر کنید. اگرچه تقارن در آتلیه بارداری طبیعت اتفاق می افتد، اما در دنیای ساخت بشر بیشتر مشهود است.
[تقارن و هندسه در عکاسی]

تقارن همه جا در اطراف ما در دنیای ساخت بشر وجود دارد. اثر Bill Morrow

هندسه علم اَشکال است. مربع، خطوط مثلث، و دایره همه عناصر هندسی هستند که می توانیم در عکاسی استفاده کنیم. ما می توانیم از اَشکال هندسی با لبه های سخت برای ایجاد تصاویر برجسته یا از اَشکال هندسی ظریف تر با «لبه های نرم» برای تعریف یا کمک به یک ترکیب بندی استفاده کنیم.

تقارن و هندسه هیچ کدام لازم نیست به شرایط فیزیکی محدود شوند. نور و سایه نیز می توانند حاوی اَشکال هندسی باشند و تقارن را نشان دهند.
یادگیری دیدن و استفاده از هندسه و تقارن

با تقارن شروع می کنیم. ترکیب بندی های متقارن عالی اغلب زمانی اتفاق می افتند که ما سوژه ای داشته باشیم که درست در مرکز دو شیء یکسان قرار داشته باشد. این سوژه ممکن است شخصی که از وسط پله ها بالا می رود یا حتی فقط نقطه انتهایی یک تونل مستقیم طولانی باشد.

اگر تقارن ما بر اساس اشیاء سمت چپ و راست کادر باشد، ترکیب بندی اغلب بهتر از کار درمی آید اگر سوژه را در یک سوم بالا یا پایین کادر قرار دهیم. این به عنوان یک موازنه عمل می کند، چون تقارن محض می تواند باعث شود که یک تصویر بسیار بی روح به نظر برسد.
[تقارن و هندسه در عکاسی]

تقارن با قانون یک سوم خوب جواب می دهد. اثر (Thomas Leuthard (2008-2017

تقارن طبیعی ممکن است بازتاب یک منظره زیبا در سکون یک دریاچه پر از آب عمیق باشد. باز هم اگرچه این ممکن است در نگاه اول عالی به نظر برسد، اما شما اغلب احساس می کنید که یک چیزی آنجا درست نیست. ما می توانیم با قرار دادن یک سوژه در جایی در یک سوم سمت راست یا چپ با تقارن محض مقابله کنیم. این سوژه ممکن است یک قایق پارویی یا حتی یک تخته سنگ جالب باشد، تا زمانی که در تصویر آینه ای ما تعادل وجود داشته باشد.

نور نقش بسیار مهمی در یک ترکیب بندی هندسی عالی ایفا می کند. اَشکال هندسی با لبه سخت توسط نوری که بر روی آنها می تابد و سایه هایی که نور ایجاد می کند، واضح تر می شوند. اغلب اوقات هندسه سخت با تکرار اَشکال یکسان مانند پنجره های یک ساختمان اداری مدرن یا کانتینرهای کنار هم در یک بندر ایجاد می شود.

این عکس ها از لحاظ بصری چشمگیر هستند، اما اغلب فاقد یک نقطه کانونی هستند که با آن نگاه را هدایت کنند. ما می توانیم با گشتن به دنبال المانی که تکرار را بشکند با آن مقابله کنیم، مانند شخصی که از یکی از پنجره های اداری به بیرون خم شده است. با قرار دادن آن شخص در یکی از یک سوم های کادر می توانیم یک تعادل بصری برای الگوهای تکرار ایجاد کنیم.
[تقارن و هندسه در عکاسی]

هندسه محدود به خطوط مستقیم نیست. اثر josef.stuefer

نوع دیگری از هندسه، هندسه نرم است. این نوع هندسه بیشتر در محیط های طبیعی اتفاق می افتد و جایی است که ما از اَشکال نه چندان مشخص و واضح مانند مثلث یا دایره به عنوان المان های ترکیب بندی برای عکس هایمان استفاده می کنیم. این المان می تواند منحنی طبیعی یک خط ساحلی که نگاه ما را به سمت سوژه جلب می کند یا یک چهره صخره ای مثلثی مورد استفاده برای کادربندی یک منظره با ابهت باشد.

