بسیاری از عکاسان از عکس گرفتن از ابرها لذت می برند، و به راحتی می توان فهمید چرا اینطور است. از الگوهای زنده و شکل گیری غروب درخشان، تا ابرهای طوفانی و سبک های غیر معمول، تقریبا همیشه چیز جالبی در آسمان اتفاق می افتد. درحالیکه هیچ شکی نیست که ابرها به نوبه خود می توانند سوژه هایی عالی باشند، من احساس می کنم که آنها از لحاظ عکاسی نوزاد در آتلیه نوزاد وقتی که به عنوان پس زمینه برای سوژه های دیگر مورد استفاده قرار می گیرند مفیدتر هستند. استفاده مناسب از ابرها در یک تصویر می تواند به آن عکس بافت، بُعد، و حس بدهد، درحالیکه به عنوان یک ویژگی داستان سرایانه اضافی برای سوژه اصلی شما عمل می کند. در این مطلب نکات آموزنده ای در مورد ابر ها خواهید خواند که عکاسی شما را ارتقاء می دهند.


استفاده درست و به جا از ابرها به این روش معمولا نیازمند کمی برنامه ریزی، کمی گشتن به دنبال مکان مناسب (که همیشه سرگرم کننده است!)، سوژه مناسب، و البته، دوختن یک چشم تیز به سمت آسمان در جستجوی ابر هایی زیبا. بیایید شروع کنیم!
ابر = بافت

اول اجازه دهید بررسی کنیم که ابرها چگونه می توانند یک عکس کسل کننده را به یک عکس جذاب تبدیل کنند. تصویر زیر از یک سگ در یک روز روشن بدون وجود هیچ گونه ابری گرفته شده. پس زمینه آبی ساده خوب است، اما یک رنگ تنها شاید فاقد جذابیت باشد.
[ابر ها در عکاسی]

حالا این عکس را در نظر بگیرید، که از یک سگ دیگر اما در روزی با ابرهای بزرگ تابستانی گرفته شده است. تفاوت بلافاصله معلوم می شود – ابرها یک بافت و حس بسیار مورد نیاز را به عکس اضافه می کنند، و این تصویر را از نسخه آبی ساده آن بالاتر می برند.
[ابر ها در عکاسی]

یک عکس چشم انداز خوب نیز می تواند از کمی بافت ابری بهره ببرد.
[ابر ها در عکاسی]
رسیدن به آسمان

پیدا کردن راهی برای گنجاندن ابرها در پشت سوژه یکی از آن معماهای عکاسی است که باید هر از گاهی حل شود. اغلب، کلید کار این است که بفهمید چطور سوژه را بالا ببرید، یا خودتان را پایین بیاورید. یک راه عالی برای انجام این کار استفاده از یک تپه است. به طور کلی، هر چه تپه بزرگتر باشد بهتر است، اما حتی تپه ها و فرازهای کوچک نیز می توانند جواب دهند.

تپه مانع از قرار گرفتن هر چیز حواس پرت کننده ای در عکس می شود، و یک خط افق تمیز به تصویر می دهد. اما باز هم، اگر این تنها یک آسمان آبی خالی بود، عکس آنقدر جالب نمی شد، و تاثیر چندان زیادی ایجاد نمی کرد. ابرها بافت اضافی فراهم کرده، و به حفظ تعادل بالای عکس کمک می کنند.
[ابر ها در عکاسی]

بخش بزرگی از عکاسی درک این است که چه چیزهایی را نباید در منظره یاب بگنجانیم. شما همچنین می توانید از مزایای سوژه هایی که خودشان بالاتر از شما هستند، بهره مند شوید.
[ابر ها در عکاسی]
داستان سرایی

فوق العاده است که از ابرها به عنوان یک ابزار داستان سرایی استفاده کنید. اجازه دهید به چند نمونه از این عکس ها نگاهی بیاندازیم:
[ابر ها در عکاسی]

ابرها در تصویر بالا به شما چه می گویند؟
[ابر ها در عکاسی]

با وجود این که ابرها سوژه اصلی این عکس نیستند، اما باز هم اهمیت و تاثیر قابل توجهی در ترکیب بندی دارند، و حس و تعادل زیادی به این عکس می بخشند. ابرها در مورد محل عکاسی عکس زیر به شما چه می گویند؟
[ابر ها در عکاسی]
عمق میدان را افزایش دهید

اگر شما از یک لنز تله فوتو استفاده می کنید، یا اگر به سوژه خود نزدیک هستید، ممکن است بخواهید کمی دیافراگم لنز خود را ببندید تا عمق میدان را افزایش داده و ظاهر متمایز پس زمینه خود را حفظ کنید. به عنوان مثال، اگر شما به طور معمول از یک پرتره در f/4 یا f/5.6 عکس می گیرید، استفاده از f/11 یا f/16 را برای کمک به حفظ جزئیات ابر امتحان کنید.
ابرهای رنگارنگ

به عنوان نکته آخر، به یاد داشته باشید که ابرها همیشه سفید و خاکستری نیستند. مانند تمام انواع عکاسی در فضای باز، ساعات طلایی (یک ساعت بعد از طلوع خورشید و قبل از غروب آن) می توانند دوست شما باشند. در مورد ابرها، یک طلوع یا غروب آفتاب عالی می تواند ابرها را به رنگ قرمز، صورتی، و نارنجی درآورد. لزوما به سمت خورشید هم عکس نگیرید، به طرف مخالف آسمان نگاه کنید تا رنگ های لطیف تر، اما در حین حال زیباتری را پیدا کنید.
[ابر ها در عکاسی]

نویسنده، دنیل جانسون (Daniel Johnson): یک عکاس حرفه ای در زمینه حیوانات، زندگی روستایی و مواد غذایی و نویسنده چندین کتاب در مورد عکاسی از حیوانات است. تصاویر او از سگ ها، اسب ها، و زندگی روستایی به طور منظم در کتاب ها، مجلات، و تقویم ها چاپ می شوند. برای کسب اطلاعات بیشتر یا دیدن عکاسی دن، به وب سایت او Fox Hill Photo مراجعه کنید.

لنزهای تیلت شیفت (Tilt-shift lenses) به طور بدنامی گران قیمت هستند، اما شما می توانید با لنز معمولی و بدون خرید لنز تیلت شیفت، یک افکت مشابه به دست آورید. این تکنیک به اصطلاح «لنز آزاد – free-lensing» نامیده می شود که در آن شما لنز خود را جدا کرده و در حین عکاسی کودک در آتلیه کودک آن را در مقابل دوربین خود نگه می دارید. این تکنیک عکاسی می تواند به افکت های بسیار جالبی منجر شود. در ادامه این مطلب با ما همراه شوید تا روش تقلید «افکت تیلت شیفت» را به شما آموزش دهیم.

مانند یک لنز تیلت شیفت، با یک لنز «آزاد – جدا شده از دوربین» شما می توانید صفحه فوکوس را در تصویر خود تنظیم کنید، به طوری که تنها یک نوار باریک شارپ باشد.

اگرچه شما می توانید از هر لنزی برای این روش استفاده کنید، اما لنزهای آنالوگ قدیمی بهتر هستند، چراکه شما را قادر می سازند تا دیافراگم را به صورت دستی تنظیم کنید. شما می توانید یک لنز قدیمی کاملا ارزان قیمت را انتخاب کنید، و نیازی نیست که در مورد متناسب بودن آن نگران باشید چون لازم نیست که به دوربین متصل شود. ما برای عکس های خود از یک لنز قدیمی فوجیکا (Fujica) 50 میلی متر f/1.9 استفاده کردیم که برای استفاده با یک دوربین SLR فیلمی ۳۵ میلی متری طراحی شده است.

این روش به کمی تمرین نیاز دارد، اما شما می توانید افکت های بسیار خوبی از وینیتینگ (vignetting) و ته رنگ هایی که از حرکت لنزتان به اطراف حاصل می شوند به دست آورید و همچنین از عمق میدان فوق العاده کمی که ایجاد می کند بهره مند شوید. روش کار به شرح زیر است…

چگونه بدون لنز تیلت شیفت، عکس هایی با افکت تیلت شیفت بگیریم
۱
به طور دستی فوکوس کنید
[عکاسی با افکت تیلت شیفت]

لنزی که شما را قادر می سازد تا به صورت دستی فوکوس کنید برای این روش ضروری است، درحالیکه یک حلقه دیافراگم دستی نیز به شما کمک خواهد کرد. همچنین به دلیل اینکه لنز به دوربین متصل نیست و سنسور دوربین در معرض المان های مختلف موجود در هواست، بهتر است که در یک جای ثابت و بدون گرد و غبار یا شن و ماسه زیاد عکاسی کنید.
۲
دست های خود را آزاد کنید
[عکاسی با افکت تیلت شیفت]

استفاده از یک سه پایه به شما کمک خواهد کرد تا عکس های واضح و شارپ تری به دست آورید، و با یک تایمر یا ریموت کنترل شاتر، دست های شما برای حرکت دادن لنز به اطراف آزاد خواهد بود. شما ممکن است هنگام حرکت لنز نشت نور به دست آورید، بنابراین برای جلوگیری از این مشکل، یک چیز تیره مانند یک کارت سیاه را در دو طرف نگه دارید.
۳
بازترین دیافراگم را انتخاب کنید
[عکاسی با افکت تیلت شیفت]

