عکاسی بارداری حرفه ای در آتلیه بارداری بدون داشتن ابزارهای حرفه ای نمی تواند مفید باشد و آثار بزرگی را رقم زند. از این رو لازم است که هر عکاسی دارای لنز ۵۰ میلیمتری باشد و بتوان انتظارات بسیاری از آن داشت.

لنز ۵۰ میلی‌متری یکی از محبوب‌ترین لنزهای تولیدشده برای دوربین‌های DSLR هردو برند کانن و نیکون است. گرچه قیمت پایین عامل مؤثری در محبوب شدن یک لنز به‌حساب می‌آید، اما دلیل محبوبیت لنزهایی با فاصله کانونی ۵۰ میلی‌متر بیش از این‌هاست، تاجایی که برخی لنزهای محبوب و باکیفیت تولیدشده با این فاصله کانونی، از گران‌ترین لنزهای بازار نیز هستند!

در اینجا قصد داریم به چند مورد از ویژگی‌های لنزهایی با فاصله کانونی ۵۰ میلی‌متر اشاره کنیم، تا اگر در خرید این لنز مردد هستید تصمیم قطعی خود را با اطمینان بگیرید:

پرسپکتیو

به لنز ۵۰ میلی‌متری “لنز نرمال” هم گفته می‌شود. زیرا این لنز دارای فاصله کانونی است که بین واید و تله قرار دارد و مهم‌ترین تفاوتی که فاصله کانونی در تصاویر ثبت‌شده ایجاد می‌کند، میزان فشردگی متفاوت در پرسپکتیو تصویر است.

در لنزهای واید شاهد پرسپکتیوی عمیق‌تر از میزان واقعی و آنچه با چشم خود می‌بینیم هستیم و با لنزهای تله، پرسپکتیوی فشرده‌تر از میزان معمول را خواهیم داشت.

اما با لنز ۵۰ پرسپکتیو و فاصله سوژه‌ها از یکدیگر، نزدیک به آنچه خواهد بود که با چشمان خود می‌بینیم. بهمین دلیل ابعاد نیز به واقعیت نزدیک‌تر هستند. این عامل موجب می‌شود چنین لنزی برای عکاسی از چهره از فاصله کم مناسب باشد.

امکان همه نوع عکاسی

به‌طورکلی لنزهای واید برای ثبت تصاویر منظره و لنزهای تله برای ثبت نماهای بسته و چهره مناسب‌تر هستند. اما فاصله کانونی نرمال به دلیل قرارگیری بین فواصل کانونی واید و تله قابلیت استفاده از لنز ۵۰ برای هر نوع عکاسی را فراهم می‌سازد.

لنز ۵۰ میلی‌متری هم برای ثبت پرتره و عکاسی خیابانی کاربرد دارد و هم عکاسی منظره و این دلیل اصلی نصب دائمی لنز ۵۰ میلی‌متری روی دوربین عکاسانی است که پیش از آن از لنزهای کیت ۵۵-۱۸ دوربین خود استفاده می‌کردند.

شما برای پرکردن جای خالی زوم موجود روی لنزهای کیت ۵۵-۱۸ فقط کافی است که کمی به سوژه نزدیک یا از آن دور شوید. پس دلیل چندانی برای به همراه داشتن یک لنز ۵۵-۱۸ در کنار یک لنز ۵۰ میلیمتری نخواهید داشت!

بوکه

بوکه یا جلوه‌هایی که در پس‌زمینه کم‌نور تصویر ایجاد می‌شوند یکی از زیباترین و محبوب‌ترین جلوه‌های عکاسی هستند. این جلوه‌ها رابطه مستقیمی با بازشدگی دیافراگم لنز شما دارند. هرچقدر دیافراگم لنز شما بازتر باشد، منابع نوری موجود در پس‌زمینه زیباتر دیده می‌شوند.



از طرف دیگر هر استاپ بازشدگی دیافراگم بیش از آنچه که تصور می‌کنید موجب نوردهی بیشتر برای ثبت عکس خواهد شد. برای مثال f/1.4 هشت برابر نور بیشتری نسبت به f/4 به سمت سنسور هدایت خواهد کرد.

این در حالی است که بازترین مقدار دیافراگم لنزهای کیت اکثر دوربین‌ها f/3.5 است.

دیافراگم بازتر به شما امکان عکاسی با نور کمتر و ایزوی پایین تر را نیز خواهد داد که این به معنای امکان ثبت عکس‌هایی با کیفیت بالاتر و نویز کمتر است.

قیمت مناسب

لنز ۵۰ میلی‌متری یک لنز ثابت یا “پرایم” است. لنزهای پرایم به دلیل اینکه امکان زوم ندارند و قرار نیست چندین فاصله کانونی را در اختیار کاربر قرار دهند، تعداد عدسی‌ها کمتری در ساخت آن‌ها بکار رفته است. به همین دلیل به نسبت قیمت، معمولا دارای کیفیت بهتری هستند.

از طرف دیگر برای ساخت یک لنز نرمال قرار نیست با ترفندهای اپتیکی به زاویه‌ای بیش‌ازحد باز یا بسته برسیم، که این مسئله نیز موجب پیچیدگی کمتر آن‌ها و قیمت مناسب آن‌ها می‌شود. البته سری‌های خاصی از لنز‌های نرمال با عدسی‌های بسیار با کیفیت و دیافراگم بازتر دارای قیمت‌های بالایی هستند.

درنهایت

شاید خرید یک لنز با فاصله کانونی گستره تر مثل ۱۳۵-۱۸ یا ۱۴۰-۱۸ بجای لنز ۵۵-۱۸ و یا خرید یک لنز تله زوم مکمل برای لنز کیت ۱۳۵-۱۸ و ۱۴۰-۱۸ گزینه وسوسه کننده‌ای باشد اما هیچ‌کدام از این لنزها یک تجربه کاملاً جدید در عکاسی به همراه نخواهند داشت. درحالی‌که عکاسی با لنز پرایم تجربه‌ای است که احتمالاً نظر شما در مورد خرید لنزهای بعدی‌تان را هم عوض خواهد کرد.

نکته مهم در مورد لنز ۵۰ میلیمتری این است که حتی مدل‌های ارزن‌قیمت این لنز قابل نصب روی دوربین‌های فول‌فریم است و حتی بسیاری از عکاسانی که هزینه بیشتری برای خرید بدنه‌ی فول فریم پرداخت می‌کنند، از یک لنز ۵۰ میلیمتری برای شروع عکاسی با آن بهره می‌برند.

پس اگر قصد خرید یک لنز جدید برای کسب تجربه‌های جدید در عکاسی و سرمایه گذاری مطمئن در زمینه خرید لنز را دارید، ما لنز ۵۰mm f/1.8 را به شما پیشنهاد می‌کنیم که برای هر دو برند نیکون و کانن قیمت مناسب و پایینی دارند!

نمونه عکس‌های فوق مربوط به لنزهای ۵۰ میلیمتری با f/1.8 بودند که ارزانترین نمونه‌ی لنزهای نرمال محسوب می‌شوند. عکسهایی که در ادامه می‌بینید با لنزهایی با دیافراگم بازتر و کیفیت عدسی بالاتر و قیمت گران‌تر ثبت شده اند. تمامی اسامی لنزها برای مشاهده قیمت و مشخصات دقیق، به سایت فروشگاه پیکسل لینک شده است.

اگر شما نیز در دسته عکاسان حرفه ای هستید باید به این لنزها بسنده کنید.

شرکت تامرون را می توان یکی از برندهای مهم در صنعت تولید لنز و دوربین دانست. شرکتی که در طول سال های گذشته سعی کرده محصولات خوبی را در بازار عرضه دارد و آنها را به مخاطب و مشتریان خود ارائه دهد.

تامرون یکی از باسابقه‌ترین و معتبر‌ترین کمپانی‌های تولیدکننده لنز در جهان به شمار می‌رود. این شرکت که در سال ۱۹۵۰ و در ژاپن تأسیس شده، تجربه‌ای بیش از نیم‌قرن را در طراحی المان‌های اپتیکی پشت سر گذاشته است. برخی از لنز‌های تولید شده توسط این کمپانی مثل Tamron SP 85mm f/1.8 Di VC USD و Tamron SP 35mm F1.8 Di VC USD از برترین لنز‌ها در نوع خود به هستند و وضوح خارق‌العاده‌ای را در ثبت تصاویر ارائه می‌دهند. جالب اینجاست که این کمپانی لنز‌هایی را برای دوربین‌های کانن و نیکون طراحی کرده است که عملکرد و کیفیت بهتری از لنز‌های تولید شده توسط خود این دو شرکت دارد. تامرون نیز مانند هر کمپانی مشابه دیگری، برای نام‌گذاری محصولات خود از علائم اختصاری به خصوصی استفاده می‌کنند که هرکدام دلالت بر ویژگی خاصی دارد. در ادامه به بررسی این علائم و توضیح آن‌ها خواهیم پرداخت. بنابراین اگر شما هم از طرفداران لنز‌های تامرون هستید و یا قصد خرید یکی از لنزهای باکیفیت این کمپانی را دارید، با پیکسل همراه باشید.