پیدا کردن هندسه نرم در ابتدا می تواند دشوار باشد. علت آن این است که ذهن ما ناخودآگاه به دنبال اَشکال سخت و کاملا مشخص می گردد. با این حال، اگر با دقت به صحنه ها نگاه کنید، خیلی زود هندسه نرم را خواهید دید، مانند این صحنه که در آن خطوط هندسی نرم سایه ها نگاه ما را به سمت قایق هدایت می کنند.
[تقارن و هندسه در عکاسی]

هندسه نرم به شکل خطوط هدایتگر. اثر Jason Row Photography

اغلب هندسه و تقارن دست در دست یکدیگر عمل می کنند و هیچ مثالی برای آن واضح تر از خطوط هدایتگر نیست. خطوط هدایتگر یک شکل هندسی هستند که در بسیاری از موارد یک صحنه را به دو تصویر آینه ای مجزا تقسیم می کنند. با اضافه کردن یک سوژه به یک سوم بالای کادر، می توانیم یک تصویر بسیار برجسته و چشمگیر ایجاد کنیم.

تقارن و هندسه هر دو به نوبه خود ابزارهای ترکیب بندی بسیار قدرتمندی هستند. هر دو در طبیعت و در جهان ساخت بشر وجود دارند و زمانی که در یک عکس با هم ترکیب شوند، می توانند به تصاویر فوق العاده ای منجر شوند.

دفعه بعد که بیرون می روید، حتی اگر یک دوربین با خود به همراه نداشتید، نگاهی به جهان اطراف خود بیاندازید و به دنبال نمونه هایی از هر دو بگردید.

نویسنده: جیسون راو (Jason Row)

مناظر می توانند جزء زیباترین و جذاب ترین عکس ها باشند، اگر به خوبی ثبت شوند. مشکل این است که عکاسی منظره آسان نیست و یک منظره بد تنها مانند یک عکس فوری معمولی به نظر می رسد و نه یک تصویر حرفه ای. تازه واردان عکاسی منظره اغلب از نتایج خود ناامید می شوند، شاید تا جایی که حتی از کار خود دست می کشند. با این حال، اشتباهات بسیار رایج و به راحتی قابل اصلاحی وجود دارند که عکاسان اغلب مرتکب می شوند. امروز می خواهیم نگاهی به پنج مورد از آنها بیاندازیم.
۱
خط افق کج

هیچ چیز به اندازه یک خط افق کج، نمی تواند یک منظره عالی بالقوه را به یک عکس فوری (ناشیانه) تبدیل کند. به راحتی ممکن است مرتکب این اشتباه شوید، به خصوص هنگام عکاسی نوزاد در آتلیه کودک از روی یک سه پایه. خم شدن بر روی منظره یاب با یک زاویه (به صورت کج) علت اصلی این مسئله است، اما راه حل آن ساده و موثر می باشد. تقریبا تمام دوربین های مدرن می توانند یک خط افق مجازی را هم بر روی LCD و هم اغلب در منظره یاب نشان دهند. این در واقع یک تراز کننده الکترونیکی است که زاویه دوربین را نسبت به خط افق نشان می دهد. این گزینه را معمولا می توانید در میان تنظیمات صفحه نمایش دوربین خود پیدا کنید و ابزار ارزشمندی است. اگر به دلیلی دوربین شما این تنظیمات را ندارد، یک تراز کننده عکاسی واقعی و ارزان قیمت برای خودتان بخرید. آنها تقریبا بدون خطا هستند.


خط افق کج هر منظره ای را خراب خواهد کرد. Jason Row Photography
2
آسمان بی روح

آسمان اغلب بخش جدایی ناپذیری از هر منظره عالی است. آسمان ترکیب بندی ما را مشخص می کند و به زمین یا دریای مقابل ما تعادل بصری می دهد. همچنین یکی از ساده ترین چیزهایی است که ممکن است در مورد آن اشتباه کنید. اشتباه اصلی، عکاسی از یک آسمان بدون ابر یا زیاد نوردهی کردن آسمان است به طوری که بی روح به نظر برسد.