اگر لنز شما یک حلقه دیافراگم دستی دارد، آن را تا جایی که می توانید باز تنظیم کنید (ضریب اف های کوچک تر) تا اجازه ورود نور بیشتری را بدهید، و تصویر روشن تری در منظره یاب به شما بدهد. بدون یک لنز متصل به دوربین، شما قادر به استفاده از سیستم نورسنجی (metering system) دوربین خود نخواهید بود، بنابراین باید با سرعت شاتر در مُد نوردهی دستی (manual) امتحان کنید.
۴
پس زمینه را تمیز نگه دارید
[عکاسی با افکت تیلت شیفت]

تکنیک «لنز آزاد – Free-lensing» عمق میدان بسیار کمی ایجاد می کند، اما هنوز هم اطمینان از این که پس زمینه بدون عوامل حواس پرتکن باشد (یک پس زمینه مات و تمیز) ، ایده خوبی است. ما برای تکمیل سوژه روشن و رنگارنگ خود، و برجسته تر کردن آن، در مقابل یک بوته سبز متراکم عکس گرفتیم، که به ارائه کمی بافت و جزئیات نیز کمک کرد.
۵
مراقب شکاف باشید
[عکاسی با افکت تیلت شیفت]

با استفاده از حرکات کوچک، لنز را با زاویه کمی نسبت به دوربین از آن دور کنید. این کار ممکن است یک شکاف ایجاد کند که باعث می شود به اندازه کافی نور به داخل نشت کند تا یک نور شدید و خیره کننده در تصویر شما به وجود بیاورد، بنابراین شکاف را کوچک نگه داشته و از دست های خود برای مسدود کردن لبه ها استفاده کنید. به عبارت ساده تز لنز را حرکت دهید، اما مراقب باشید نور از شکاف ایجاد شده به سنسور نرسد و جلوی نشت نور را بگیرید.
۶
با دقت فوکوس کنید
[عکاسی با افکت تیلت شیفت]

فوکوس دقیق به کمی تمرین نیاز دارد، اما یک نقطه شروع خوب این است که از منظره یاب (ویزور) یا حالت نمای زنده (live view) برای تنظیم نقطه فوکوس در مقابل یا دورتر از سوژه استفاده کنید، و سپس لنز را کمی به جلو یا عقب حرکت دهید تا سوژه مورد نظر در فوکوس واضح و شارپ قرار گیرد.
مراقب گرد و غبار باشید!
[Lensbaby Spark]

این روش سنسور و لنز شما را نسبت به گرد و غبار آسیب پذیر می کند. اگر نمی خواهید چنین ریسکی بکنید، راه های دیگری برای به دست آوردن یک افکت مشابه وجود دارد: یک گزینه استفاده از Lensbaby Spark شرکت Lensbaby است، که با قیمتی حدود ۹۰ دلار تجربه عکاسی تیلفت شیفت را به شما هدیه می کند (www.lensbaby.co.uk). این لنزی با لوله منعطف است که شما را قادر می سازد تا لنز را به راحتی به اطراف کج کنید (برای افکت تیلت شیفت) درحالیکه سنسور شما پوشیده باقی می ماند.

سبک یکی از مهم ترین جنبه های عکاسی مُد یا فشن (fashion photography) است. وقتی مشتری ها کارهای شما را می بینند، داشتن یک آلبوم کار یکپارچه از تصاویری که دید خلاق شما و این که چه کسی هستید را نشان دهند، واقعا مهم است. بسیاری از عکاسان مُد، از جمله خودم، برای برجسته تر کردن کار خود نسبت به کارهای دیگر تلاش کرده اند. در این مطلب لنزک چند نکته در مورد آنچه که من به عنوان عکاس درباره پیدا کردن سبک شخصی و صدای بصری پیدا کرده ام، مطرح شده است.

بسیاری از ما مطمئن نیستیم که می خواهیم به چه سمتی برویم و احساس می کنیم که تعریف سبک شخصی می تواند فرصت های ما را محدود کند. پول در آوردن اغلب مشخص می کند که ما چه عکس هایی باید یگیریم؛ بسیاری از عکاسان، به جای گرفتن عکس هایی که خودشان نسبت به آنها شور و اشتیاق دارند و لذت بردن از عکاسی، در دام ثبت تصاویری که در رسانه های اجتماعی محبوب هستند می افتند. تاکید می شود که سریعا سبک خود را ایجاد کنید، اما واقعیت این است که ایجاد سبک سالها طول می کشد. این چیزی است که در طول زمان تکامل می یابد و همانطور که تکنیک شما بهتر می شود، پیشرفت می کند. سبک چیزی نیست که بتوان آن را آموزش داد. هیچ کس نمی تواند به شما بگوید که رویکرد شما نسبت به کارتان چه باید باشد؛ زمان و آزمون و خطای زیادی لازم است تا سبک عکاسی بارداری در آتلیه بارداری را کشف کنید.
بفهمید که دوست دارید از چه چیزی عکس بگیرید

به نظر من، مهم ترین بخش در مورد پیدا کردن سبکتان، پیدا کردن چیزی است که دوست دارید از آن عکس بگیرید. چه چیزی واقعا توجه شما را جلب کرده و شما را برای گرفتن یک عکس هیجان زده می کند؟ به این فکر کنید که اشتیاقات شما خارج از عکاسی چه هستند و سعی کنید علایق خود را با کارتان ترکیب کنید. شاید عاشق طبیعت هستید؛ شما می توانید ترکیب مناظر را با تصاویر مُد خود امتحان کنید. یا شاید از تماشای فیلم در اوقات فراغت خود لذت می برید؛ سعی کنید از فیلم های مورد علاقه خود الهام گرفته و آنها را در عکس های خود به کار ببرید. وقتی علایق خود را در کارتان ترکیب می کنید، به سرعت در مورد چیزی که در حال عکاسی از آن هستید پر شور و اشتیاق تر می شوید و در عین حال خودتان را از طریق عکاسی نشان می دهید (مطرح می کنید). شخصیت و هویت منحصر به فرد شما بزرگترین دارایی شماست، بنابراین مطمئن شوید که آن را به نحوی در کارهایتان نشان می دهید.
[عکاسی مُد]

عکاس: ماریسا آلدن (Marissa Alden)
یک نگاه دقیق تر بیندازید

به کارهایی که در سال گذشته ایجاد کرده اید نگاهی بیندازید. اکنون تمام آن عکس ها را در یک صفحه قرار دهید، تا بتوانید همه آنها را یکجا ببینید. این عکس ها چه چیز مشترکی دارند؟ یک یادداشت سه تا پنج کلمه ای بنویسید که تمام کارهای شما را توصیف کند. کلید داشتن یک سبک قابل تشخیص، ایجاد یک مجموعه کار منسجم است. اگر شما عناصر کلمات کلیدی خود را در هر تصویری که می گیرید بگنجانید، به زودی خواهید دید که سبک شما شروع به شکل گرفتن می کند.

همچنین ایجاد یک لیست از مشتریانی که آرزو دارید از آنها عکس بگیرید تهیه کنید. چه شانل باشد و چه یک برند محلی، مشتریانی که سبکشان را دوست دارید و می پسندید را در این لیست بگنجانید. این کار می تواند به شما کمک کند تا در مسیر درست قرار گیرید و مشخص کنید که کدام برندها یا طراحان شما را بهتر از دیگران کامل می کنند. وقتی من برای اولین بار عکاسی مُد را شروع کردم، سبکم را برای هر عکس تغییر می دادم تا متناسب با سبک مجله یا مدلی شود که برای آن کار می کردم. در نتیجه، داشتم کارهایی را ایجاد می کردم که دوست نداشتم و از عکاسی آنها لذت نمی بردم؛ من هیچ دید خلاقانه ای از خودم نداشتم. واقعا مهم است که بفهمید کدام مشتری ها با سبک شما مطابقت دارند، تا بتوانید عکس هایی بگیرید که هم خودتان و هم مشتری از آنها راضی باشید. به هر کسی که هیچ نفعی برای سبک شما ندارد نه بگویید. به عنوان مثال، ممکن است درخواست عکاسی برای مجله ای که طرفداران زیادی دارد به شما داده شود که بتواند فرصتی برای درخشیدن شما فراهم کند، اما اگر آنها با جهتی که شما می خواهید در آن حرکت کنید مطابقت ندارند، به آنها جواب منفی دهید. شما نمی خواهید برای سبکی که عکاسی از آن را دوست ندارید شناخته شوید.
آزمون و خطا

به منظور ایجاد کاری که دوست دارید، اول باید بفهمید دوست دارید از چه چیزی عکس بگیرید. وقتی من برای اولین بار عکاسی را در سن پانزده سالگی شروع کردم، تنها از چیزهایی که با آنها راحت بودم عکس می گرفتم. من اغلب از مدل های یکسان، تنظیمات دوربین مشابه، مکان های مشابه، و روند ویرایش یکسان استفاده می کردم. به همین دلیل، واقعا به عنوان یک عکاس رشد نمی کردم، و تنها بعد از این که شروع به کشف روش های مختلف عکاسی کردم، کم کم متوجه شدم که سبک عکاسی من چیست.