VC

VC خلاصه شده عبارت Vibration Compensation است. VC مکانیسم کاهش اثرات لرزش لنز هنگام عکس‌برداری است که به صورت انحصاری توسط تامرون طراحی شده است. لنز‌هایی که به این قابلیت مجهز هستند بهترین گزینه جهت عکاسی نوزاد در آتلیه نوزاد بر روی دست به‌حساب می‌آیند چرا که تاری حاصل از تکان‌های دست را در هنگام عکاسی به میزان قابل توجهی کاهش می‌دهند. این ویژگی در دوربین‌های تله و سوپرتله بسیار حائز اهمیت است چرا که کوچک‌ترین لرزش دوربین می‌تواند تأثیرات اغراق‌شده‌ای بر روی تصویر بگذارد.

Di

لنز‌های Di به طور اختصاصی جهت تشکیل تصویر بر روی سنسور‌های ۲۴×۳۶ میلی‌متر طراحی شده‌اند. دوربین‌های فول‌فریم DSLR از این ابعاد سنسور برخوردار هستند. این لنز‌ها را می‌توان بر روی دوربین‌های APS-C که سنسور کوچک‌تری دارند نیز متصل نمود ولی زاویه دید لنز کمی تنگ‌تر خواهد شد. به عنوان مثال لنز ۵۰ میلی‌متری Di بر روی دوربین‌های کراپ یا APS-C زاویه دیدی معادل لنزی با فاصله کانونی ۸۵ میلی‌متر می‌دهد.

Di II

این لنز‌های تامرون به صورت اختصاصی برای اتصال به دوربین‌هایی با قطع سنسور APS-C طراحی شده‌اند و برای دوربین‌های فول‌فریم مناسب نیستند. اگر علاقه‌مند هستید بدانید که چرا باید برای دوربین‌های APS-C لنز‌ کراپ مناسب با آن تهیه شود و نه یک لنز فول‌فریم مطلب زیر را حتما مطالعه کنید.

Di III

لنز‌های Di III تامرون برای دوربین‌های بدون آینه طراحی شده است و قابل اتصال به دوربین‌های DSLR نیستند.

USD

USD مخفف عبارت Ultra Silent Drive می‌باشد. اگر بر روی بدنه لنزی این عبارت حک شده باشد به این معناست که لنز از یک موتور فراصوتی جهت فوکوس خودکار برخوردار است. به لطف این تکنولوژی فوکوس بسیار سریع و کاملاً بی‌صدا انجام می‌گیرد. در عکاسی ورزشی و یا هر ژانر دیگری که سوژه در حال حرکت است برخورداری از یک لنز USD می‌تواند کار را بسیار راحت کند چرا که لنزهای USD تامرون با توجه به طراحی منحصر به فردی که دارند، بیسار دقیق، سریع و بی‌صدا بر روی سوژه فوکوس می‌کنند.

SP

SP مخفف عبارت Super Performance است و به لنز‌‌هایی از تامرون اطلاق می‌شود که در یک زمینه به خصوص عملکرد بسیار بالایی داشته باشد. SP در واقع نشان درجه یک تامرون به حساب می‌آید و بسته به گزینه‌های زیر، هر لنز می‌تواند آن را دریافت کند.

IF

IF یا Internal Focus به این معناست که فوکوس در لنز با جابه‌جایی المان‌های داخلی اتفاق می‌افتد و هنگام فوکوس کردن بر روی سوژه، المان جلویی لنز جابه‌جا نمی‌شود. به لطف این ویژگی فوکوس سریع‌تر انجام می‌شود و در عکاسی ماکرو و کلوز‌آپ نیز راحت‌تر می‌توان بر روی سوژه فوکوس کرد.

XR

Extra Refractive Index یا XR مشخصاً به طراحی منحصر به فرد اپتیکی برخی از لنز‌های تامرون اشاره دارد. در این طراحی جهت جلوگیری از انکسار یا شکست نور، از المان‌های به خصوصی استفاده شده است. به لطف این طراحی طول و ابعاد لنز‌های واید پرایم و واید زوم XR تامرون نسبت به لنز‌های هم‌رده بسیار جمع‌و‌جورتر شده و وزن آن‌ها نیز کم‌تر است.

LD

LD از معدود علائمی‌ است که در بین اغلب سازندگان لنز‌های عکاسی و سینمایی مشترک است و مخفف عبارت low Despresion است. لنز نیز مانند هر شی‌ء شیشه‌ای دیگری نور را وقتی از خود عبور می‌دهد به هفت رنگ تجزیه می‌کند. هنر طراحی در لنز اینجاست که این پراکندگی نوری را به حداقل برساند. تامرون معمولاً با به‌کارگیری از دو المان LD در چینش اپتیکی لنز، افتراق یا پراکندگی رنگی را به میزان قابل توجهی کاهش می‌دهد.



Zoom Lock یا ZL به لنز‌های زومی اطلاق می‌شود که می‌توان آن‌ را در فواصل کانونی مختلف قفل کرد و ثابت نگه داشت تا از تغییر احتمالی فاصله کانونی جلوگیری شود.

نیکون همانطور که می دانید همیشه سعی داشته بهترین را به مخاطب و مشتریان خود ارائه دهد. از این رو هر سال شاهد معرفی محصولاتی هستیم که نشان از عملکرد بالا و قابل توجه این شرکت مطرح ژاپنی صنعت تولید دوربین است.

یکی از سؤالاتی که بسیار از علاقه‌مندان در مورد مدل‌های مختلف دوربین DSLR می‌پرسند در مورد سیستم یا سیاست نام‌گذاری نیکون یا کانن برای دوربین‌های DSLR است. در مورد کانن پیش‌ازاین طی مطلبی با عنوان “سیاست نام‌گذاری کانن برای دوربین‌های DSLR” توضیحات کاملی در وبلاگ پیکسل ارائه شد.

در مورد نیکون در مقایسه با کانن با سیستم پیچیده‌تری روبرو هستیم که طی سالیان اخیر تغییراتی نیز داشته است. دانستن جزئیات این سیستم نامگذاری حتی برای یک فروشنده حرفه‌ای ضروری نیست، اما در ادامه سعی در توضیح خلاصه و مختصر آن داریم:

کد مدل تمامی دوربین‌های DSLR نیکون با D شروع می‌شود، برخلاف کانن که کاراکتر انتهایی کد مدل دوربین‌هایش D هستند. در مورد نیکون نکته کلیدی این است که تعداد اعداد موجود در کد مدل و اینکه این عدد با چه رقمی شروع شود تعیین‌کننده است و اگر تعداد ارقام و عدد ابتدایی کد مدل یکی بود، دو دوربین هم‌رده هستند و دوربینی که عدد کد آن بزرگ‌تر است جدیدتر خواهد بود.

چهاررقمی: محبوب‌ترین‌ها

سری DXXXX غیرفول فریم است. در این رده D5XXX و D3XXX سری مبتدی یا Entry level هستند و D7XXX پیشرفته یا همان advanced محسوب می‌شود.

پس تمامی دوربین‌های نیکون که کد مدل آن‌ها چهاررقمی است، غیرفول‌فریم هستند و ابعاد سنسور انها مشابه است. اما لزوماً یک دوربین مبتدی نیستند و بر اساس رقم اول کد مدل می‌توان بین مدل‌های “مبتدی” و “پیشرفته” تمایز ایجاد کرد.

در بین دو رده مبتدی که کد مدل آن‌ها با ۳ و ۵ شروع می‌شود (مثل D3400 و D5600) چشمگیرترین تفاوت در ابعاد و امکانات جانبی عکاسی است. برای مثال دوربین‌های دارای عدد هزارگان ۳ تا زمان نگارش این مطلب مجهز به صفحه چرخنده نبوده‌اند. تعداد نقاط فوکوس آن‌ها نیز تا زمان نگارش این مطلب بیش از ۱۱ نقطه نبوده!

درحالی‌که در مدل‌های ۴ رقمی با عدد هزارگان ۵ (یعنی غیرفول فریم مبتدی رده‌بالاتر از سری ۳) صفحه‌نمایش چرخنده و بزرگ‌تر است. تعداد نقاط فوکوس نیز تا ۳۹ عدد افزایش یافته و همچنین تنظیمات پیش‌فرض عکاسی کودک در آتلیه کودک نیز بیشتر هستند.

در بین سری چهاررقمی ها یا DXXXX مدل‌هایی که کد اسم آن‌ها با عدد ۷ شروع می‌شود مبتدی نیستند، بلکه advanced هستند!

در این مدل‌ها تعداد نقطه فوکوس تا ۵۱ عدد افزایش یافته و میزان حداکثر ایزو نیز در این مدل‌ها بعضاً تا ۱۶۴۰۰۰۰ افزایش می‌یابد و حداقل سرعت شاتر که بیشتر در کارهای استودیویی کاربرد دارد، بالاتر است. این مدل‌ها عملکرد بهتری در شرایط و ایزوی مشابه نسبت به مدل‌های رده مبتدی غیرفول‌فریم دارند و تمامی آن‌ها نیز از ۲ درگاه کارت حافظه بهره می‌برند .

البته این مدل‌ها وزنی بیشتر از سری D5XXX دارند و صفحه‌نمایش آن‌ها نیز لزوماً متحرک نیست. تنظیمات خودکار نیز در این مدل‌ها به نسبت D5XXX کمتر است، اما در مقابل تنظیمات دستی بسیار کامل‌تر است و یک نمایشگر تک‌رنگ دوم نیز صرفاً برای نمایش تنظیمات روی بدنه آن‌ها تعبیه شده است. پس عکاسی با D7XXX معمولاً سخت‌تر از D5XXX و D3XXX است.