آسمان ها وقتی که هیچ جذابیتی در آنها وجود ندارد، می توانند بی روح به نظر برسند. مثلا یک آسمان ابری صاف و کسل کننده، اما یک آسمان روشن بدون ابر یا با ابر کم نیز به همان اندازه می تواند بی روح باشد. هنگامی که ما این آسمان را با یک نوردهی اختصاصی برای پیش زمینه ترکیب می کنیم، اغلب یک آسمان بی روح و کسل کننده به دست می آوریم.

چند راه حل برای این مسئله وجود دارد. اولین راه حل این است که وقتی آب و هوا کمی جذابیت خوب به آسمان می دهد، عکس بگیریم. مثلا ابرهای پفی سفید در روز، ابرهای سیروس بلند در هنگام سحر یا غروب یا ابرهای طوفانی تاریک در هر زمان از روز. راه حل دوم که مکمل راه حل اول می باشد، استفاده از فیلترهای کاهنده نور تدریجی (ND grad) برای جلوگیری از نوردهی بیش از حد آسمان و اضافه کردن کمی جذابیت بیشتر به آن است.
[اشتباهات عکاسی منظره]

آسمان هیچ جذابیتی به این عکس نمی بخشد. اثر Jason Row Photography
3
نورپردازی تخت

در کنار یک آسمان بی روح، یک نورپردازی تخت کسل کننده نیز می تواند یک منظره خوب بالقوه را خراب کند. نمونه های معمول آن روزهای ابری و عکاسی در وسط روز می باشد. یک روز ابری مانند یک سافت باکس غول پیکر عمل می کند، که تمام سایه ها را از بین می برد. این به نوبه خود هر گونه جذابیت و عمقی را از صحنه حذف می کند.

عکاسی در وسط روز تاثیری برعکس با یک روز ابری دارد. نور شدید خورشید، سایه های خشن ایجاد می کند و هرگونه جزئیات را از نواحی سایه دار حذف می کند.

بهترین زمان ها برای عکاسی از مناظر در طول ساعات آبی و طلایی هستند که در آن نور ملایم است و سایه های با جزئیات و نرمی ایجاد می کند. اگر نمی توانید در این زمان ها عکاسی کنید، بهترین گزینه برای شما این است که از یک فیلتر پلاریزه برای روزهای آفتابی استفاده کنید یا برای روزهای ابری در ذهن خود به صورت سیاه و سفید عکس بگیرید.

لنزک: یک گزینه پیش رو در روز های ابری، عکاسی به صورت سیاه و سفید است
[اشتباهات عکاسی منظره]

هیچ پس پردازشی نمی تواند این نورپردازی تخت را نجات دهد. اثر Jason Row Photography
4
نداشتن عمق

یکی از المان های تعیین کننده یک منظره عالی شیوه ای است که نگاه شما را به داخل و اطراف تصویر هدایت می کند. این المان عمق نامیده می شود و اغلب چیزی است که تازه واردان هنگام عکاسی آن را فراموش می کنند. شاید یک منظره بیش از هر نوع عکس دیگری، تلاش می کند یک صحنه سه بُعدی را در یک تصویر ۲ بُعدی نمایش دهد.

ما می توانیم به شیوه های مختلف عمق به دست آوریم. یکی از متداول ترین آنها عکاسی در نور خوب است. ساعت طلایی که در بالا ذکر شد، سایه های جذاب زیبایی به شما می دهد که می توانید از آنها برای هدایت چشم در میان تصویر استفاده کنید. یک روش معمول دیگر استفاده از خطوط هدایتگر به عنوان یک ابزار ترکیبی است. در اینجا (خطوط هدایتگر) ما از المان های طبیعی در تصویر مانند یک جاده یا یک خط یا صخره ها برای جلب توجه بیننده به عکس و به سمت نقطه مورد نظر استفاده می کنیم.
[اشتباهات عکاسی منظره]

المان جذابی در پیش زمینه این عکس وجود ندارد. اثر Jason Row Photography
[اشتباهات عکاسی منظره]