به همین دلیل است که عکس های آزمایشی، به خصوص در شروع کار شما اینقدر مهم هستند. برای سازماندهی برخی کارهای شخصی کمی وقت بگذارید و اجازه دهید خلاقیت شما بدون کنترل (به طور نامحدود) رشد کند. آن ایده هایی را که در ته ذهن خود داشته اید اما از عملی کردن آنها می ترسیدید امتحان کنید. خودتان را مجبور کنید تا در هر بار عکاسی، چیزی جدید را امتحان کنید. با تنظیمات نورپردازی مختلف آزمایش کنید، یک محل جدید را امتحان کنید، با یک تیم متفاوت کار کنید. قرار نیست هر چیزی که امتحان می کنید حتما جواب دهد، اما به شما کمک خواهد کرد تا خارج از چارچوب فکر کنید. شما در مورد هر تکنیکی که امتحان می کنید، آنچه را که دوست دارید و آنچه را که دوست ندارید، سریع یاد خواهید گرفت، که در پیدا کردن سبکتان به شما کمک خواهد کرد.
[عکاسی مُد]

عکاس: ماریسا آلدن (Marissa Alden)
موفقیت یک شبه به دست نمی آید

سبک چیزی است که ایجاد آن سالها طول می کشد. شما ممکن است امروز به کار خودتان نگاه کنید و فکر کنید که سبک عکاسی خود را پیدا کرده اید، اما یک سال بعد آن را با کار جدید خود مقایسه کنید و آنوقت متوجه خواهید شد که سبکتان چقدر تکامل یافته است، بدون این که حتی متوجه شده باشید. سبک همیشه در حال تغییر است. صنعت مُد دائما در حال حرکت در جهت های مختلف است، بنابراین طبیعی است که سبک شما در طول زمان ایجاد شود. هر چه وقت بیشتری را صرف عکاسی، یاد گرفتن تکنیک های جدید، و بهبود کار خود کنید، بیشتر متوجه خواهید شد که سبک شما به آرامی بهبود می یابد و تصفیه تر (اصلاح شده تر) می شود. همچنین طبیعی است که ذهن شما تغییر کند؛ سبک شما روی سنگ حک نشده است، بنابراین از این که گاهی کار خود را اصلاح کنید نترسید. اگر تصمیم گرفتید که الان وقت امتحان کردن یک چیز جدید است یا متوجه شدید که علایق شما تغییر کرده اند، هیچ وقت برای تغییر کامل خودتان دیر نیست. تا زمانی که با خودتان و سلیقه شخصیتان روراست باشید، غیرممکن است که نتوانید کاری را که منعکس کننده سبک شما باشد ایجاد کنید.

نتیجه گیری

در عکاسی مُد سبک مهم است، اما اگر هنوز سبک خودتان را پیدا نکرده اید، استرس نگیرید. بر روی چیزی که دوست دارید از آن عکس بگیرید تمرکز کنید، تکنیک های جدید را امتحان کنید و مجموعه عکس های خود را ایجاد کنید، و در نهایت سبک شما خودش را نشان خواهد داد.

نویسنده: ماریسا آلدن (Marissa Alden)

این آموزش، فلاش اکسترنال یا جدا از دوربین (off-camera flash) را به ساده ترین شکل ممکن توضیح داده، اطلاعاتی برای شروع آزمایش با آن، و کشف اینکه چگونه می تواند به عکاسی شما کمک کند، ارائه خواهد داد. ما در این راهنما نشان می دهیم که استفاده از فلاش اکسترنال آنقدر ها که فکر می کنید ترسناک نیست. به ادامه مطلب مراجعه کرده و دوستی با فلاش اکسترنال را آغاز نمایید. عکاسی نوزاد در آتلیه نوزاد


کلمه «فلاش» به تنهایی پتانسیل ایجاد ترس را دارد، حتی در میان عکاسان با تجربه، چون تصاویر چهره های بیش از حد نوردهی شده و چشم های قرمز را در ذهن تداعی می کند. به همین دلیل، بسیاری از عکاسان کلا از فلاش صرف نظر کرده، و همیشه یک فاصله ایمن را حفظ می کنند. من فکر می کنم این خیلی بد است.

این یک فرصت از دست رفته است. مطمئنا، فلاش ممکن است همیشه برای شرایط شما قابل استفاده نباشد – اما در صورت نیاز، داشتن یک ابزار دیگر در مجموعه ترفندهایتان بسیار مفید است.
[فلاش اکسترنال یا جدا از دوربین]

فلاش جدا از دوربین یا اکسترنال (Off-camera flash) میزان باورنکردنی کنترل به شما می دهد. بله، درک نور طبیعی بخش مهمی از عکاس بودن است – اما کار کردن با فلاش اکسترنال به شما اجازه می دهد تا شرایط نورپردازی خودتان را ایجاد کنید. شما حتی می توانید ساعت طلایی گریزان را نیز شبیه سازی کنید.

لنزک – انواع فلاش: فلاش اکسترنال یا جدا از دوربین (off-camera flash)، فلاش روی دوربین (on-camera flash) و فلاش توکار یا داخلی دوربین (in-camera flash). عبارت فلاش روی دوربین به نوعی فلاش اشاره دارد که می تواند مستقیما به دوربین متصل گردد. اگرچه به این فلاش «روی دوربین» گفته می شود، اما الزامی وجود ندارد که حتما به صورت فیزیکی روی دوربین قرار گیرد. فلاش های روی دوربین می توانند، و اغلب اینگونه است که، به صورت جدا از دوربین (off-camera) مورد استفاده قرار گیرند. آن ها با فلاش های استودیویی و نور های ثابت که قرار نیست به صورت فیزیکی به دوربین متصل شوند (مگر در مواقع نادر به کمک روش ها و تبدیل های پیچیده) متفاوتند.
چیزی که برای شروع به آن نیاز دارید

هنگامی که من در مورد فلاش اکسترنال صحبت می کنم، شما ممکن است چیزی مانند این را در ذهن تصور کنید:
[فلاش اکسترنال یا جدا از دوربین]

اگر اینطور است، من شما را سرزنش نمی کنم که کمی عصبی و نگران باشید. در واقع، تمام چیزی که شما برای شروع کار عکاسی با فلاش اکسترنال نیاز دارید عبارت است از:

یک دوربین
یک واحد فلاش مستقل
راهی برای همگام سازی آن با دوربین
چیزی برای نگه داشتن فلاش شما، مانند یک پایه منبع نور یا یک دوست

[فلاش اکسترنال یا جدا از دوربین]

هنگامی که شما واحد فلاش تان را از دوربین جدا می کنید، نمی داند که وقتی شما دکمه شاتر را فشار می دهید باید فلاش بزند. خوشبختانه، راه های مختلفی وجود دارد که شما می توانید فلاش خود را با دوربین همگام (سینک – sync) کنید.

کنترل فلاش توکار: برخی از دوربین ها یک تنظیمات توکار دارند که از فلاش پاپ آپ برای اینکه به فلاش اکسترنال شما بگوید کی باید فلاش بزند، استفاده می کند (مُد فرمانده یا Commander mode نیکون). اکثر واحدهای فلاش یک سنسور در جلوی خود دارند که شدت نور ناگهانی را تشخیص می دهد (سنسور نوری)، و مطابق با آن فلاش می زند.
[فلاش اکسترنال یا جدا از دوربین]

سیم همگام سازی فلاش: این سیم از دوربین شما به فلاش وصل می شود. به آن مانند یک سیم رابط فکر کنید. این سیم ها مفید و قابل اعتماد هستند، اما میزان فاصله فلاش از دوربین شما را نیز محدود می کنند.

فرستنده های رادیویی بی سیم: گزینه ارجح، یعنی فرستنده های رادیویی می توانند فلاش شما را با شاتر همگام کنند، حتی اگر در فاصله زیادی از دوربین قرار داشته باشند.
[فلاش اکسترنال یا جدا از دوربین]

تریگر های ریموت برند کاکتوس
[فلاش اکسترنال یا جدا از دوربین]

یک ریموت بر روی کفشک دوربین قرار می گیرد، دیگری به فلاش متصل می شود. هنگامی که دوربین عکس می گیرد، ریموتی که روی دوربین است یک سیگنال به ریموت دیگر می فرستد تا فلاش را فایر کند (زده شود).
اصول اولیه – کنترل فلاش اکسترنال

هنگامی که شما از یک فلاش روی دوربین (متصل به دوربین) استفاده می کنید، این فلاش می تواند تنظیمات قدرت صحیح را تعیین کرده و مطابق با آن فلاش بزند (فلاش TTL). با این حال، هنگامی که شما فلاش را از دوربین جدا می کنید، لازم است که به صورت دستی هم به دوربین و هم به فلاش بگویید که چه کاری باید انجام دهند.

لنزک – نورسنجی فلاش TTL چیست: TTL مخفف Through The Lens است که به معنی «از میان لنز» می باشد و تقریبا در همه دوربین های دیجیتال امروزی قرار دارد. کانن تکنولوژی E-TTL خود و نیکون تکنولوژی i-TTL خودش را دارد. کاری که کمپانی های دوربین سازی انجام داده اند این است که نورسنج های دستی را به درون دوربین منتقل کرده اند تا دوربین خود بتواند روشنایی، رنگ و … صحنه را «از میان لنز» اندازه بگیرد.

اگر این کار ترسناک به نظر می رسد، تنها یک نفس عمیق بکشید – با هم این مشکل را حل خواهیم کرد.

خوشبختانه، کنترل فلاش کاملا ساده است. در مد دستی (بر روی فلاش)، شما میزان قدرتی را که فلاش در آن فایر یا زده می شود انتخاب می کنید. این میزان به صورت نسبی بیان می شود: ۱/۱ به این معنی است که فلاش در قدرت کامل زده می شود، ¼ یعنی فلاش در یک چهارم از کل قدرت خود زده می شود، و به همین ترتیب. ساده است، نه؟

بسیار خب، حالا می دانیم که چطور فلاش را کنترل کنیم. در مورد تنظیمات دوربین چطور؟

این بخش جالب کار است. شما می توانید اثرات فلاش را با استفاده از ایزو و دیافراگم خود کنترل کنید. تنظیم این دو مورد میزان حساس بودن سنسور دوربین شما، و اینکه چقدر نور می تواند جمع آوری کند را کنترل می کند.
[فلاش اکسترنال یا جدا از دوربین]

M مد دستی است، و ۱/۱ قدرت کامل است. سطح زوم ۳۵mm را نشان می دهد. کتابچه راهنمای فلاش خود را بخوانید تا ببینید این موارد را چگونه تنظیم کنید.