سه‌رقمی: خاص‌های نیکون

این رده، رده‌ی Professional یا حرفه‌ای نیکون است و در این سری D6XX و بالاتر مثل D7XX و D8XX فول فریم هستند و مدل‌های D5XX و پایین‌تر غیرفول‌فریم هستند. پس برخلاف رده قبلی یک دوربین نیکون با کد مدل ۳ رقمی لزوماً فول فریم نیست. بلکه در این رده عدد صدگان مشخص کننده اندازه سنسور است.

نکته مهم در مورد غیرفول‌فریم ‌های سه‌رقمی (یعنی مدل‌های سه‌رقمی دارای عدد صدگان ۶ و یا پایین‌تر) این است که این مدل‌های در مقابل غیرفول‌فریم‌های چهاررقمی دوربین‌های کامل‌تری محسوب می‌شوند. اما تفاوت آن‌ها بیشتر در موارد خاص با کاربرد خاص است. برای مثال D500 شباهت بسیار زیادی با D7500 دارد!

هردوی این مدل‌ها ۲۰ مگاپیکسل و مجهز به پردازنده EXPEED 5 هستند. هردو صفحه‌نمایش متحرک لمسی دارند و بافاصله کمی از یکدیگر وارد بازار شدند و هردو تصویربرداری را با رزولوشن ۴K انجام می‌دهند. درحالی‌که D500 حدود ۷۰۰ دلار گران‌تر است. علت این گرانی هم جزئیات حرفه‌ای بیشتر مثل تعداد نقاط فوکوس بیشتر، تعداد فریم قابل ثبت بیشتر در هر ثانیه و مواردی از این قبیل است که برای تمامی عکاسان کاربردی نخواهد بود. ضمن اینکه D500 ازلحاظ وزنی دوربین سنگین‌تری نیز هست.

دورقمی: به تاریخ پیوسته

سری دورقمی نیکون یا DXX نیز مدت‌هاست که به‌طور کامل جای خود را به سری‌های چهاررقمی نیکون داده‌اند و آخرین مدل تولیدشده با کد مدل دورقمی در سال ۲۰۰۸ به تولید رسید.

تک‌رقمی: پرچم‌داران

سری DX سری پرچم‌داران نیکون است. این سری در نام‌گذاری قاعده خاصی ندارد و به‌جای ایکس می‌توان عدد یا حروف الفبا قرار داد و برخی از مدل‌ها در این رده فول فریم و برخی دیگر غیرفول‌فریم هستند. مدل‌های این رده خاص و کم هستند و مطالعه در مورد تک‌تک مدل‌های موجود این رده وقت کمتری از علاقه‌مندان خواهد گرفت.

یکی از مدل‌های موجود در این رده نیکون Df است که دوربین گرانی محسوب می‌شود و دارای ظاهری خاص و کلاسیک است. این دوربین خاص ۱۶ مگاپیکسل، فول‌فریم است، اما قابلیت فیلم‌برداری در آن گنجانده نشده!

دیگر دوربین خاص این سری نیکون D5 است که یک دوربین فوق‌العاده قدرتمند و به همین نسبت گران است!

این دوربین ۲۱ مگاپیکسلی قادر به ثبت ۱۵ فریم عکس در هر ثانیه است، میزان حداقل ایزوی آن ۵۰ و حداکثر ایزوی آن نیز عدد بسیار بالای ۳۲۸۰۰۰۰ است و از طرف دیگر وزن بدنه‌ی آن بدون لنز معادل ۱۴۱۵ گرم می‌باشد.

درنهایت

شما به‌عنوان یک کاربر در هر سطحی، نیازی به حفظ کردن فرمول‌های پیچیده نام‌گذاری برند‌های سازنده دوربین عکاسی ندارید!

علاوه بر این تولیدکنندگان هیچ تضمینی برای ادامه روند معمول نام‌گذاری محصولات خود نداده‌اند.

از طرف دیگر توجه به سال ساخت محصول نیز دارای اهمیت بسیار بالایی است. گرچه شاید یک دوربین جدید در یک رده، آن‌چنان تفاوتی نسبت به مدل قدیمی‌تر که هنوز در بازار موجود است نداشته باشد و عملاً پرداخت پول بیشتر برای آن قابل توجیه نباشد!

اینجاست که مراجعه به افراد اهل‌فن و کارشناس اهمیت می‌یابد و توصیه تکراری نگارنده به کاربران دوربین‌های دیجیتال و علاقه‌مندان به عکاسی این است که در چنین موارد از اشخاص مطمئن برای مشاوره کمک بخواهید.

اگر به نامگذاری محصولات نیکون دقت کرده باشید قطعا باید به این موضوع پی ببرید.

تاریخچه
در قرنهای 11 تا 16 بشر از یک اتاقک تاریک (دوربین اولیه) بعنوان چیزی شبیه به دوربین استفاده می‌کرد. برای این منظور اتاق مکعب مستطیل کوچکی را که هرگز نوری به درون آن راه نمی‌یافت، آماده می‌کردند، در وجه جلوی آن سوراخی به قطر تقریبی یک میلیمتر ایجاد می‌کردند، بدین ترتیب تصاویر صحنه‌های خارج از اتاق را روی دیوار یا پرده در وجه مقابل سوراخ در داخل اتاق منعکس می‌نمودند. البته این عمل بیشتر برای نمایش و سرگرمی بود و هرگز کار عکاسی را انجام نمی‌داد.
img/daneshnameh_up/e/ee/CAG5E30H.JPG

نحوه کار دوربینهای اولیه
در سال 1568 دانیلو باربارو این اتاقک تاریک را با یک عدسی و یک دریچه قابل تغییر مجهز نمود. بدین وسیله می‌توانست تصاویر را واضحتر به درون اتاق منعکس کند. در سال 1802 توماس وج وود و همچنین همفری دیوی با استفاده از کاغذ مخصوص تصاویر غیر ثابتی بدست آوردند. این کاغذ آغشته به محلولی بود که هرگاه در برابر نور آفتاب قرار می‌گرفت، رنگ اصلی خود را از دست می‌داد و به کلی سیاه می‌شد. آنگاه چون بر روی این کاغذ تصویر یا جسمی را قرار می‌دادند، قسمتهایی که از تابش نور مصون مانده بود، به رنگ خود باقی می‌ماند و اما سایر قسمتهای کاغذ سیاه می‌شد. بدینگونه شبح نوری از اجسام بر روی آن کاغذ عکاسی نوزاد در آتلیه نوزاد می‌شد. با این روش تصویری بدست می‌آمد که آن نیز به مجرد نور دیدن ، رنگ خود را از دست می‌داد و کاغذ یکپارچه سیاه می‌شد.
سیر تحولی و رشد
در سال 1816 جوزف نییپس با یک جعبه جواهرات یک دوربین بسیار ابتدایی ساخت و آن را با ذره بین ، میکروسکوپ نوری مجهز نمود. با این دستگاه او می‌توانست فقط عکسهای منفی بردارد. سرانجام ویلیام تالبوت نخستین کسی بود که توانست عکسهای مثبت هم بردارد، عکسهایی که ثابت و دائمی هم باقی می‌ماندند. این رویداد در سال 1835 رخ داد. در سالهای بعد دوربینهای پیشرفته‌ای به بازار عرضه شده و می‌شود.
ساختمان دوربین عکاسی
img/daneshnameh_up/b/b0/CAM9G5EJ.JPG




دوربین عکاسی از یک اتاقک تاریک تشکیل شده که بر جدارهای آن یک عدسی محدب با فاصله کانونی ثابت قرار دارد. در جدار مقابل این عدسی فیلم و بین فیلم و عدسی دیافراگم وجود دارد. علاوه بر این دوربین به دستگاه تنظیم فاصله (مسافت یاب نوری)، شاتر یا بندان ، نورسنج (طیف سنج نوری) و منظره یاب مجهز است.
طرز کار دوربین عکاسی
در هنگام عکسبرداری عدسی دوربین را جلو و عقب می‌بریم تا آنکه در منظره یاب تصویر واضحی از جسم مورد نظر دیده شود. در این حالت تصویری حقیقی و معکوس می‌تواند روی فیلم تشکیل شود که با فشار دکمه دیافراگم باز می‌شود و نور در مدت مشخص به فیلم می‌رسد و تصویر جسم را روی آن بوجود می‌آورد.
img/daneshnameh_up/9/97/CAMERA.GIF




فیلم عکاسی
فیلم عکاسی به گونه خاصی تهیه شده است یعنی آنکه مواد شیمیایی خاصی در بر دارد که نور می‌تواند بر آنها اثر بگذارد و تصویر خارجی بر آن نقش ببندد. یکی از بهترین روشهای عکسبرداری (نورنگاری) ، آشکارسازی تابش بوسیله دانه‌های املاح هالوژنی نقره است. چرا که برای حساس کردن یک بلور هالوژنی نقره تنها چند فوتون کافی است. پس از آنکه یک فیلم نور دهی شد، مقدار تیرگی حاصل در یک خاص به عوامل زیر بستگی دارد:


تابندگی به منظور نور دهی
طول موج تابش
مدت زمان نور دهی
شرایط ظهور فیلم

مکانیزم ضبط تصویر روی فیلم
انرژی لازم برای تبدیل برومور نقره یا یدور نقره به نقره عنصری از ماده شیمیایی مورد استفاده در فرآیند ظهور فراهم می‌شود. پیش از ظهور اطلاعات بصورت یک تصویر نهان به شکل دانه‌های حساس شده روی شیشه یا فیلم ذخیره شده است. از ظاهر کردن فیلم یک تصویر منفی( نگاتیو) بدست می‌آید. نگاتیو یعنی خلاف آنچه در صاحب تصویر دیده می‌شود. پس بنابراین قسمتهای روشن صاحب تصویر بر روی فیلم تیره می‌افتد و برعکس قسمتهای تیره آن بصورت روشن نقش می‌بندد.