تغییر موقعیت عمق بیشتری به تصویر بخشید. اثر Jason Row Photography
5
نداشتن هیچ نقطه جذابیتی

آخرین مورد که اهمیت آن هم کم نیست، داشتن یک نقطه جذابیت است. یک صحنه زیبا می تواند ما را فریب دهد که باور کنیم یک عکس عالی از آن خواهیم گرفت. هنگامی که ما به یک صحنه نگاه می کنیم، چشم های ما این مزیت را دارند که می توانند به تمام المان های مقابل و اطراف آن صحنه نگاه کنند. زمانی که ما آن صحنه را به یک تصویر تبدیل می کنیم، بینندگان ما این توانایی را از دست می دهند. آنها باید به نمایش دو بُعدی ما از آن صحنه نگاه کنند. به همین دلیل داشتن یک نقطه جذابیت، یا سوژه ای که در مرکز توجه باشد، برای یک عکس منظره خوب حیاتی است. این نقطه جذابیت می تواند یک کلبه کوچک در دوردست یا یک دسته علف خشک بزرگ در پیش زمینه باشد. هرچه که هست، باید چیزی باشد که چشم بیننده در سفر خود در میان تصویر بر روی آن متوقف شود. آن چیز باید جالب و با نورپردازی زیبا باشد، و چه بهتر که داستان عکس را هم بگوید.
[اشتباهات عکاسی منظره]

یک صحنه زیبا بدون هیچ نقطه جذابیتی. اثر Jason Row Photography

عکاسی منظره یک ژانر عکاسی فوق العاده است. چه چیزی می تواند بهتر از ایستادن در نور زیبا و عکاسی از یک صحنه خیره کننده باشد؟ با این حال، گاهی اوقات نتایج آنطور که انتظار می رود خوب از کار درنمی آیند. با بررسی پنج موردی که ما در اینجا ذکر کردیم، خواهید فهمید که چه چیزی کارساز است و چه چیزی نیست.

نویسنده: جیسون راو (Jason Row)

اینها برخی از اشتباهات رایجی هستند که عکاسان هنگام شروع کار عکاسی از غذا ها انجام می دهند. اگر می خواهید عکاسی حرفه ای از غذا ها انجام دهید باید از این اشتباهات اجتناب کنید. آیا شما هم دچار این پنج اشتباه می شوید؟

یک جمله معروف هست که می گوید اگر شما بتوانید از غذاها عکس بگیرید، می توانید از همه چیز عکس بگیرید. بعضی ها با این حرف موافق نیستند، چرا که هر ژانر عکاسی چالش های خاص خودش را دارد. با این حال، عکاسی کودک در آتلیه نوزاد می تواند بسیار دشوار باشد، صرفا به این دلیل که خیلی سریع در مقابل دوربین از بین می رود.

یک دقیقه شما در حال روی هم گذاشتن پنکیک ها هستید که باعث می شود بزاق دهانتان راه بیفتد، یک دقیقه بعد آن پنکیک ها را به سگ هم نمی دهید. عکاسی حرفه ای از غذا، به عکاس و متخصص چینش غذا و کل تیم افراد بستگی دارد که تصاویر دلپذیری ایجاد کنند که شما در کتاب های آشپزی و مجلات می بینید.


عکاسی حرفه ای از غذا نیازمند برنامه ریزی و در نظر گرفتن تمام جزئیات است. همچنین یک فرآیند حل مسئله دائمی است. فکر کردن به جنبه های کلیدی که یک عکس غذای عالی را می سازند، قبل از انتخاب دوربینتان، کمک بسیار زیادی برای رسیدن به بهترین نتایج به شما خواهد کرد.
۱
نور بد

مانند هر نوع دیگر عکاسی، مهم ترین اصل در عکاسی از مواد غذایی نیز نور است. بدون نور، شما هیچ چیزی ندارید. به همین دلیل است که به عکاسی اغلب تحت عنوان «نقاشی با نور» اشاره می شود. شما چه از نور طبیعی استفاده کنید و چه نور مصنوعی، رویکردی که در مورد نورپردازی اتخاذ می کنید، عکس های شما را خواهد ساخت یا خراب خواهد کرد.