اینها چهار راه برای قوی تر کردن فلاش (فلاش بیشتر) در تصویر شما هستند:

قدرت فلاش را بیشتر کنید
فلاش را به سوژه خود نزدیک تر کنید
ایزو را بیشتر کنید
دیافراگم را بازتر کنید (ضرایب اف کوچک تر)

مثل آب خوردن است! آیا فلاش شما در تصویر بیش از حد قوی است؟ خب، تنها برعکس هر یک از موارد بالا را انجام دهید (قدرت فلاش را کم کنید، آن را از سوژه دور کنید، ایزو را کم کنید، از یک دیافراگم کوچک تر استفاده کنید).

حتما متوجه شدید که من هنوز به سرعت شاتر اشاره ای نکرده ام. علت آن این است که سرعت شاتر شما هیچ تاثیری بر فلاش ندارد.

خب، تقریبا هیچ تاثیری. هر دوربینی دارای یک سرعت همگام سازی با فلاش (sync-speed) است. علت آن این است که اگر سرعت شاتر بیش از حد سریع باشد، به خوبی با فلاش همگام نمی شود (قبل از این که فلاش زده شود، شاتر باز و بسته خواهد شد). در نتیجه، بخشی از تصویر شما اثرات فلاش را نخواهد دید – که به یک نوار سیاه در میان بخشی از عکس منجر می شود. برای اغلب دوربین ها، حداکثر سرعت همگام سازی فلاش شما حدود ۱/۲۰۰ یا ۱/۲۵۰ خواهد بود. سرعت شاتر خود را زیر این مقدار (آهسته تر از ۱/۱۲۵ یا ۱/۶۰ ثانیه) نگه دارید، در این صورت مشکلی نخواهید داشت.
[فلاش اکسترنال یا جدا از دوربین]

سرعت همگام سازی صحیح از نور فلاش در کل تصویر استفاده کرده است
[فلاش اکسترنال یا جدا از دوربین]

اگر سرعت شاتر بیش از حد سریع باشد (بیشتر از سرعت همگام سازی) چیزی مانند این به دست خواهید آورد، که در آن بخشی از تصویر با فلاش نورپردازی نشده و تاریک، یا حتی سیاه می شود.
دو نوردهی: نور محیط و نور فلاش

این کلید درک عکاسی با فلاش اکسترنال است.

اینطور فکر کنید که هر تصویر گرفته شده با فلاش دو نوردهی دارد، که بر روی یکدیگر قرار گرفته اند. این که شما چطور تصمیم می گیرید بین نور محیط و نور فلاش تعادل برقرار کنید، تُن رنگ تصویر را تنظیم می کند. اجازه دهید در یک زمان فقط یک لایه را در نظر بگیریم، و آن وقت خواهید دید که ایجاد یک تصویر با استفاده از فلاش اکسترنال چقدر آسان خواهد بود.
لایه اول: نور محیط

نور محیط نوری است که در حال حاضر در فضا وجود دارد، مانند نور خورشید، نور پنجره، نورهای خیابان، و غیره. در زمان های خاصی از روز، نور محیط شما خیلی خوب و دلپذیر می شود، مثلا در ساعت طلایی. در زمان های دیگر، ممکن است زیاد خوش شانس نباشید.

به عنوان مثال، عکاسی در غروب آفتاب به ویژه نیازمند مهارت است. علت آن این است که برای خوب از کار درآوردن رنگ و بافت غروب آفتاب، شما باید نوردهی را تاریک نگه دارید – و در نتیجه، سوژه شما کاملا سیلوئت خواهد شد.

این اولین مرحله برای عکس گرفتن با فلاش اکسترنال است – فلاش خود را کاملا نادیده بگیرید. آن را خاموش کنید.

نوردهی معمول و صحیح را برای نور موجود (نور محیط یا نور در دسترس) پیدا کرده، و سپس تنظیمات خود را طوری انتخاب کنید که تصویر به عمد بیش از حد تاریک شود. هرچه نوردهی محیط شما تاریک تر باشد، نور فلاش شما چشمگیرتر و دراماتیک تر خواهد شد.
[فلاش اکسترنال یا جدا از دوربین]

این نوردهی من برای نور محیط است (عکس بالا). ما یک شروع خوب را پشت سر گذاشتیم! برای این عکس، من می خواهم آسمان تاریک و دراماتیک در پس زمینه را نگه دارم، و برای نورپردازی بازیکن تنیس بر فلاش خودم تکیه خواهم کرد.
لایه دوم: فلاش

بسیار خب، حالا فلاش خود را روشن کنید. من با استفاده از فلاش برای نورپردازی سوژه ام، می توانم از دو مزیت بهره مند شوم – آسمانم تاریک و دراماتیک باقی می ماند در حالی که سوژه ام به خوبی نورپردازی می شود.

احتمالا باید چندین عکس بگیرید تا نورپردازی مناسب را به دست آورید. این کاملا طبیعی است! از نکات ذکر شده در بخش قبل این مطلب برای بیشتر یا کمتر کردن قدرت فلاش خود استفاده کنید.
[فلاش اکسترنال یا جدا از دوربین]

هنگامی که ما فلاش ها را اضافه می کنیم، می توانیم همزمان با مزیتِ داشتن نور مناسب بر روی سوژه خود، پس زمینه دراماتیک را نیز حفظ کنیم. گرفتن این عکس بدون فلاش امکان پذیر نیست.

اگر شما سطح نور محیط خود را بالا نگه دارید، فلاش تنها کمی نور اضافه خواهد کرد. اگر با یک تصویر دارای نور محیطی بسیار کم (تاریک) شروع کنید (مانند عکس بالا)، فلاش شما یک تصویر بسیار قوی تر را شکل داده و مشخص خواهد کرد.
[فلاش اکسترنال یا جدا از دوربین]

این پشت صحنه چیدمان نورپردازی ماست. از آنجا که نور دارد به صورت زاویه دار بر روی سوژه می تابد (به لطف فلاش های اکسترنال یا جدا از دوربین)، دراماتیک بوده و اَشکال را بسیار موثرتر از وقتی که فلاش بر روی دوربین باشد، نشان می دهد. یک فلاش در سمت راست دوربین است، که نور را به داخل یک چتر می تاباند تا آن را نرم کند، فلاش دیگر در سمت چپ دوربین (و پشت سوژه) است تا یک نور تاکیدی (accent light) اضافه کند.

لنزک: نور تاکیدی یا accent light یک منبع نور خیلی کنترل شده است که قسمت های خاصی از سوژه را روشن یا هایلایت می کند. این می تواند یک نور مو باشد که به شما مقداری تمایز از پس زمینه می دهد یا یک نور پهلو که قطرات عرق روی ورزشکاری را بعد از تمرینی سخت روشن می نماید.
عملی کردن کار

این یک مثال دیگر است، که این بار از فلاش برای کمی روح بخشیدن به یک پرتره استفاده شده است.
[فلاش اکسترنال یا جدا از دوربین]

عکس چپ بدون فلاش گرفته شده، و نوردهی به طور صحیح بر اساس تُن پوست انجام شده است. سپس در عکس سمت راست، ما نوردهی را کاهش داده ایم تا پس زمینه به درستی نوردهی شود، اما سوژه تاریک شده که در مرحله بعد با اضافه کردن فلاش سوژه را روشن می کنیم.

مرحله اول کاهش نوردهی صحیح، و تاریک تر کردن کل تصویر است، به طوری که بتوانیم از فلاش برای روشن کردن سوژه استفاده کنیم (همانطور که در تصاویر بالا مشاهده نمودید).
[فلاش اکسترنال یا جدا از دوربین]

در تصویر بالا (سمت چپ)، نور فلاش از سمت چپ دوربین می آید. این نور سوژه را روشن می کند (در مقایسه با پس زمینه)، و باعث می شود که تصویر سه بعدی تر به نظر برسد. پس زمینه نیز برجسته تر از حالت نوردهی صحیح شده است.

اگر بخواهیم، می توانیم با اثرات یک فلاش دیگر نیز امتحان کنیم (تصویر بالا سمت راست)، و شاید اجازه دهیم که مستقیما رو به سمت دوربین باشد تا یک لنز فِلِیر یا درخشش خیره کننده ایجاد کند؟
[فلاش اکسترنال یا جدا از دوربین]

این یک چیدمان نورپردازی ساده است.
شکل دادن و اصلاح نورتان

آفرین! شما این کار را از طریق اصول عکاسی با فلاش اکسترنال انجام دادید. پس از آن، شما می توانید با یادگیری نحوه اصلاح نور یا شکل دادن به نور، مهارت های جدید خود را به یک سطح کاملا جدید ببرید.

اگر با اینکه چگونه نور در یک روز ابری نرم تر از نور در یک روز آفتابی است آشنا هستید، پس در حال حاضر تقریبا هر چیزی که لازم است در مورد اصلاح کننده های نور فلاش (شکل دهنده های نور فلاش) بدانید را می دانید.

قانون پایه این است: هرچه منبع نور بزرگتر باشد، نور نرم تر است.