چون دانه‌های املاح هالوژنی نقره به تنهایی فقط به نور آبی و نور فرا بنفش نزدیک حساسند، باید مواد رنگی یا رنگیزه‌هایی به آنها افزوده شود تا تابش بخشهای دیگر بیناب را جذب کنند و برای حساس کردن دانه‌ها ، مسیر فراهم آورند. فیلمهای فرو سرخ هم موجودند، ولی باید با مراقبت ویژه نگهداری شوند. چون به سبب حساسیت به گرما خیلی زود آسیب می‌بینند.
چاپ عکس
در مرحله چاپ فیلم ، عکس مثبت ( پوزیتیو) بدست می‌آید. پوزیتیو یعنی تصویری که درست مانند خود صاحب تصویر است. برای تهیه عکس مثبت ، فیلم را بر روی کاغذ مخصوصی قرار داده ، سپس از روی آن نوری را عبور می‌دهند. در نتیجه قسمتهای تیره فیلم بر روی کاغذ ، روشن و قسمتهای روشن آن نیز تیره چاپ می‌شود. چنین تصویری درست مطابق همان شخص یا چیزی است که قبلا با دوربین عکس آنها را بصورت نگاتیو برداشته بودیم.

بسیاری از ترکیبات شیمیایی وجود دارند که در مقابل نور حساس‌اند، یعنی در برخورد با پرتوهای نورانی تغییر می‌کنند. برخی از این ترکیبات ، به ویژه هالیدهای نقره (مانند کلرید ، برمید ، یدید) می‌توانند تصاویر را بر روی کاغذ عکاسی بارداری در آتلیه عکاسی سویل استودیو تثبیت کنند. مجموعه فرایندهایی را که بر پایه این گونه خواص قرار دارند، اصطلاحا عکاسی می‌نامند.
تاریخچه
عکاسی که ما امروزه به آن آشناییم، توسط یک فرد کشف نشده است. بلکه نتیجه تلاش بسیاری از شیمیدان‌ها است. آغاز آن به سال 1727 میلادی برمی‌گردد. در آن سال شولز مشاهده کرد که مخلوطی از نیترات نقره و گچ در مقابل نور تیره می‌شوند. در دهه 1830 یک فرانسوی به نام لویی واگر تصادفا کشف کرد که برای ظهور یک تصویر ، از یک ورقه مس پوشیده شده از نقره که به وسیله بخار ید حساس شده باشد، می‌توان استفاده کرد. این نوع تصویر که به تصویر داگری معروف شد، در نتیجه شستشوی صفحه با محلول غلیظ نمک به دست آمد و حالت تثبیت دائمی داشت، از اواسط قرن نوزدهم جنبه عمومی پیدا کرد.
سیر تحولی و رشد

در سال 1839 واگر ضمن بررسی‌های بیشتر دریافت که برای برداشتن هالیدهای نقره نور نامرئی باقیمانده برروی فیلم یا صفحه عکاسی باید از محلول تیوسولفات سدیم استفاده کرد که با نمکهای نقره ، تیوسولفات نقره محلول در آب که قابل شستشو با آب است تولید می‌کند (این واکنش توسط هرشل بیست سال قبل از آن کشف شده بود). فرایند پیشنهادی واگر موجب شد تا بتوان در کمتر از یک دقیقه عکس را ثابت کرد.


در سال 1841 یک انگلیسی بنام ویلیام تالبوت استفاده از فرایند تازه‌ای را اعلام کرد. این فرایند شامل تهیه کاغذ حساس در مقابل نور به وسیله یدید نقره است. عکس را بر روی این نوع کاغذ به وسیله اسید گالیک می‌توان ظاهر کرد. تصویر بدست آمده دقیقا برعکس وضعیت شیئی است که از آن به دست می آید (یعنی نواحی روشن آن تیره و نواحی تیره آن روشن ظاهر می‌شود عکس منفی). این تصویر منفی اگر بر روی یک کاغذ حساس عکاسی قرار داده شود و پس از قرار گرفتن در مقابل نور ظا هر شود عکسی مثبت که با وضعیت اولیه شیئی مطابقت دارد (تصویر مثبت) را می‌دهد.


با وجود اینکه زمان لازم در فرایند تالبوت کمتر از فرایند داگر است، اما تصاویر به دست آمده چندان واضح نیست. آشکار است که برای رفع این نارسائی باید با روش مناسبی هالیدهای نقره را بر روی یک جسم شفاف تثبیت کرد. این کار در آغاز به وسیله سفیده تخم مرغ بر روی شیشه انجام می‌گرفت و تصویرهایی نسبتا روشن بدست می‌آمد. اما این تصویرها به آسانی آسیب پذیر بود. سر انجام در سال 1871 این مشکل توسط یک عکاس آماتور و فیزیکدان به نام مادوکس بدین صورت از میان برداشته شد که وی امولسیون ژلاتینی از نمکهای نقره را بر روی شیشه یا کاغذ عکاسی تثبیت کرد.

اختراع دوربین کداک
در سال 1887 ایستمن دوربین کداک را نوآوری کرد که در آن یک فیلم پلاستیکی (نیترات سلولز) آغشته به امولسیون ژلاتینی به کار گرفته شده و با آن فیلم می‌توانستند یک صد عکس بگیرند. اما اشکال این کار در آن بود که فیلم را همراه با دوربین می‌بایست به مرکزی که مراحل ظهور و ثبوت عکس در آنجا انجام می‌گرفت، بفرستند. از آن زمان به بعد بود که فن عکاسی وارد مرحله نوینی شد.
مراحل ظهور فیلم
با توجه به اینکه هالیدهای نقره تنها مواد حساس در مقابل نور می‌باشند، از این رو منحصرا از آنها به عنوان تولید کننده موثر تصویر استفاده می‌شود. یک فوتون تنها در برخورد با دانه‌های هالید نقره یک بسته با حداقل چهار اتم نقره تولید می‌کند. میزان این تاثیر در مجاورت یک معرف احیا کننده مناسب (ظاهرکننده) می‌تواند میلیونها بار افزایش یابد. هرچه تعداد اتمهای نقره دریک دانه بیشتر باشد، سرعت واکنش مواد شیمیایی فیلم در تماس با ظاهر کننده‌ها بیشتر می‌شود. این واکنش‌ها در واقع ، احیای یون نقره است. عواملی مانند دما ، غلظت ظاهر کننده ، PH و مجموعه تعداد هسته‌ها در هر دانه ، زمینه ظهور و میزان نقره آزاد ، در امولسیون فیلم نقش دارند.

عکاسی کودک در آتلیه کودک حرفه ساده ای نیست و برای موفقیت در آن نیاز است تا خلاقیت و مهارتی نشان داد. خلاقیتی که توسط کمتر عکاسی صورت می گیرد و در این زمینه افراد بسیاری نیستند که بتوانند خودی نشان دهند و افرادی بسیار هستند که بدنبال کسب آموزشی هستند.

عکاسی حرفه ساده ای نیست و نمی توان در طول مدت زمان کوتاه به یک عکاس حرفه ای تبدیل شد. نخست آن که لازم است ابزار لازم را داشت و سپس آن که باید آموزش های لازم را دادید تا به فردی حرفه ای در این زمینه تبدیل شد و حرف هایی برای گفتن داشت. عکاسی کودک
آتلیه نوزاد
در گذشته دوربین‌های کامپکت از سنسورهای کوچک بهره می‌بردند و اگر به سراغ دوربین‌های با قابلیت تعویض لنز مانند دوربین‌های DSLR می‌رفتید سنسوری بزرگ در اختیارتان قرار می‌گرفت. سایز سنسور تأثیر مستقیم بر روی کیفیت عکس داشت و سنسورهای بزرگ‌تر به معنی کیفیت بهتر نیز بودند.



هنوز هم سایز سنسور از اهمیت بالایی برخوردار است. سنسورها معمولاً گران‌ترین قسمت هر دوربینی هستند و دوربین‌های با سنسور بزرگ‌تر قیمت بالاتری هم دارند. به همین دلیل یک دوربین با سنسور ۱/۲٫۳ اینچی گران‌قیمت پیدا نمی‌کنید و قادر نخواهید بود یک دوربین ارزان‌قیمت با سنسور فول‌فریم نیز خریداری کنید.