اغلب آنچه که عکاسان حرفه ای غذا را از عکاسان تفریحی جدا می کند، درک فیزیک نور و نحوه دستکاری آن برای رسیدن به اثر مورد نظر آنهاست. اگر یک مشتری از شما می خواهد که طوری از محصول آب پرتقال آنها عکس بگیرید که انگار در صبح زود یک روز آفتابی گرفته شده و شما در شهر بارانی لندن زندگی می کنید، باید بدانید چطور آن نور را بازسازی کنید.


نورپردازی تنها رساندن نور کافی به سوژه شما نیست. تا زمانی که شما کمی نور داشته باشید، می توانید با نوردهی طولانی تر یک عکس مناسب بگیرید. نورپردازی خوب وابسته به نور درست نیز هست.

به عنوان مثال، یک مورد رایج عکاسی از رستوران است که در آن نورپردازی داخلی، صحنه را آلوده کرده، و باعث ایجاد ته رنگ های ناخواسته، به خصوص در هایلایت ها (قسمت های روشن) می شود. برطرف کردن این مشکل در پس پردازش می تواند دشوار باشد، اما با غلبه بر نور محیط با استفاده از یک سیستم فلاش، مانند یک اسپیدلایت، یا جلوگیری از برخورد نور ناخواسته به کمک مسدود کردن بالای چیدمان با پارچه یا صفحه سیاه می توانید از آن اجتناب کنید.

۲
ترکیب بندی ضعیف

ترکیب بندی تصویر به نوبه خود یک نوع هنر است. جدا از نور، تسلط بر این هنر یکی از سخت ترین جنبه های عکاسی از مواد غذایی است. سال ها طول می کشد تا در ترکیب بندی مهارت کامل پیدا کنید. پرداختن به این مسئله فراتر از محدوده این مقاله است، اما چند نکته وجود دارد که آگاهی از آنها می تواند به شما کمک کند تا ترکیب بندی های خود را بهبود ببخشید.

برای شروع، سادگی آن را حفظ کنید. سوژه اصلی شما با چند المان پشتیبان، مانند یک تکیه گاه (چیزی که غذا روی آن قرار گیرد) و یک تکه پارچه کتانی چهارگوش تمام چیزی است که نیاز دارید. از سه تا پنج المان در ترکیب بندی خود استفاده کنید. استفاده از اعداد فرد در هنگام ترکیب بندی صحنه، تقارن و تعادل بیشتری نسبت به اعداد زوج به آن خواهد بخشید – تعداد زوج می تواند بین المان ها رقابت ایجاد کرده و توجه بیننده را بین آنها تقسیم کند.


در مورد بافت ها در صحنه خود فکر کنید. اضافه کردن بافتی متناسب با وسایل صحنه یا سطوح و پس زمینه های شما، یا حتی مواد پشتیبان مانند ادویه جات و چاشنی ها واقعا می تواند ساده ترین تصاویر مواد غذایی را ارتقاء ببخشد.

نکته دیگر این است که سطوح و پس زمینه خود را خنثی نگه دارید. رنگ های روشن از جلوه غذا کاسته و حتی رنگ های ناخواسته بر روی غذا ایجاد می کنند.
۳
زاویه دید نامناسب

قبل از شروع عکاسی، بسیار مهم است که در مورد بهترین زاویه برای عکاسی از غذای خود تصمیم بگیرید. انتخاب زاویه درست به سوژه شما بستگی دارد.

غذاهایی که چند لایه دارند، مانند برگرها یا پنکیک های روی هم چیده شده، زمانی که در سطح چشم ثبت شوند بهتر به نظر می رسند، در این صورت تمام المان ها می توانند دیده شوند. از طرف دیگر، غذاهای تخت مانند پیتزا و کوکی ها بهتر است که از بالا یا با زاویه ۹۰ درجه گرفته شوند، چون این زاویه همه چیز را در یک سطح یکنواخت قرار داده و یک المان گرافیکی به سوژه می دهد.

این زاویه برای میزهای پر از غذا یا صحنه های دیگری که در آن المان های متعددی وجود دارد عالی است، در غیر این صورت ممکن است در کادر جا نشوند.