واحد فلاش یک منبع نور کوچک است که سایه های تند و شدید ایجاد می کند. این منبع نور همیشه چندان مطلوب و خوشایند نیست.

هدف چترها، سافت باکس ها، و دیگر اصلاح کننده های نور، این است که منبع نور را بزرگتر کنند. اینها نور را نرم می کنند، که به خصوص برای پرتره ها مفید است.

لنزک: با اصلاح کننده های نوری مختلف و تاثیر آن ها روی عکس های پرتره بیشتر آشنا شوید.
[فلاش اکسترنال یا جدا از دوربین]

یاد گرفتن این که چطور نور را اصلاح کنید، به شما اجازه می دهد سبکی ایجاد کنید که با تصویر شما مطابقت داشته باشد.

به دنبال یک عکس خشن هستید؟ با یک فلاش «بدون اصلاح کننده/شکل دهنده نور» عکس بگیرید و سایه های واضح و شارپ به دست آورید. به دنبال نور نرم تر و دلپذیرتر هستید؟ از یک سافت باکس استفاده کنید.
تمرین، تمرین تمرین

هنگامی که نحوه استفاده از فلاش اکسترنال را یاد گرفتید، یک دنیای عکاسی کاملا جدید برای اکتشاف خواهید داشت. امتحان کنید. بدترین چیزی که احتمالا می تواند اتفاق بیفتد این است که شما چیزی یاد خواهید گرفت.

عکاسی دیجیتال توانایی امتحان کردن موارد مختلف را بدون هیچ گونه عواقب مالی به شما می دهد. در زمان عکاسی با فیلم، یادگیری عکاسی با فلاش از طریق آزمون و خطا احتمالا بسیار گران بود؛ امروزه شما می توانید برای یادگیری، هر تعداد عکسی که دوست دارید بگیرید، بدون این که ورشکست شوید.

هیچ کس تا کنون در اولین تلاش خود عکاسی با فلاش اکسترنال را درست انجام نداده است – آزمایش کنید و به آن بچسبید، و آن وقت ابزار جدید ارزشمندی به مجموعه ترفندهای خود اضافه خواهید کرد.
[فلاش اکسترنال یا جدا از دوربین]

نویسنده: فرانک مایرلند (Frank Myrland)

عکاسی کودک در آتلیه کودک از رد ستارگان (star trail photography)، نوعی عکاسی با نوردهی های طولانی برای ثبت حرکت آشکار ستاره ها در آسمان به خاطر حرکت زمین است. گرفتن عکس های رد ستارگان، با وجود تمام چالش هایی که دارد، نتایج شگفت انگیزی به دست می دهد که ارزشش را دارند. یکی از این چالش ها، ثبت رد ستارگان در شهر و به عنوان بخشی از مناظر شهری است که به خاطر آلودگی های نوری اغلب از آن اجتناب می شود. در این مطلب لنزک، جاش آنون (Josh Anon) عکاسی رد ستارگان در مناطق دارای آلودگی نوری را به شما عزیزان آموزش می دهد.

عکس های رد ستارگان (star trails) – کمان ها و الگو هایی زیبایی که ستارگان در حین چرخش زمین در میان آسمان نقاشی می کنند – همیشه برای من جذاب بوده است. آنها یکی از معدود چیزهایی هستند که ما می توانیم با یک دوربین به تصویر بکشیم، اما با چشم خود نمی توانیم آنها را ببینیم. تکنولوژی شیوه عکاسی ما از رد ستارگان را تغییر داده است، و باعث شده تا عکاسی از رد ستارگان در مکان هایی که قبلا فکر می کردیم غیرممکن است، ممکن شود.

لنزک: همانطور که زمین زیر آسمان می چرخد، به نظر می رسد که ستارگان حرکت می کنند. عکاسی با نوردهی طولانی (long exposure photography) یا استفاده از سرعت شاتر های آهسته مثل چند دقیقه (یا ترکیب چند عکس با زمان نوردهی کوتاه تر در نرم افزار) به عکاس این امکان را می دهند تا حرکت ستارگان را ثبت کرده و رد ستارگان را به تصویر بکشد.

ساده ترین راه برای گرفتن یک عکس از رد ستارگان این است که دوربین خود را بر روی یک سه پایه قرار دهید، یک ریموت کنترل بردارید، و شاتر را برای یک مدت طولانی باز نگه دارید. به عنوان مثال، من این عکس را چند سال پیش با یک نوردهی ۲۰ دقیقه ای در جزایر کوک گرفتم. با این حال، باز نگه داشتن شاتر برای مدت طولانی می تواند مشکلاتی مانند نویز ایجاد کند.

رایج ترین روش برای عکاسی از رد ستارگان این است که یک دسته از نوردهی های کوتاه (کوتاه معمولا به معنی دقیقه است) را بگیریم و آنها را با اکشن های فتوشاپ مانند StarCircleAcademy.com’s Advanced Stacker یا یک برنامه رایگان مانند StarStaX با هم ترکیب کنیم. این کار بهترین نتایج را با نویز بسیار کم به ما می دهد.

عقل سلیم می گوید که برای عکس های رد ستارگان، شما باید از آلودگی نوری دور باشید، یعنی سوژه ها در این عکس ها معمولا کوه ها، دریاچه ها، صخره ها، چادرهای روشن، درختان، و غیره هستند. با این حال، چند سال پیش، من داشتم بیرون از استودیوی انیمیشن سازی پیکسار، جایی که کار می کنم، قدم می زدم و وقتی به بالا نگاه کردم، یک آسمان شب به طور شگفت انگیزی روشن دیدم. من می خواستم یک عکس رد ستارگان با ساختمان زیبای استیو جابز به عنوان سوژه بگیرم. این کار مرا به تلاش برای فهمیدن این که چطور در یک شهر از رد ستارگان عکس بگیرم واداشت، و بعد از ۵ بار تلاش، من در نهایت موفق شدم. من آن عکس را به عنوان بخشی از این مجموعه با شما به اشتراک خواهم گذاست.

چیزی که من متوجه شدم این است که سنسورهای دیجیتال با وضوح بالا و بسیار حساس به نور همراه با کارت های ذخیره سازی بزرگ و کامپیوترهایی با قدرت بالا، گرفتن عکس های رد ستارگان در شهرها را ممکن ساخته اند: ترفند کار، گرفتن تعداد زیادی نوردهی های بسیار کوتاه (چند ثانیه) در طول یک مدت زمان طولانی (چند ساعت) و ترکیب کردن آنهاست.

مدتی پیش، من متوجه شدم که در شهر زیبایی زندگی می کنم (سان فرانسیسکو) اما به ندرت اینجا عکاسی می کنم چون به نظر می رسد که همه همیشه در حال عکاسی هستند، و من عکاسی از چیزی که همه از آن عکس می گیرند را دوست ندارم. بنابراین من شروع به امتحان تکنیک عکاسی از رد ستارگان شهری ام از اماکن معروف سان فرانسیسکو کردم. پدرم سخاوتمندانه دوربین Nikon D800E خود را به من قرض داد، چون در آن زمان آن دوربین بالاترین رزولوشن را در میان دوربین های ۳۵mm داشت، با وجود این که تمام کنترل ها از تجهیزات کانن من اعمال می شدند. من می دانستم که به رزولوشن دوربین D800 برای ثبت ستاره های بیشتر نیاز داشتم و از آنجا که این عکس ها جالب می شدند: قصد داشتم آنها را در سایز بزرگ چاپ کنم.

گرفتن این عکس ها کمی نیازمند مهارت است، چون آنها بسیار وابسته به آب و هوا هستند، شما باید چیزی که قابل مشاهده نیست را از قبل تصور کنید، و باید یک تکنیک عالی داشته باشید. یک ضربه (تکان) کوچک سه پایه، کمی از دست دادن فوکوس بر روی ستاره ها، و کمی جا به جا شدن مکانیزم شیفت یک لنز تیلت شیفت، نورهای خیابانی غیر منتظره، و غیره به راحتی می توانند عکس را خراب کنند. من متوجه شدم که حداقل به دو بار تلاش در هر مکان نیاز دارم! شنیدن رویه کار من به شما کمک خواهد کرد تا کار خود را شروع کنید.
[عکاسی از رد ستارگان در مناطق دارای آلودگی نوری]

ستاره ها بر فراز سان فرانسیسکو و پل گلدن گیت اثر جاش آنون در ۵۰۰px.com
آماده سازی

اول، انتخاب یک روز برای عکاسی مهم است. شما به یک شب تیره و در حالت ایده آل با مه کم، و تا حد امکان به شفافیت و صاف بودن آسمان نیاز دارید. اگر شما به اندازه کافی عریض و واید عکس بگیرید، کمی ابر در آسمان ایرادی ندارد (ابرها ستاره ها را می پوشانند). حضور گاه و بیگاه یک ابر که به سرعت در حال حرکت است، بر ترکیب بندی تاثیر نخواهد گذاشت.

هنگامی که شما یک روز ایده آل دارید، مطمئن شوید که زمان زیادی برای رسیدن به محل عکاسی خود دارید، چون من متوجه شده ام که باید حول ساعت شلوغی (پر رفت و آمد) به هر محل بروم. هدف من این است که درست قبل از غروب آفتاب لوازم خود را آماده کنم، و لوازم من شامل یک سه پایه، یک ریموت کنترل/اینتروالومتر، و یک بسته باتری اکسترنال است (من از یک Goal Zero Sherpa 100 استفاده می کنم). بسته باتری (power pack) مهم است چون به خصوص در یک شب سرد، شما طولانی تر از زمان دوام باتری خود عکاسی خواهید کرد، و تعویض باتری ها می تواند دوربین را تکان داده و باعث ایجاد یک شکاف در رد ستارگان شما شود.