البته این روزها، سازندگان دوربین‌های کامپکت را نیز با سنسورهای نسبتاً بزرگ عرضه می‌کنند. همین موضوع سایز سنسور را کمی پیچیده‌تر از قبل کرده است و سنسورهای کوچک نیز مزایای مختص به خودشان را دارند. بیشتر شدن تنوع سنسورها در انواع مختلف دوربین‌ها ممکن است موجب سردرگمی برخی از مشتریان، به خصوص کاربران تازه‌کار شود. همچنین ابعاد سنسور بر روی فاصله‌ی کانونی مؤثر دوربین نیز تأثیرگذار است و برای انتخاب یک دوربین جدید اهمیت دارد.

در این مطلب قصد داریم سایز سنسورهای معمول امروزی را از کوچک‌ترین تا بزرگ‌ترین مورد بررسی قرار دهیم و تأثیر هر کدام بر روی کیفیت و قابلیت‌های دوربین را نیز بیان کنیم. ولی ابتدا بد نیست در مورد رابطه‌ی سایز سنسور و فاصله‌ی کانونی توضیح مختصری را ارائه کنیم.

سایز سنسور و فاصله‌ی کانونی

سایز سنسور بر روی نوع لنزی که باید بخرید تأثیر مستقیم دارد. دوربین‌های کامپکت دارای لنز یکپارچه هستند، بنابراین چندان نیازی نیست نگران نوع لنز باشید، ولی در دوربین‌های با لنز قابل‌تعویض، هر لنز یک تصویر دایره‌ای را تشکیل می‌دهد که باید بتواند ابعاد سنسور را پوشش دهد. البته استثناء نیز وجود دارد که بعداً در مورد آن بحث خواهیم کرد.

چه در دوربین‌های کامپکت و چه بر روی لنزهای قابل‌تعویض عددی که حک می‌شود نشان‌گر فاصله‌ی کانونی واقعی است. این عدد در صورتی صحیح است که سنسور یا فیلم از نوع ۳۵ میلی‌متری یا فول‌فریم باشند. ولی لنزها برای کار با سنسورهای مختلفی طراحی می‌شوند و فاصله‌ی کانونی مؤثر آن‌ها بر روی سنسورهای مختلف متفاوت است. به همین دلیل سازندگان عددی به نام فاکتور برش یا Crop Factor را ارائه می‌کنند.

این عدد برای سنسورهای فول‌فریم معادل ۱ است، بنابراین وقتی یک لنز ۵۵-۱۸ را بر روی سنسور فول‌فریم نصب می‌کنید فاصله‌ی کانونی مؤثر ۵۵-۱۸ را ارائه می‌کند، ولی وقتی همین لنز را بر روی دوربینی با سنسور APS-C با فاکتور برش ۱٫۵ برابر نصب کنید فاصله‌ی کانونی مؤثر ۸۲-۲۷ را ارائه می‌کند. دلیل آن هم این است که سنسور APS-C به اندازه‌ی کافی بزرگ نیست که بتواند از کل گستره‌ی تصویر لنز استفاده کند. با بریده شدن بخشی از تصویر توسط سنسور این‌گونه به نظر می‌رسد که فاصله‌ی کانونی طولانی‌تر شده است و گستره‌ی دید بسته‌تر شده است.

برای این‌که بدانید هر لنز بر روی هر سنسوری چه فواصل کانونی را ارائه می‌کند باید فاکتور برش را در فاصله‌ی کانونی واقعی لنز ضرب کنید.

سایز سنسور

با این توضیحات به بررسی سایزهای معمول سنسور در بازار امروز می‌پردازیم.

۱/۲٫۳ اینچ

این کوچک‌ترین سایز سنسوری است که به‌طورمعمول در دوربین‌های امروزی مورد استفاده قرار می‌گیرد. اکثر دوربین‌هایی که از این نوع سنسور استفاده می‌کنند دارای رزولوشنی بین ۱۶ تا ۲۰ مگاپیکسل هستند.

درحالی‌که این نوع سنسورها را در انواع مختلفی از دوربین‌ها می‌توان یافت، در سال‌های اخیر استفاده از آن‌ها به شدت کاهش یافته است و اکثر سازندگان به سراغ سنسورهای بزرگ‌تر رفته‌اند. دلیل آن نیز بهبود کیفیت دوربین‌ گوشی‌های هوشمند است.

استفاده از این نوع سنسور به دست آوردن زوم زیاد را راحت می‌کند. به همین دلیل هم بیشتر دوربین‌های سوپرزوم از این سایز سنسور استفاده می‌کنند. برای به دست آوردن زوم زیاد با استفاده از سنسورهای بزرگ‌تر، باید لنزهای بزرگ‌تر، سنگین‌تر و گران‌قیمت‌تری را استفاده کرد.

در نور مناسب می‌توان با چنین سنسوری عکس‌های قابل قبولی گرفت، ولی با کاهش نور محیط، نویز به‌سرعت افزایش می‌یابد و گستره‌ی دینامیکی چندان خوبی را نیز ارائه نمی‌کنند.

فاکتور برش برای این نوع سنسورها ۵٫۶ برابر است، ولی اکثر سازندگان فاصله‌ی کانونی معادل این نوع دوربین‌ها را ارائه می‌کنند و اساساً نیاز چندانی هم به تبدیل فاصله‌ی کانونی ندارند.

از شناخته‌شده‌ترین دوربین‌های بازار که از این نوع سنسور استفاده می‌کنند می‌توان نیکون P900، کانن SX60، نیکون B700 و کانن SX720 را نام برد.

۱/۱٫۷ اینچ

این سنسورها کمی از مدل‌های ۱/۲٫۳ اینچی بزرگ‌تر هستند و می‌توانند کمی بهتر سوژه را از پس‌زمینه جدا کنند. همچنین از لحاظ میزان جزئیات، گستره‌ی دینامیکی و نویز کمی بهتر عمل می‌کنند.

برای مدتی، این سایز سنسور از محبوبیت زیادی در دوربین‌های کامپکت پیشرفته برخوردار بود، ولی با مرسوم شدن سنسورهای یک اینچی از محبوبیت آن‌ها کاسته شده است. این نوع سنسور در حال حاضر بیشتر توسط پنتاکس در سری Q مورد استفاده قرار می‌گیرد. فاکتور برش برای این سنسورها ۴٫۵ برابر است.

یک اینچی

این نوع حس‌گرها در حال حاضر از محبوبیت زیادی برخوردار هستند. همان‌طور که اشاره شد، این سنسورها بیشتر در دوربین‌های کامپکت پیشرفته کاربرد دارند و معمولاً با لنزهایی با فاصله‌ی کانونی بین ۲۴ تا ۱۰۰ میلی‌متر جفت و جور می‌شوند. البته دوربین‌های سوپرزوم مانند سونی RX10 III و کانن G3 X نیز وجود دارند که از این نوع حس‌گر استفاده می‌کنند.

دوربین‌هایی که از این سایز سنسور استفاده می‌کنند معمولاً کیفیت عکس بسیار خوبی دارند، به‌خصوص وقتی از دیافراگم‌های باز بهره گرفته شود تا نور زیادی را دریافت کنند. البته تنها ابعاد آن‌ها نیست که موجب افزایش کیفیت شده است، بلکه در ساختار اکثر آن‌ها از فناوری‌های جدیدی استفاده شده است که کارایی آن‌ها را نسبت به سنسورهای معمولی افزایش داده‌اند.

فاکتور کراپ برای سنسورهای یک اینچی ۲٫۷ برابر است، ولی به دلیل اینکه این نوع سنسورها نیز اکثراً در دوربین‌های کامپکت استفاده می‌شوند نیاز چندانی به این فاکتور نخواهید داشت.

دوربین‌های شناخته‌شده‌ی سونی مانند RX100 IV، RX100 V و دوربین‌های سری G کانن مانند G7 X Mark II، G9 X و G5 X از معروف‌ترین دوربین‌هایی هستند که از این نوع سنسور استفاده می‌کنند.

Micro Four Third

این نوع سنسورها که به نام MFT یا Micro 4/3 نیز شناخته می‌شوند توسط الیمپوس و پاناسونیک مورد استفاده قرار می‌گیرند. این سنسورها به میزان قابل‌توجهی از حس‌گرهای یک اینچی بزرگ‌تر هستند. فاکتور برش این نوع سنسورها ۲ برابر است، به همین دلیل فاصله‌ی کانونی معادل آن‌ها بسیار راحت محاسبه می‌شود. به طور مثال یک لنز ۳۵-۱۲ بر روی سنسور MFT فاصله‌ی کانونی مؤثر ۷۰-۲۴ را ارائه می‌کند.

APS-C

این نوع سنسورها به طرز وسیعی در دوربین‌های DSLR سطح مبتدی و میان‌رده مورد استفاده قرار می‌گیرند و حالا در دوربین‌های بدون‌آینه نیز مرسوم شده‌اند. این نوع سنسورها بالانس مناسبی را بین ابعاد جمع‌و‌جور و کیفیت مناسب ارائه می‌کنند. دوربین‌های شناخته‌شده‌ی سطح مبتدی و متوسط مانند نیکون D3300، D3400، D5600 یا کانن ۷۰۰D، ۷۵۰D و ۸۰D از سنسور APS-C استفاده می‌کنند. حتی برخی از دوربین‌های سطح بالاتر مانند نیکون D7200، نیکون D500 و کانن ۷D Mark II نیز از این نوع سنسور بهره می‌گیرند. در بین دوربین‌های بدون‌آینه نیز می‌توان سونی a6500، سونی a6300 و کانن EOS M5 را نام برد.

