گاهی اوقات وقتی من به مکان های جدید می روم، آنها آنقدر الهام بخش هستند که حس می کنم از لحاظ عکاسی به چالش کشیده شده ام. زمانی که این اتفاق می افتد، من باید یک قدم به عقب برگردم و در مورد ویژگی های خاص آن مکان که مرا اینچنین شگفت زده کرده است فکر کنم. در این مطلب لنزک خواهید آموخت که چگونه در عکاسی منظره یک داستان را به تصویر بکشید و اینکار چگونه به عکاسی شما جهت می دهد. مطالعه این آموزش را به همه علاقه مندان به عکاسی منظره توصیه می کنیم.

چه چیزی در مورد این منطقه مهم است؟ آیا یک رویداد طبیعی دارد اتفاق می افتد، یا یک پدیده آب و هوایی غیر معمول؟ به طور خلاصه، داستان هایی که این مکان جدید سعی دارد به من بگوید چه هستند؟ پاسخ به این سوالات اغلب به عکاسی من جهت می دهد و به من کمک می کند تا بفهمم چه داستان هایی را در مورد این منطقه می خواهم با دیگران به اشتراک بگذارم. آتلیه کودک

نکته: هرچند من در درجه اول از سوژه های طبیعی عکاسی می کنم، اما این تکنیک برای هر مکان یا سوژه دیگری نیز خوب جواب می دهد.

من اخیرا سال گذشته زمانی که چند روزی را در صحرای نامیب در نامیبیا گذراندم، از این تکنیک استفاده کردم. در ابتدا، احاطه شدن با این تپه های بزرگ ماسه ای قرمز رنگ سخت بود. من اول باید از چه چیزی عکس بگیرم؟ همانطور که بیابان اطرافم را بررسی می کردم، شروع به شناسایی چند داستان کردم که این مکان برای گفتن داشت. عکاسی کودک

بدیهی ترین داستان در مورد وسعت تپه های شنی اینجا بود. این قدیمی ترین صحرا در جهان است – خانه بزرگنرین تپه های شنی جهان. من قبلا از تپه های شنی عکس گرفته بودم، اما نه تپه هایی با آن عظمت که در این صحرا دیدم. توده های نارنجی زنگی (به رنگ زنگ) بیشتر شبیه کوه های شنی بودند تا چیزی موقتی و زودگذر مانند یک تپه شنی. برخی از بزرگترین تپه های شنی بیش از ۳۰۴ متر ارتفاع داشتند، و درختان و گیاهان پراکنده ای که جرأت کرده بودند روی پای خود رشد کنند را کوتاه جلوه می دادند. در عکس زیر شما می توانید چند درخت را به صورت کمرنگ ببینید، که به عظمت تپه های شنی یک حس مقیاس می دهند.

تپه های شنی غول پیکر نامیبیا سایه های قرمز و نارنجی زیادی را در زیر ابرهای در حال حرکت به وجود می آورند، پارک ملی نامیب-ناوکلافت، نامیبیا.

اگرچه این صحرا هر سال تنها ۱۰ میلیمتر باران دریافت می کند، به طرز شگفت آوری پستدانداران بزرگی وجود دارند که در اینجا زندگی می کنند. این داستان شماره دو بود.

در اینجا، یک غزال تیزشاخ کالاهاری (یکی از گونه های بسیارِ بز کوهی آفریقایی) در میان تیغستان های خشک و درختان در حال مرگ پرسه می زند. بدون هیچ گونه آب زمینی برای نوشیدن، این حیوان ها به مه گاه به گاهی که از اقیانوس اطلس به این سمت می آید وابسته هستند. بعد از این که مه بر روی گیاهان و خزه های آنها جمع شد، غزال رطوبت ناچیز را از روی غشاء آنها لیس می زند، و به این ترتیب تا صبح مه آلود بعدی خود را زنده نگه می دارند.

یک غزال تیزشاخ کالاهاری در مقابل یک تپه عظیم، که به دلیل یک طوفان رعد و برق نادر در صبح زود خیس شده، پارک ملی نامیب-ناوکلافت، نامیبیا.