یک زاویه محبوب دیگر، چهل و پنج درجه یا نمای سه چهارم است. این زاویه برای بسیاری از موقعیت ها و انواع مختلف غذاها مناسب است. این زاویه برای اکثر فواصل کانونی جواب می دهد و شکل، ارتفاع و بافت سوژه اصلی نمایش داده می شود.


یک زاویه که من به ندرت توصیه می کنم نقطه دید پایین دوربین است، که در آن دوربین کمی رو به بالا نشانه می رود. گاهی اوقات شما این زاویه را در تبلیغات برگر می بینید، اما به ندرت برای انواع مختلف سوژه های غذایی مناسب است.
۴
فوکوس نادرست

هنگام عکاسی، شما باید از جایی که شارپ ترین فوکوس باید قرار گیرد نیز آگاه باشید. به طور معمول این قسمت بیشتر به سمت جلوی غذا خواهد بود. علاوه بر این، در مورد این که چه مقدار از آن ناحیه باید در فوکوس باشد فکر کنید. این مسئله f-stop (دیافراگم) انتخابی شما را تحت تاثیر قرار خواهد داد.

من برای ترکیب بندی های مواد غذایی ام به ندرت در کمتر از f/5.6 عکس می گیرم، چون در غیر این صورت مقدار کافی از سوژه ام در فوکوس قرار نخواهد گرفت. هنگام عکاسی از غذا، هدف این است که غذا را نشان دهید و کاری کنید که به بهترین شکل به نظر برسد، که این اتفاق نخواهد افتاد اگر بخش عمده آن تار باشد.

هنگامی که عکس خود را گرفتید (ترجیحا با دوربین وصل شده به لپ تاپ)، فوکوس خود را در بزرگنمایی ۱۰۰% بررسی کنید. مطمئن شوید که فوکوس همان جایی است که می خواهید و عمق میدان بیش از حد کم نیست.

۵
کراپ کردن نادرست

زیبایی عکاسی دیجیتال این است که گاهی اوقات می توانید در پس پردازش به مسائلی بپردازید که در طول عکاسی با آن مواجه شده اید. یک نمونه از این مسائل استفاده از ابزارهای کراپ در لایت روم یا فتوشاپ برای بهبود ترکیب بندی های شماست. با این حال، کراپ تصویر نکته ای است که باید هنگام عکاسی مورد توجه قرار گیرد.

یکی از اشتباهات متداولی که عکاسان مواد غذایی تازه کار انجام می دهند این است که از فاصله خیلی نزدیک از سوژه اصلی عکس می گیرند، تا جایی که بیننده نمی فهمد چه چیزی به تصویر کشیده شده است. یا کراپ آنقدر تنگ است که غذا را به بهترین شکل نشان نمی دهد.

در تصویر زیر، میگوهای طعم دار شده با ادویه هندی هنگامی که صحنه عریض تر گرفته شود و شامل چند المان باشد که مثلا با نان و چوتنی (نوعی سس غلیظ هندی) خورده می شوند، خیلی بهتر به نظر می رسند. عکس های نزدیک فاقد حرکت و جریان هستند و به طور کلی جذابیت کمتری دارند.


هنگام عکاسی، چند کراپ مختلف را امتحان کرده و ببینید کدام یک از آنها بهتر به نظر می رسد. همچنین، یک نکته خوب این است که صحنه خود را عریض تر از آنچه که می خواهید در تصویر نهایی دیده شود ثبت کنید تا بتوانید از راهنماهای کراپ در برنامه پس پردازش مورد نظر خود برای بهبود ترکیب بندیتان استفاده کنید.


امیدوارم که این نکات به شما کمک کند تا برای عکاسی بعدی خود از مواد غذایی برنامه ریزی کنید. چالش هایی که در عکاسی از مواد غذایی با آنها مواجه شده اید و نحوه غلبه بر آنها را در قسمت نظرات مطرح کنید. شما چه اشتباهاتی در عکاسی از مواد غذایی مرتکب شده اید؟

نویسنده: دارینا کاپکوک (Darina Kopcok)