البته تمامی سنسورهای APS-C دارای ابعاد یکسانی نیستند و کمی با هم فرق دارند. سنسورهای کانن کمی کوچک‌تر هستند و فاکتور برش آن‌ها معادل ۱٫۶ است، درحالی‌که سنسورهای مورد استفاده‌ی نیکون و سونی کمی‌ بزرگ‌تر هستند و فاکتور برش آن‌ها ۱٫۵ برابر است.

این نوع سنسورها در کل انعطاف‌پذیری بالایی دارند و در بین عکاسان ورزشی و حیات‌وحش از محبوبیت زیادی برخوردار هستند، زیرا فاکتور برش آن‌ها موجب افزایش نسبی فاصله‌ی کانونی می‌شود.

APS-H

این نوع سنسورها بیشتر توسط دوربین‌های سری ۱D کانن مانند ۱D Mark III و ۱D Mark IV مورد استفاده قرار گرفته‌اند. ولی این سری از دوربین‌های کانن نیز طی چند سال اخیر به سراغ سنسورهای فول‌فریم رفته‌اند.

فاکتور برش این سنسورها ۱٫۳ برابر است و کم‌تر از سنسورهای APS-C بر روی فاصله‌ی کانونی تأثیر می‌گذارند. طی چند سال اخیر یک مدل ۵۱ مگاپیکسلی از آن‌ها در Sigma sd Quattro H مورد استفاده قرار گرفت و کانن نیز یک مدل ۲۵۰ مگاپیکسلی از آن‌ها را برای استفاده‌های نظامی و امنیتی ساخته است. استفاده از این سنسور دیگر در دوربین‌های DSLR مرسوم نیست.

فول‌فریم

سنسورهای فول‌فریم در دوربین‌های سطح بالا و حرفه‌ای مورد استفاده قرار می‌گیرند و بیشتر سازندگان در دوربین‌های پرچم‌دار خود از این نوع حس‌گرها بهره می‌گیرند. دوربین‌هایی مانند سونی a7R II، کانن ۵D Mark IV و نیکون D810 از این دست هستند.

مساحت نسبتاً زیاد آن‌ها به این معنی است که می‌توانند نور زیادی را جذب کنند که موجب تولید عکس‌های باکیفیت‌تری می‌شود. همچنین این امکان را به سازندگان می‌دهند که رزولوشن‌های متنوعی را مورد استفاده قرار دهند. در حال حاضر این نوع سنسورها را می‌توان با رزولوشن‌های مختلفی از ۱۲ تا ۵۰ مگاپیکسل یافت.

ابعاد سنسورهای فول‌فریم تقریباً مشابه فیلم‌های ۳۵ میلی‌متری است، به همین دلیل نیازی به تبدیل فاصله‌ی کانونی ندارند یا اصطلاحاً فاکتور برش آن‌ها معادل یک است. اگر لنزی برای استفاده با فیلم‌های ۳۵ میلی‌متری طراحی شده باشد و آن را بر روی سنسور فول‌فریم استفاده کنید فاصله‌ی کانونی هیچ تغییری نخواهد داشت.

برخی از سازندگان اجازه‌ی استفاده از لنزهای APS-C را بر روی سنسورهای فول‌فریم می‌دهند. در این حالت رزولوشن سنسور کاهش می‌یابد و اطلاعات فقط از قسمت میانی آن خوانده می‌شوند. برای این‌که مطمئن شوید لنز مورد نظرتان بر روی دوربین شما قابل استفاده است یا خیر می‌توانید این مطلب را مطالعه کنید.

قطع متوسط

سنسورهای قطع متوسط به میزان قابل‌توجهی از حس‌گرهای فول‌فریم بزرگ‌تر هستند و ارائه‌ی تعدادی از مدل‌های جدید مانند فوجی GFX 50S و هسلبلاد X1D موجب جلب توجه بیشتر به سمت این نوع دوربین‌ها شده است.

در تئوری سیستم‌های قطع متوسط استاندارد کیفیت بالاتری را ارائه می‌کنند، ولی هزینه‌های بالا و برخی از محدودیت‌ها آن‌ها را به مصارف حرفه‌ای محدود کرده‌اند. دوربین‌های DSLR معمولاً کوچک‌تر هستند و ارگونومی بهتری دارند. همچنین تنوع لنزهای آن‌ها به‌مراتب بیشتر است و سیستم فوکوس سریع‌تری نیز دارند. ولی اگر بخواهید دوربینی را تنها بر اساس کیفیت عکس انتخاب کنید باید به سراغ سنسورهای قطع متوسط بروید. با ارائه‌ی دوربین‌های بدون‌آینه‌ی قطع متوسط فوجی و هسلبلاد، کم‌کم به تنوع لنزهای این نوع دوربین‌ها نیز اضافه خواهد شد.

به دلیل این‌که این نوع سنسورها در ابعاد مختلفی تولید می‌شوند فاکتور برش آن‌ها بین ۰٫۷۹ تا ۰٫۶۴ متغیر است.

امیدواریم این مطلب بتواند برای شما مفید و کارآمد باشد.

عکاسی حرفه ساده ای نیست و هر فردی نمی تواند به سادگی در این زمینه دست به کار شده و فعالیت کنید. این حرفه نیاز به آموزش و ابزارهای لازم داشته تا بتوان عملکرد خوبی از خود نشان داد و یک عکاس حرفه ای و برتر به شمار رفت.

شهر‌های پرجمعیت و صنعتی در شب معمولاً زیبا‌تر از روز به نظر می‌آیند، چرا که آلودگی‌های بصری و بی‌نظمی‌های شهر کمتر به چشم می‌آیند و نور‌‌های مصنوعی مثل لامپ‌های مغازه‌ها و ساختمان‌ها و همین‌طور چراغ‌های ماشین‌ها، جنبه‌ای فانتزی و جالب به شهر می‌بخشند. ولی این جذابیت‌های بصری آن طور که با چشم انسان دیده می‌شود، در دید تک لنزی دوربین به ثبت نمی‌رسد و محدودیت‌های بسیاری برای خلق تصاویری زیبا از مناظر شهری در شب وجود دارد. اما می‌توان با رعایت چند تکنیک ساده و به کارگیری خلافیت، بر تمام محدودیت‌های دوربین دیجیتال غلبه کرد و عکس‌های فوق‌العاده‌ای گرفت.

ترکیب‌بندی و نوردهی

می‌توان گفت معنای عکس شما را ترکیب‌بندی آن مشخص می‌کند. چه المان‌هایی قرار است در کادر و در کجای آن قرار گیرند؟ کیفیت فوکوس و عمق‌میدان به چه گونه باشد و مسائلی از این قبیل. تنظیم و رسیدن به تمام این مشخصه‌ها در عکاسی زیر نور روز بسیار راحت است. ولی در شب با توجه به اینکه نور کمی از لنز دوربین عبور می‌کند کادربندی و فوکوس دقیق بر روی سوژه مشکل می‌شود. می‌توان از نور‌های مصنوعی مانند چراغ‌های خیابان، یا نور‌های چشمک‌زن بهره برد. و یا اینکه با نور موبایل خود صحنه را روشن کرد تا بتوان دقیق‌تر بر روی سوژه فوکوس کرد؛ بنابراین در عکاسی شب باید بیشتر نگران نوردهی و ترکیب‌بندی تصویر بود چرا که فلو شدن تصویر و یا کادر‌بندی‌های غلط، پدیده‌هایی است که در عکاسی بارداری در آتلیه بارداری هنگام شب باید انتظار آن را داشته باشیم.

هر چه دوربین‌ ثابت‌تر، عکس شارپ‌تر

اگرچه که در عکاسی شب مانند هر ژانر دیگری از عکاسی، موارد استثنا هم وجود دارد که در کنار خلاقیت می‌تواند شگفتی خلق کند، ولی اغلب برای گرفتن یک تصویر خوب از مناظر شهری در شب باید از سه‌پایه استفاده کرد. استفاده از سه‌پایه هنگام عکاسی در محیط‌های کم‌نور، آزادی عمل وسیعی را در اختیار عکاس قرار می‌دهد. به خصوص زمانی که به دنبال کشیدگی و محو شدن نور چراغ ماشین‌ها هستید و یا ثبت عکس‌هایی با ایزوی پایین و وضوح بالا هستید، استفاده از سه‌پایه جزو ملزومات بشمار می‌رود.

دوربین خود را بشناسید

هر هنرمندی قبل از این‌که دیدگاه شخصی خود را در قالب اثر بیان کند، باید ابزاری که در دست دارد و قابلیت‌هایی که در اختیار او قرار می‌‌دهد را به خوبی بشناسد. همان‌طور که یک نقاش باید تفاوت میان رنگ‌روغن و آب رنگ را به خوبی بداند، یک عکاس نیز باید به همین اندازه به دوربین‌ خود و قابلیت‌های آن مسلط باشد. دوربین خوب و کارآمد برای عکاسی در شب، دوربینی است که از گستره پویایی(داینامیک رنج) بالا برخوردار باشد و در حساسیت ایزوی بالا، نسبت نویز به سیگنال آن بسیار پایین باشد. با علم بر اینکه دوربین‌تان تصاویری با دامنه تونالیته بالا را با چه کیفیت و چه سطحی از جزئیات ثبت می‌کند، بسیار راحت‌تر می‌توان به تصویر موردنظر خود دست‌یافت. به عنوان مثال دوربین سونی A7S II برای عکاسی شب، بسیار مناسب است چرا که سنسور آن مشخصاً برای عکس‌برداری در محیط‌های کم‌نور با نویز پایین طراحی شده است. به علاوه اینکه با ثبت تصاویر با فرمت RAW می‌توان تا حدودی ناحیه‌های اور و آندر شده در عکس را بازیابی کرد. از دیگر دوربین‌های مناسب برای عکاسی در شب می‌توان به نیکون D7200، کانن ۷D Mark II و نیکون D5600 اشاره کرد.