همچنین ممکن است که در نیمه شب شروع به عکاسی کنید و حول و حوش ساعت آبی کار شما تمام شود، اما من متوجه شدم که به دست آوردن فوکوس دقیق در طول شب تاریک سخت تر است و بیدار شدن در ساعت ۲ صبح نیز سخت تر از بیدار ماندن تا دیر وقت است 🙂

لنزک: شما می توانید برای داشتن باتری بیشتر جهت عکاسی طولانی تر، از باتری گریپ ها (Battery grips) نیز استفاده نمایید. برای آشنایی بیشتر با باتری گریپ ها اینجا کلیک نمایید.
عکاسی

مدت کوتاهی پس از غروب آفتاب، وقتی که چراغ های شهر روشن می شوند و هنوز هم کمی نور آبی در آسمان وجود دارد، من نوردهی پایه خود را به صورت یک فایل RAW می گیرم. این چیزی است که من ستاره ها را با آن ترکیب می کنم. بسته به شرایط، من تا به حال مجبور بودم از فیلترهای ND درجه بندی شده مختلف یا نوردهی های متعددی برای ایجاد آن تصویر پایه استفاده کنم. من همچنین متوجه شدم که نگه داشتن یک نوار چسب در کیفم می تواند مفید باشد، چون من مجبور بودم با جلد فیلتر یک مسدود کننده نور اطراف لنزم ایجاد کنم تا وقتی یک نور غیر منتظره روشن میشد، از ایجاد نور خیره کننده و شدید (لنز فلیر – Lens Flare) جلوگیری کنم.

یک یا چند ساعت بعد، هنگامی که آسمان تاریک می شود، من به عکاسی در حدود f/4-5.6 یا بیشتر تغییر وضعیت می دهم، ایزو را بر روی ۸۰۰، تراز سفیدی را بر روی تنگستن یا لامپ رشته ای (tungsten/incandescent)، و دوربینم را بر روی JPEG با رزولوشن خوب تنظیم می کنم. من متوجه شده ام که تراز سفیدی تنگستن از همه بهتر به نظر می رسد، اما نکته مهم این است که بر روی حالت تراز سفیدی خودکار نباشد، چون شما قطعا نمی خواهید عکس ها با هم (از یک عکس به عکس دیگر) متفاوت باشند.

من از مُد نوردهی دستی استفاده می کنم، که بر روی حالت bulb تنظیم شده است، و چند عکس با حدس نوردهی صحیح می گیرم، و می خواهم هیستوگرامم نشان دهد که آسمان تاریک بوده، اما نه سیاه خالص. من معمولا نوردهی های ۱۰-۵ ثانیه داشتم. من متوجه شدم که نوردهی های روشن تر باعث می شدند که آلودگی نوری بیش از حد روشن شده و با ستاره ها ترکیب شود. هنگامی که نوردهی مناسب را پیدا کردم، کار با اینتروالومتر را شروع کرده و منتظر ماندم. و منتظر ماندم. و منتظر ماندم. کوتاه ترین این عکس ها حدود ۳٫۵ ساعت عکاسی به علاوه زمان آماده سازی، نوردهی پایه، و زمان «صبر کردن تا تاریکی هوا» بود. طولانی ترین آنها حدود ۸ ساعت بود (که توسط فضای ذخیره سازی محدود شد). من معمولا با ۴۵۰۰-۱۵۰۰ فریم به خانه می آمدم.
[عکاسی از رد ستارگان در مناطق دارای آلودگی نوری]

یک نوردهی از مجموعه نوردهی هایی که ثبت کردم. به تمام ترافیک هوایی که باید تمیز شود توجه کنید! من همچنین از یک فیلتر کاهنده نور تدریجی (graduated ND) برای عقب نگه داشتن شهر، و میسر ساختن نوردهی طولانی تر آسمان، در این مثال استفاده کرده ام.
پس پردازش

من در کامپیوترم، کار را با انباشتن آزمایشی عکس ستاره ها (استک/stack کردن نوردهی هایی که ثبت کرده ام) شروع می کنم و بدون دقت زیاد آن را با نوردهی پایه ترکیب می کنم تا مطمئن شوم که عکاسی خوب بوده است و عکس دارای پتانسیل است (ارزشش را دارد که روی ویرایش زمان بگذارم و یک عکس رد ستاره خوب نتیجه می گیرم). این مرحله همیشه اعصاب خرد کن ترین مرحله است چون اینجاست که شما مشکلات را کشف می کنید.

لنزک: مراحل ذکر شده در پاراگراف فوق، تنها به منظور یک ارزیابی سر سری از نوردهی های ثبت شده انجام می گیرد. جاش در ادامه مراحل ویرایش و انباشتن (stacking) عکس ها را به صورت گام به گام شرح داده است.

حتی وقتی که همه چیز خوب از کار در می آید، روحیه شما می تواند تضعیف شود چون شما می بینید که چقدر ترافیک هوایی در آسمان وجود دارد، مانند عکس زیر.
[عکاسی از رد ستارگان در مناطق دارای آلودگی نوری]

مرحله بعد این است که عکس ها را یکی یکی بررسی کنید، و هر جا که یک هواپیما دیدید، با یک قلم مو آن را سیاه کنید. خوشبختانه در انباشت کردن، حذف هواپیماها آسان، و البته خسته کننده است. (از اینها گذشته، من به طور مختصر با OpenCV کار کردم تا این روند را خودکار کنم اما با مشکلاتی روبرو شدم. اگر یک متخصص منظره دارد این مطلب را می خواند و می خواهد بر روی خودکارسازی حذف هواپیما با من کار کند، به من اطلاع دهد!)

هنگامی که شما فریم های ستاره ها را تمیز کردید، آنها را بر روی هم انباشت (stack) کنید. من نتایج به دست آمده از StarStaX را بیشتر از همه دوست داشتم، چون یک مُد پر کردن شکاف برای به حداقل رساندن فضاهای تاریکی که در بین ستارگان ترکیب شده ظاهر می شود دارد (وقفه های کوتاهی که دوربین بین نوردهی ها را ثبت نمی کند، ستاره ها همچنان در حال حرکتند، در این زمان شکاف کوچکی به وجود می آید).

سپس، در فتوشاپ یا ویرایشگر مورد نظر خود:

۱- نوردهی پایه خود را باز کرده و آن را هر طور می خواهید تمیز کنید.

۲- انباشت ستاره ها را به عنوان یک لایه جدید در بالای نوردهی پایه قرار دهید.

۳- مُد ترکیبی (blending mode) را برای ستاره ها به lighten تغییر دهید تا روشن تر شوند (بنابراین ستاره ها آسمان آبی عمیق را روشن می کنند).

۴- یک ماسک لایه ایجاد کنید به طوری که در اصل تنها آسمان تحت تاثیر ستاره ها قرار گیرد.

۵- اگر ستاره ها به اندازه کافی روشن نیستند، یک لایه تنظیماتی سطوح با یک clipping mask اضافه کنید به طوری که تنها بر ستاره ها تاثیر بگذارد، نقطه سفید (white point) را افزایش دهید تا ستاره ها روشن تر شوند.

۶- مانند هر تصویر دیگری، هر گونه پاکسازی/ترکیب لازم را انجام دهید.

۷- عکس های نهایی خود را در اینستاگرام #lenzak برچسب زده و با ما و دوستان لنزکی خود به اشتراک بگذارید
[عکاسی از رد ستارگان در مناطق دارای آلودگی نوری]

۱۰۰ عکس از یک مجموعه دیگر که روی هم انباشت شده اند.
[عکاسی از رد ستارگان در مناطق دارای آلودگی نوری]

میانگین ۱۰/۱۰۰ فریم ها از یک عکس دیگر. قسمت های سیاه شده هواپیما یا بخار (مه) هستند که من در اغلب فریم های ستاره ها آنها را رنگ کردم.
[عکاسی از رد ستارگان در مناطق دارای آلودگی نوری]

دو تصویر قبلی روی یکدیگر لایه بندی شده اند، و مُد ترکیبی روی «اختلاف – difference» تنظیم شده است. من تصویر را flatten کردم و از یک لایه تنظیماتی سطوح (levels adjustment layer) برای روشن تر کردن ستاره ها استفاده کردم. این تصویر تنظیم شده روی اختلاف/تفاضل مه موجود در عکس های اصلی را ندارد.

یک ترفند دیگر این است که اگر آسمان کمی مه آلود شده است، می توان مه را از انباشت ستاره ها «تفریق» کرد، که تصویر تمیزتری برای ترکیب به شما می دهد. برای انجام این کار با فتوشاپ:

۱- به مسیر File > Scripts > Statistics بروید.

۲- Median را انتخاب کنید.

۳- تعدادی از فریم ها را از زمانی که مه ایجاد شده است انتخاب کرده و بر روی OK کلیک کنید.

۴- لایه به دست آمده را rasterize کنید.

۵- لایه تصویر انباشت ستاره ها را در بالای لایه میانه (median) قرار دهید.

۶- مُد ترکیبی (blend mode) را به Difference تغییر دهید. این کار عملا مه را از ترکیب کم می کند، و ستاره های روشن تری به شما می دهد.

۷- اگر هنوز هم مه باقی مانده است، یک لایه جدید بسازید و از قلم موی سیاه برای حذف آن استفاده کنید.