اگرچه من توانستم در سایر نقاط نامیبیا پرتره های کلوزآپ از غزال ها بگیرم، اما گفتن داستان این بزهای کوهی بزرگ که در صحرا زندگی می کنند، مستلزم استفاده از یک لنز کوتاه تر از لنزهایی است که من معمولا برای حیات وحش استفاده می کنم. یک لنز ۴۰۰mm به من اجازه داد تا دیواره های قرمز عظیم شنی را که در این زیستگاه غالب بودند، در عکس بگنجانم.

باز هم، برای من مهم بود که از المان های منحصر به فرد صحنه برای گفتن داستان آن مکان استفاده کنم.

غزال تیزشاخ کالاهاری در حال عبور از زمین های مسطح در مقابل یک دیواره شنی – دامنه های پایین تر یک تپه شنی عظیم، پارک ملی نامیب-ناوکلافت، نامیبیا.

سومین جنبه این صحرا که من می خواستم با عکاسی نشان دهم، رنگ نارنجی زنگی شن و ماسه ها بود. این نارنجی مایل به قرمز حاصل از تجمع زیاد آهن در شن و ماسه و اکسیداسیون تدریجی آهن است. هرچه تپه ها قدیمی تر باشند، نارنجی تر می شوند.

به منظور متعادل کردن تن های زیبای نارنجی و قرمز شن و ماسه، من به آسمان های آبی نیاز داشتم، که رنگ های مکمل خوبی به عکس های من می دادند. من برخلاف اکثر عکس های منظره ام، تصمیم گرفتم در اواخر صبح یا اوایل بعد از ظهر عکاسی کنم (به جای طلوع یا غروب خورشید، که خود آسمان بسیار گرم تر و از نظر تن رنگ به شن و ماسه نزدیک تر است).

یک توده شنی عظیم در نور خورشیدِ در حال غروب به رنگ نارنجی مایل به قرمز می درخشد، پارک ملی نامیب-ناوکلافت، نامیبیا.

داستان نهایی در مورد این منطقه که در انتظار گفته شدن بود، بازی نور در میان خطوط و بافت های تپه های شنی بود. عکس زیر در طلوع خورشید گرفته شد، که نور حاشیه ای شدید و خط سایه واضحی در امتداد قُله جلویی تپه ایجاد می کرد.

این سایه قوی به تپه شکل و کنتراست (تضاد) اضافه می کرد.

ابرهای طوفانی نادر، سایه هایی در میان تپه های عظیم صحرای نامیب ایجاد می کردند، پارک ملی نامیب-ناوکلافت، نامیبیا.

سایه ها در تصویر زیر بسیار متفاوت ظاهر شدند چرا که توسط شکل خود تپه ایجاد نشدند، بلکه در عوض با حرکت ابر ها در مقابل خورشید ایجاد شدند. سایه افکنی یک ابر بزرگ در مدت حدودا نیم ساعت الگوهای سایه بی پایانی برای انتخاب به من داد.

این تصویر مورد علاقه من از این نوع بود، چون نزدیک ترین و دورترین برآمدگی ها در سایه هستند، که برآمدگی میانی را در نور خورشید جدا و ایزوله کرده اند:

ابرهای طوفانی نادر، سایه هایی در میان تپه های عظیم صحرای نامیب ایجاد کردند، پارک ملی نامیب-ناوکلافت، نامیبیا.

هنگامی که من برای اولین بار به آن صحرای وسیع رسیدم، به چالش کشیده شدم که عکاسی را از کجا شروع کنم. اما با تمرکز بر آن داستان هایی که این مکان را اینقدر خاص کرده بودند، توانستم از آنها برای هدایت عکاسی ام استفاده کنم. این کار حتی به من کمک کرد تا در طول اقامت کوتاه مدتم یک لیست عکس ایجاد کنم.

دفعه بعد که در یک مکان چالش برانگیز بودید، بایستید و گوش دهید – شاید آن منطقه سر داستان هایش را باز کرده و با شما به اشتراک بگذارد. لطفا دیدگاه خود را در پایین این مطلب لنزک با ما به اشتراک بگذارید.

نویسنده: هنک کریستنسن (Hank Christensen)

منبع:

لنزک