شما با توجه به نکات موردنظر می توانید عکاسی خوبی در شب داشته باشید.

عکاسی نوزاد حرفه ساده ای نیست و باید پیش از انجام آن باید آموزش هایی را فراگرفت تا بتوان عملکرد خوبی از خود نشان داد و به یک عکاس حرفه ای در این زمینه تبدیل شد. گذشته از آموزش نیاز است تا ابزارهای لازم نیز فراهم آید و بتواند عملکرد خوبی از خود نشان داد.

برخی از لوازم عکاسی در آتلیه بارداری در هنگام خرید دوربین DSLR و حتی بعدازآن مورد بی‌توجهی عکاسان قرار می‌گیرند. در اکثر مواقع عکاسان پس از قرارگیری در موقعیت‌های خاص پی به اهمیت چنین لوازمی می‌برند. ما در اینجا قصد معرفی پنج مورد از این لوازم را داریم تا شاید پیش از تجربه‌ی تجربه‌ی ناموفق دیگر عکاسان، اهمیت این لوازم را برای شما شرح داده باشیم:



باتری اضافه و یا گریپ
اولین راه‌حلی که برای رفع نقص کم بودن میزان شارژ کم باتری دوربین به ذهن هر عکاس می‌رسد، تهیه باتری اضافه است. اگر از آن دسته از عکاسانی هستید که برای مدت طولانی خارج از شهر و به دور از امکانات لازم برای شارژ پیاپی باتری دوربین خود عکاسی می‌کنید، باتری اضافه از لوازم موردنیاز شماست.
اما راه‌حل دیگر که آن‌چنان بیشتر از خرید باتری اضافه هزینه ندارد، خرید یک گریپ باتری است.

مزیت گریپ باتری امکان استفاده ممتد از چند باتری است. یعنی اگر قصد عکاسی تایم‌لپس داشته باشید، بدون وقفه و قطع عکاسی برای تعویض باتری، قدرت چند باتری را در اختیار دارید. علاوه بر این، گریپ‌ها معمولاً خشاب نصب باتری قلمی را نیز با خود به همراه دارند.

امکان استفاده از باتری قلمی تا حد زیادی هزینه‌های شما را کاهش خواهد داد و بدون خرید باتری اصلی دوربین هم می‌توانید قدرت بیشتری را برای عکاسی در اختیار داشته باشید.

کارت حافظه دوم و یا CS100
در اختیار داشتن حجم بیشتر برای ذخیره اطلاعات به معنای امکان عکاسی برای مدت طولانی‌تر است. اما یکی از اشتباهات رایج در بین عکاسان استفاده از کارت‌های حافظه با ظرفیت بسیار بالاست. استفاده از چنین کارت‌های حافظه‌ای درصورتی‌که قصد تصویربرداری با دوربین را داشته باشید، منطقی‌تر به نظر می‌رسد.
اما استفاده از کارت حافظه‌ای با ظرفیت بالا خصوصاً صرفاً برای عکاسی یک ریسک است. زیرا معمولاً به دلیل خالی ماندن بخش زیادی از حافظه، خالی کردن آن به بعد موکول می‌شود و این به معنای انباشت حجم زیادی از اطلاعات در یک کارت حافظه است که در صورت فرمت ناخواسته و یا بروز مشکل فیزیکی برای کارت حافظه کل این اطلاعات از بین خواهند رفت.

پس خرید دو کارت حافظه ۳۲ گیگابایتی بجای یک حافظه ۶۴ گیگابایتی و یا خرید ۲ کارت حافظه ۶۴ گیگابایتی بجای یک کارت حافظه ۱۲۸ گیگابایتی انتخاب معقول‌تری خواهد بود.

یک پیشنهاد دیگر:
اگر علاوه بر در اختیار داشتن حجم بالاتر برای ذخیره سازی تصاویر به دنبال امکان تخلیه سریع و آسان کارت حافظه دوربین خود بدون نیاز به کامپیوتر و لپ‌تاپ هستید، کانن CS100 با یک ترابایت حافظه داخلی انتخاب مناسبی برای شماست.

این وسیله علاوه بر امکان تخلیه مستقیم کارت حافظه از طریق نصب آن روی درگاه CF و SD ، امکان تخلیه کارت حافظه به‌صورت بی‌سیم و از طریق وای‌فای را نیز داراست. این وسیله‌ی کارآمد امکان نمایش تمامی عکس‌ها و فیلم‌ها روی تلویزیون و یا انتقال مستقیم آن‌ها روی هارداکسترنال را نیز در اختیار شما قرار می‌دهد.

کیت تمیزکننده
این مورد گرچه بیشتر موردتوجه عکاسانی قرار می‌گیرد که از چند لنز روی دوربین خود استفاده می‌کنند، اما درمجموع مورد بی‌توجهی اکثر عکاسان است.
به‌طور خلاصه در برخی از مواقع وجود گردوغبار روی حس‌گر یا لنز دوربین ضرباتی به عکس ثبت‌شده وارد می‌آورد که پیش از بررسی آن در نمایشگر بزرگ لپ‌تاپ و کامپیوتر متوجه آن نخواهید شد! یعنی دقیقاً زمانی که هیچ کاری برای تصحیح اشتباه و ثبت دوباره عکس ندارید، به‌جز اینکه شانس خود را برای ویرایش ایرادات موجود در عکس ثبت‌شده امتحان کنید.

درمجموع استفاده از کیت‌ها تنظیف استاندارد و پاک کردن گردوغبار از روی دوربین به‌صورت غیرمستقیم و از طریق فشار هوا برای این کار توصیه می‌شوند. پیش‌ازاین نیز در یک مطلب مفصل به این مسئله و اهمیت خرید کیت تنظیف و معرفی انواع آن پرداخته‌شده بود. برای کسب اطلاعات بیشتر در این زمینه و آشنایی با کیت‌های تنظیف موجود در بازار به مطلب زیر مراجعه کنید:

رفلکتور
گاهی صرفاً خرید یک لنز بهتر متضمن ثبت عکس‌هایی زیباتر نیست!
گرچه یک لنز با دیافراگم بازتر نور بیشتری به سمت سنسور هدایت خواهد کرد اما اینکه این نور بازتابیده شده از سمت سوژه با چه زاویه و حتی رنگی به سمت سوژه تابیده‌شده تعیین‌کننده‌ی میزان حرفه‌ای بودن و زیبایی عکس شماست. تأثیر رفلکتور روی عکس زمانی مشخص خواهد شد که شما برای ثبت عکس از سوژه خصوصاً در فضای باز امکان انتخاب پس‌زمینه مناسب را خواهید داشت و نیازی به اینکه سوژه در جهت نور قرار گیرد نخواهد بود.

خصوصاً اگر سوژه یک شخص نباشد و امکان تبعیت آن از دستورات عکاس وجود نداشته باشد.

برخی از رفلکتورهای موجود در بازار دارای چند لایه ورنگ مختلف و همچین ابعاد گوناگون هستند.

برای آشنایی بیشتر با انواع رفلکتور و کاربرد سطوح سیاه، سفید، نقره‌ای و طلایی آن می‌توانید به مطلب زیر مراجعه کنید:

ریموت‌کنترل
آنچه در عکاسی با نوردهی با مدت‌زمان زیاد دارای اهمیت بالاست، ثبات دوربین در هنگام باز شدن شاتر است. وقتی صحبت از ثبات دوربین می‌شود، همه به یاد سه‌پایه می‌افتند. گرچه سه‌پایه نقش پررنگی در ایجاد ثبات دارد اما وجود یک ریموت کنترل برای دوربین نیز به دلیل ارتباط غیرمستقیم دست با دوربین برای فشردن شاتر به افزایش ثبات کمک بسیار زیادی می‌کند.
برخی از ریموت کنترل‌های ساده و ارزان‌قیمت فقط دکمه شاتر را در اختیار شما قرار می‌دهند که این دکمه برای عکاسی در حالت Bulb قفل نیز خواهد شد و به اصطلاح وظیفه دکلانشور را یه انجام می‌رساند:

برخی دیگر نیز تنظیمات دقیق‌تری دارند که امکان عکاسی پیاپی با مشخصات دلخواه برای تصاویر تایم لپس را هم شامل می‌شود.

ریموت‌های نوع دوم دارای دو مدل سیمی و بدون سیم هستند.

درنهایت:
شاید عدم رعایت نکات ذکرشده‌ی فوق ظاهراً هیچ تغییری در روند عکاسی شما ایجاد نکند! اما نکته اینجاست که عکاسان پس از یک تجربه ناموفق عکاسی پی به اهمیت مواردی مثل ریموت کنترل و یا وجود رفلکتور خواهند برد و هدف از انتشار این مطلب صرفاً ذکر نکاتی جهت آشنایی با این موارد و اهمیت آن‌ها بود تا شاید با بررسی سبک عکاسی خود، پیش از سر گذراندن یک تجربه ناموفق از وقوع آن جلوگیری کنید.