۸- تصویر را مسطح (flatten) کنید یا از ابزار Stamp Visible برای ایجاد یک لایه جدید استفاده کرده، و نتیجه حاصل را با نوردهی پایه اصلی ترکیب کنید. ممکن است لازم باشد از یک لایه تنظیماتی سطوح (levels) یا منحنی ها (curves) برای روشن تر کردن ستاره ها استفاده کنید.

نویسنده: جاش آنون (Josh Anon) – او به مدت ۲۰ سال، عکاس حیات وحش، منظره، و سفر بوده است. جاش به دنبال تصویر بزرگ بعدی خود به دور دنیا سفر کرده، و آثار او در سالن ها و نشریات سراسر دنیا به نمایش گذاشته شده است. او همچنین حدود ۱۰ سال به تدریس عکاسی و همکاری در نوشتن چندین کتاب عکاسی مشغول بوده است.

اینها 3 تمرین خلاقانه برای عکاسان پرتره ای هستند که نیاز به عکس گرفتن دارند، اما فاقد انگیزه یا ایده های جدید می باشند. تکمیل تنها یکی از این ایده ها به شما کمک خواهد کرد که شعله یک اندیشه از دست رفته را بازگردانید، که چیزی است که عکاسی هر هنرمندی به دنبال آن است. مطالعه این مطلب را به همه شما عزیزان علاقه مند به عکاسی بارداری در آتلیه بارداری، توصیه می کنیم.

بهترین بخش آن این است که شما مجبور نیستید مجموعه ابزار های خاص یا دسترسی به مکان های عجیب و غریب داشته باشید تا هر یک از این 3 چالش پرتره را انجام دهید.
۱
یک پرتره بر اساس هنر کودکان ایجاد کنید


ببین و پاسخ بده اثر الکساندریا هاف

ما برای الهام گرفتن به آثار همکاران خود نگاه می کنیم، اما قرار دادن مبنای کار جدید بر اثر هنری یک کودک، دیدگاه شما را به چالش می کشد و به شما اجازه می دهد تا قوانین را بشکنید. برای فهمیدن نکات بیشتر، تا قبل از عکاسی از کودک نخواهید که نقاشی خود را برای شما توضیح دهد. من تنها بعد از اینکه پرتره ام را گرفتم، متوجه شدم که کودک در واقع یک شیشه رسم کرده بود و نه یک شخص! این تمرین به شما یادآوری خواهد کرد که چطور هر کسی هنر را به گونه ای متفاوت تفسیر می کند.
۲
برای لباس، خودتان را محدود به موارد خانگی کنید
[ایده های خلاقانه عکاسی پرتره]

کاغذ و پوست اثر الکساندریا هاف

این تمرین شما را مجبور می کند تا بهانه های خود برای عکس نگرفتن را تمام کنید. حتی اگر شما بودجه برای یک لباس ندارید، هنوز هم می توانید یک پرتره عجیب و غریب (غیر معمول) ایجاد کنید. با دست هایتان با تغییر شکل دادن موادی مانند فویل آلومینیوم، تور، یا کاغذ طراحی کار کنید، یک استراحت خلاقانه ارزشمند از کار عکاسی روزمره ای که همیشه انجام می دادید.
۳
یک پرتره از یک شعر ایجاد کنید
[ایده های خلاقانه عکاسی پرتره]

پرتره هایکو اثر الکساندریا هاف

هایکوها (هایکو کوتاه‌ترین گونه شعری در جهان است که مبدع آن ژاپنی‌ها هستند)، اشعار، آهنگ ها، و سایر هنرهای غیر بصری به شما اجازه می دهند تا شخصیت ها را تصور کنید. اگر می خواهید یک پرتره بگیرید اما هیچ ایده ای ندارید که از نظر موضوعی از کجا شروع کنید، این تمرین خوبی است. هایکوها و اشعار می توانند وسیله ای برای کمک به شما برای شروع یک کار جدید و اصیل باشند.

یک طرز فکر وجود دارد که به نظر می رسد بسیاری از عکاسان دارند، که هر چیزی به جز مُد نوردهی دستی تقلب است. این گفته نه تنها مرا ناامید می کند، بلکه توصیه بدی هم هست، که مانع از پیشرفت عکاسی نوزاد در آتلیه نوزاد برای دیگران می شود. استدلال من این است که هیچ تقلبی در عکاسی وجود ندارد، و استفاده از دوربینتان در مُد تمام دستی (manual) در واقع دستیابی به عکسی که به دنبالش هستید را سخت تر می کند – بنابراین بیایید در این مطلب لنزک نگاهی به این که چرا مُدهای نوردهی نیمه خودکار انتخاب خوبی برای عکاسی حیات وحش هستند بیاندازیم.


در زمان دنبال کردن این ماکارو در حین پرواز، اگر من در مُد تمام دستی بودم، هیچ وقت قادر به تغییر سریع تنظیمات نبودم.

من هیچ وقت استفاده از مُدهای نوردهی تمام خودکار را به هیچ کس توصیه نمی کنم. دوربین بر روی هر جایی که مناسب ببیند فوکوس می کند، و به نظر می رسد که ذهن خود را روز به روز تغییر می دهد. تنظیمات اغلب اشتباه هستند، چون شما هیچ ارتباطی با اینکه تعادل مثلث نوردهی چگونه برقرار می شود ندارید (به غیر از کمی جبران نوردهی). این مُد نوردهی برای عکاسان حیات وحش، انتخاب بسیار ضعیفی است.

با این حال، توصیه من این است که شما از یک مُد نیمه خودکار استفاده کنید. چون در مورد حیات وحش، همه چیز آنقدر غیر قابل پیش بینی است که شانس کمی وجود دارد که شما بتوانید در مُد نوردهی دستی فرز باشید و وقت تلف نکنید، و به تغییر شرایط سریع واکنش نشان دهید. تصور کنید که دارید از یک عقاب که دارد با سرعت رو به پایین پرواز می کند تا یک ماهی را از آب بگیرد، عکاسی می کنید. اگر از پایین به بالا نگاه کنیم، این عقاب از میان شرایط نور محیط متفاوت زیادی حرکت می کند، تمام راه تا رسیدن به آب، و دوباره برگشتن به بالا. شما نمی توانید به طور دقیق تنظیمات را به اندازه کافی سریع تغییر دهید.
[عکاسی حیات وحش]

غاز سفید شمالی

بنابراین چه کار می توانید بکنید؟ برای عکاسی حیات وحش از یک مُد نوردهی نیمه خودکار استفاده کنید. این کار قطعا تقلب نیست، و انتخاب مورد علاقه تقریبا تمام عکاسان حیات وحش در این صنعت است. اینطور نیست که بگوییم ما نمی توانیم از مُد دستی استفاده کنیم – و این هم قطعا کاری است که شما باید یاد بگیرید – اما هیچ نکته مثبتی در مورد کار ساده تنظیم سرعت شاتر، در حین ترکیب بندی یک تصویر حیات وحش خیره کننده وجود ندارد.
انتخاب یک مد نیمه خودکار

وقتی که صحبت در مورد مُدهای نیمه خودکار دوربین باشد، شما چند انتخاب دارید. بیایید نگاهی به بهترین انتخاب ها بیاندازیم.
مُد اولویت دیافراگم

این مُد مورد علاقه من است. مُد نوردهی اولویت دیافراگم (A یا Av) به شما اجازه می دهد تا دیافراگمی که نیاز دارید را تنظیم کرده، و به منظور حفظ تعادل نوردهی، بگذارید دوربین سرعت شاتر را به صورت خودکار تنظیم کند. شما می توانید ایزوی خود را افزایش دهید، نور باید یک عامل محدود کننده باشد، و در نتیجه اجازه دهید دوربین سرعت شاتر را افزایش دهد. اما شما هنوز هم واقعا کنترل کامل دارید، چون تمام کاری که شما باید انجام دهید تنظیم جبران نوردهی برای میزان کردن عکس حاصل است.
[عکاسی حیات وحش]

جبران نوردهی به شما اجازه می دهد تا کنترل را به دست آورده و حتی در یک مُد تقریبا خودکار، یک عکس را به درستی نوردهی کنید.

یک دیافراگم باز (ضریب اف های کوچک) اغلب مورد علاقه عکاسان حیات وحش است، چون یک بوکه نرم و خوب را میسر می سازد، که سوژه را از پس زمینه جدا می کند. این چیزی است که اغلب به یک تصویر حیات وحش یک حس کیفیت می دهد، اگرچه من اعتقاد زیادی به شکستن قوانین از جمله قوانین مربوط به پس زمینه در عکس ها دارم. به همین دلیل، استفاده از اولویت دیافراگم اغلب منطقی است چون شما قادر به کنترل تنظیماتی که می تواند یک عکس را خوب یا بد از کار درآورد خواهید بود.
مُد اولویت شاتر

اگر قصد دارید عکاسی حیات وحش انجام دهید، مُد نوردهی اولویت شاتر (Tv یا S) قطعا مُدی نیست که شما می خواهید از آن استفاده کنید. این احتمال وجود دارد که شما سرعت شاتر خود را بالا تنظیم کنید – و احتمالا بیش از حد بالا. حیات وحش در طلوع و غروب خورشید از همیشه فعال تر است، و گرچه ممکن است دیدن آن برای شما خیلی ساده به نظر برسد، اما عجیب است که چطور نور کمی برای دوربین وجود دارد، به خصوص اگر دارید با یک لنز کُندتر از f/2.8 عکس می گیرید. با یک سرعت شاتر کم، دوربین تنها آنقدر وقت دارد که بتواند دیافراگم را قبل از این که عکس شروع به ناکافی نوردهی شدن بکند، افزایش دهد. برعکس، با مد اولویت دیافراگم هیچ محدودیت واقعی برای سرعت شاتر وجود ندارد – بدترین چیزی که ممکن است اتفاق بیفتد این است که یک پس زمینه تار به دست آورید، هرچند این گاهی اوقات می تواند هنری باشد.