اگر عکاسان به موارد فوق توجهی داشته باشند قطعا موفق خواهند بود.

عکاسی حرفه ساده ای نیست و باید پیش از انجام آن باید آموزش هایی را فراگرفت تا بتوان عملکرد خوبی از خود نشان داد و به یک عکاس حرفه ای در این زمینه تبدیل شد. گذشته از آموزش نیاز است تا ابزارهای لازم نیز فراهم آید و بتواند عملکرد خوبی از خود نشان داد.

کارت‌های خاکستری در نورپردازی به چه کار می‌آیند؟ چرا با متداول گشتن دوربین‌ دیجیتال و پیشرفت نرم‌افزار‌های ادیت تصویر، همچنان استفاده از کارت خاکستری در میان عکاسان متداول است؟ در ادامه مطلب سعی شده است تا با برسی کارت خاکستری و کاربردهای آن به سؤالاتی از این دست پاسخ داده شود؛ بنابراین با ما همراه باشید.

از زمانی که نورسنجی با استفاده از ابزار‌های مختلف در عکاسی بارداری در آتلیه بارداری رایج شد، کارت‌های خاکستری با ضرایب مختلف نیز مورد استفاده عکاسان قرار گرفت. کارت‌های خاکستری در عکاسی کاربرد‌های زیادی دارد؛ از تنظیم وایت بالانس گرفته تا کنترل روشنایی و اکسپوژر تصویر در مرحله ادیت و همچنین نورخوانی دقیق در استودیو.

بر خلاف باور عموم، اولین کاربرد کارت‌های خاکستری، استفاده از آن به عنوان معیاری برای نورسنجی می‌باشد. اگر چه امروزه از کارت‌های خاکستری به عنوان ابزاری برای تنظیم تراز سفیدی عکس استفاده می‌شود، ولی در گذشته و زمانی که عکاسی رنگی در میان عکاسان اصلاً رواج نداشته نیز، از کارت‌های خاکستری استفاده می‌شده است. (در عکاسی سیاه و سفید چیزی به نام وایت بالانس تعریف نمی‌شود).

اجسام موجود در طبیعت به طور میانگین تنها ۱۸.۷ درصد نور را بازتاب می‌دهند و مابقی را جذب می‌کنند؛ بنابراین نورسنج‌های بازتابی و نور‌سنج‌ TTL دوربین‌های DSLR با این فرض طراحی شده‌اند که سوژه‌ای را که بر روی آن نورخوانی انجام می‌شود، تنها ۱۸ درصد نور را بازتاب می‌دهد. به همین خاطر است که اگر در صحنه‌ای بر روی سوژه‌ای سفید رنگ نور‌سنجی کنیم، نورسنج یک عدد دیافراگم به خصوص مثلاً F16 را پیشنهاد می‌دهد و اگر در همان تصویر بر روی یک سوژه مشکی رنگ نورسنجی صورت پذیرد، عدد دیافراگمی بسیار پایین‌تر و مثلاً در حدود F8 خواهیم داشت. در این حالت اگر با F16 عکاسی کنیم قطعاً سوژه‌ی سفید رنگ بسیار نزدیک به خاکستری روشن در تصویر به ثبت می‌رسد و سوژه سیاه رنگ نیز بسیار تیره به نظر خواهد رسید. اگر با F8 نیز عکاسی شود مشکی به خاکستری می‌زند و قسمت‌های روشن تصویر پیش از حد نوردهی می‌شوند و به اصطلاح می‌سوزند.

برای حل این مشکل دو راه وجود دارد، یا توسط نورسنج‌های اکسترنال به صورت مستقیم منبع‌های نور خوانده شود و یا به صورت بازتابی، نور کارت خاکستری قرار داده شده در کنار سوژه خوانده شود. کارت خاکستری ۱۸ درصد به گونه‌ای طراحی شده است تا تنها ۱۸ درصد نور را بازتاب دهد و مابقی را جذب کند؛ بنابراین کارت‌های خاکستری را می‌توان به عنوان معیار مناسبی برای نورسنجی دقیق قرار داد و هنگام عکاسی به صورتی دقیق نور محیط را خواند و دوربین را بر این اساس بر روی تنظیمات مناسب قرار داد. لازم به ذکر است که نورسنج‌های داخلی دوربین‌های DSLR با وجود پیشرفت‌های زیادی که داشته‌اند و همچنین نقاط بسیار مختلفی که در کادر جهت نورخوانی ارائه می‌دهند، همچنان برای نورخوانی‌ حرفه‌ای صحنه به خصوص در نورپردازی‌های استودیویی، ابرازی مناسب و کارآمد به شمار نمی‌آیند. ولی برای مصارف غیرحرفه‌ای نورسنج TTL دوربین حتی بدون استفاده از کارت‌های خاکستری پاسخگوی نیاز‌ها خواهد بود. فقط باید توجه داشت که با فرمت Raw عکاسی کرد تا کنترل بیشتری در تنظیم نوردهی و روشنایی تصویر در مرحله ادیت داشته باشیم.

کارت‌های خاکستری با ضرایب دیگر نیز تولید شده‌اند. به عنوان مثال کارت خاکستری ۱۲ درصد که ۱۲ تنها درصد نور را بازتاب می‌کند. این کارت جهت نوردهی کمی بیش از حد معمول به کار گرفته می‌شود و در نتیجه تصویر ثبت شده کمی روشن‌تر به نظر می‌رسد.

از دیگر کاربرد‌های کارت‌های خاکستری که امروزه نیز بیشتر به چشم می‌آید، تنظیم سفیدی، یا همان وایت بالانس تصویر است. با استفاده از کارت خاکستری هم می‌توان وایت بالانس را در مرحله عکاسی و هم در مرحله ادیت عکس اصلاح نمود. کارت خاکستری به گونه‌ای ساخته می‌شود که حداقل یک سطح آن کاملاً دقیق، به رنگ خاکستری میانه باشد و اگر قرار باشد که رنگ‌های اصلی قرمز، سبز و آبی را به ۲۵۶ واحد مختلف تقسیم کنیم، (سیستم رنگی RGB) کارت خاکستری در این سه رنگ باید مقداری معادل ۱۲۵ داشته باشد. (البته این مقادیر به کالیبراسیون صفحه نمایش و فضای رنگی مانیتور نیز بستگی دارد) به همین علت کارت‌های خاکستری را باید از لبه در دست گرفت و تا حد ممکن از تماس سطح آن با دست و اجسام دیگر جلوگیری شود؛ زیرا کوچک‌ترین تماس ممکن است که بر روی صفحه کارت لکه ایجاد کند و تعادل رنگی و میزان بازتاب نور را تغییر دهد و باعث تنظیم اشتباه نوردهی و وایت بالانس تصویر شود.

اگر قصد داشته باشیم که در همان لحظه ثبت عکس، تصویر با وایت بالانس دقیق ذخیره شود، باید تنظیمات وایت بالانس دوربین را در حالت Custom قرار داد و یک عکس از کارت خاکستری که در صحنه و در کنار سوژه قرار داده شده، گرفته شود و سپس آن را به عنوان معیار قرار داد. دوربین به صورت خودکار وایت بالانس را برای گرفتن عکس‌های بعدی بر روی عدد موردنظر تنظیم می‌کند.

در حالت اصلاح وایت بالانس در مرحله ادیت نیز با توجه به اینکه مقادیر RGB کارت خاکستری مساوی و برابر با ۱۲۵ می‌باشد، می‌توان از صحنه مورد نظر دو بار عکس گرفت، یک‌بار با قرار دادن کارت خاکستری در قاب تصویر و بار دیگر عکس با ترکیب‌بندی مورد نظر و سپس در عکسی که کارت خاکستری در آن وجود دارد، سفیدی تصویر را اصلاح کرد و تنظیمات آن را به عکس اصلی انتقال داد.

امروزه در بازار کارت‌های خاکستری با برندها و با کیفیت متفاوتی به بازار عرضه می‌شود که به دقت و کیفیت آن‌ها توجه شود. از میان این برند‌ها محصولات کمپانی‌هایی مثل Sekonic و Novoflex از اعتبار و دقت ساخت بالا‌یی برخوردار هستند. به عنوان مثال Novoflex ZEBRA Check Card از پلیمر تولید شده و پوشش ضدبازتاب روی هر دو سطح آن وجود دارد. یک‌طرف آن سفید و طرف دیگر خاکستری است؛ و برای نورسنجی و تنظیم وایت‌بالانس بسیار مناسب است و یا Sekonic Exposure Profile Target II در یک طرف کارت خاکستری ۱۸ درصد است و در طرف دیگر چارت یا پروفایل درجات مختلف خاکستری است که برای تست سنسور و رسیدن به بهترین نوردهی در ترکیب‌های مختلف لنز و دوربین کاربرد دارد.

گزینه‌های ساده‌تر و اقتصادی‌تری نیز روانه بازار شده است که در این میان می‌توان به کارت خاکستری S&S اشاره کرد که از یک طرف آن می‌توان به عنوان رفلکتور نیز بهره برد.

با پیروی آموزش مورد اشاره به سادگی می توانید تراز درستی داشته باشید.