لنزک: برای عکاسی حیات وحش از مُد اولویت شاتر دور بمانید!
[عکاسی حیات وحش]

دو کلاغ در حال نزاع
مُد دستی با ایزوی خودکار

این گزینه نیز انتخاب محبوبی در میان عکاسان حیات وحش است، هرچند من خودم هنوز از آن استفاده نکرده ام. با قرار دادن دوربین بر روی مُد نوردهی دستی (M)، اما تنظیم کردن ایزو بر روی حالت خودکار (Auto ISO)، شما کنترل خود را هم بر دیافراگم و هم سرعت شاتر حفظ کرده، و به دوربین اجازه می دهید تا برای حفظ تعادل نوردهی، ایزو را تنظیم کند. من شخصا دوست دارم بر ایزو کنترل داشته باشم، چون حس می کنم کنترل نداشتن بر آن می تواند تصویر را خراب کند.

این حالت به شما اجازه می دهد تا مطمئن شوید که دیافراگم مورد نظر برای افکت مناسب را دارید، اما در نتیجه ممکن است متوجه نشوید که همانطور که شرایط نور افت پیدا می کند، ایزوی شما به سرعت افزایش می یابد. بدترین چیزی که ممکن است به دست آورید عکسی است که بر روی LCD دوربین شما فوق العاده به نظر می رسد، تا وقتی که به استودیوی خود برمی گردید و متوجه می شوید که عکس نویز دیجیتالی دارد.

با این وجود، عادت خوبِ چک کردن تنظیمات ایزو به طور مرتب در طول عکاسی، به این معنی خواهد بود که این مشکل به وجود نمی آید. با کسب تجربه، شما یاد خواهید گرفت که قرار است چه محدودیت هایی برای شرایط محیطی خاص وجود داشته باشد، قبل از این که ایزو بالا برود.
[عکاسی حیات وحش]

در مُدهای نیمه خودکار شما هنوز هم کنترل کامل دارید، که به شما اجازه می دهد تا به تصاویر غیرمعمول بیشتری دست یابید.

همچنین هنوز هم امکان استفاده از جبران نوردهی را دارید در حالیکه ایزو بر روی حالت خودکار تنظیم شده است. این به شما اجازه می دهد تا نوردهی را درست مانند مُدهای اولویت دیافراگم و شاتر تنظیم کنید.
بنابراین از کدام مُد نوردهی باید استفاده کنید؟

اکنون که نگاهی به سه مُد نیمه خودکار مختلف انداختیم، شما احتمالا گیج شده اید که باید از کدام مد استفاده کنید. خب، می دانید که من در مورد مُد اولویت شاتر چه نظری دارم. به جز آن، این مسئله اساسا به خودتان بستگی دارد. اگر می خواهید از دیافراگم و سرعت شاتر خود کاملا مطمئن باشید، مد دستی با ایزوی خودکار را انتخاب کنید.
[عکاسی حیات وحش]

به لطف مُد نیمه خودکار، زمانی که این میمون پشمالو در جنگل های بارانی آمازون مرا شگفت زده کرد، برای عکاسی آماده بودم. مد دستی در چنین لحظه زودگذری می توانست تلاش های مرا بی فایده کند.

اگر شما هم مثل من یک سرعت ایزوی به طور غیر قابل قبول بالا را دوست ندارید، به مد اولویت دیافراگم بچسبید. حرفه ای ها از هر دو مد استفاده می کنند، و هر دو می توانند به موفقیت های عالی منجر شوند. تنها باید به مُدی که انتخاب می کنید عادت کنید، و با مزیت های نسبی که هر یک از آنها با خود به همراه می آورند بازی کنید.

همانطور که نور افت پیدا می کند، شما محدودیت های هر دو مد را احساس می کنید، اما من همیشه می گویم که یک تصویر کمی تار شده (یا ریسک یک تصویر حاصل از سرعت شاتر کُند) بهتر از عکسی است که به خاطر نویز دیجیتال بدون استفاده شده است.

نویسنده: ویل نیکولز (Will Nicholls)
منبع

وقتی من برای عکاسی بیرون می روم، چه عکاسی هوایی و چه شاخه های دیگر عکاسی کودک در آتلیه کودک، همیشه می توانم تصویر را در ذهنم ببینم قبل از این که آن را ثبت کنم. وقتی عکس می گیرم بیشترین تلاشم را برای رسیدن به همان عکس بر روی دوربین می کنم، و می دانم که این عکس برای من معنا خواهد داشت. گاهی اوقات من ۳۰ دقیقه صرف عکاسی، یا گاهی اوقات چندین ساعت را صرف انتظار برای یک لحظه مناسب یا نور مناسب می کنم تا عکسی را که می خواهم بگیرم. در این مطلب من برخی از عکس های هوایی ام که با دِرون گرفته ام و روند ایجاد آنها، از فکر و ایده تا عکاسی و ویرایش، را توضیح می دهم.

همانطور که من بیشتر و بیشتر در عکاسی هوایی پیش می روم، همیشه از خودم می پرسم، چه کار متفاوتی می توانم انجام دهم؟ چطور می توانم عکس های هوایی جالب و منحصر به فرد ایجاد کنم؟ پاسخ ساده است؛ من در مورد آنها خیلی فکر می کنم. من مکان، وقت روز، ترکیب بندی، ظاهر، رنگ، احساس، و حس آنچه را که به دنبالش هستم در نظر می گیرم. اخیرا من با جاده ها، آب، و درختان کار کرده ام، چون فکر می کنم از بالا، اینها چیزهای بسیار جالبی هستند.
۱
از ایده تا عکس: عکاسی هوایی با دِرون – جاده مارپیچ و رد نور ماشین ها
[عکاسی هوایی با دِرون]

بعد از این که پست یکی از دوستانم را در اینستاگرام دیدم، که یک عکس از خودش در کالیفرنیا کنار یک جاده پیچ و خم دار بود، ایده این عکس به ذهنم رسید. یادم آمد که من کنار یک جاده با یک پیچ تند زندگی می کنم، این یکی از آزار دهنده ترین جاده هایی است که می شود در آن رانندگی کرد، اما احتمالا عکس بسیار زیبایی می توان از آن گرفت. من کمی در این مورد فکر کردم و فهمیدم که می توانم این عکس را در طول روز بگیرم و ماشین ها در جای خود متوقف شده باشند یا جاده خالی باشد (هر دو گزینه خوب هستند)، یا می توانم قبل از اینکه هوا برای ناکافی نوردهی کردن درختان و جاده بدون از دست دادن جزئیات خیلی تاریک شود، کمی رد نور را به تصویر بکشم. من تصمیم گرفتم یک چیز جدید را امتحان کنم، چیزی که قبلا امتحان نکرده بودم، و آن ایجاد رد یا حرکت نور بود.

من حدود ۳۰ دقیقه زودتر به آنجا رسیدم، بنابراین دِرون (drone) را بالا بردم، آن را بر بالای جاده به پرواز درآوردم و قبل از این که باتری آن تمام شود چند عکس مختلف گرفتم، آن را به پایین برگرداندم و عکس هایی که گرفته بودم را بررسی کردم. از یکی از آن زوایا راضی بودم و تصمیم گرفتم از آن زاویه عکس بگیرم، ارتفاعی که عکس در آن گرفته شده بود و جایی که اشیاء معین در آن قرار داشتند را به خاطر سپردم، بنابراین توانستم دِرون را دوباره برگردانم و در همان موقعیت قرار دهم.

اکنون وقت گرفتن عکس هایی بود که من نیاز داشتم تا تصویر درون ذهنم را خلق کنم. این سخت ترین بخش کار بود چون من نمی توانستم ترافیک را کنترل کنم، اغلب اوقات تنها یک ماشین، گاهی دو تا، و گاهی یک گروه از آنها پایین جاده می آمدند. من چشمانم را به صفحه نمایش چسبانده بودم و منتظر بودم تا چند ماشین در جایی که من می خواستم وارد کادر شوند. همانطور که هوا تاریک تر می شد، می توانستم با سرعت شاتر بازی کنم و به خودم اجازه به دست آوردن ماتی حرکت بیشتر و رد نورهای طولانی تر را بدهم. در نهایت، کارم تمام شد و من مطمئن بودم که آنچه را می خواستم به دست آورده بودم. به خانه برگشتم و عکس بالا را ویرایش کردم که ترکیبی از دو عکس است و چند چیز از تصویر حذف شده است. وقتی کار تمام شد، می توانستم بگویم که این ۹۵% شبیه چیزی است که من قبل از بیرون رفتن برای عکاسی در ذهنم پیش بینی کرده بودم.
۲
از ایده تا عکس: عکاسی هوایی با دِرون – تضاد بین بخش های زمین
[عکاسی هوایی با دِرون]

برای این تصویر، من در راه برگشت به خانه از یک جلسه عکاسی املاک و مستغلات بودم که متوجه شدم باید در جایی که همیشه می خواستم آن را از بالا ببینم توقف کنم. البته وقتی به آنجا رسیدم همه چیز باید با مهارت انجام میشد، چون من مجبور بودم جایی برای پارک کردن پیدا کنم تا بتوانم دِرون (drone) را به پرواز درآورم، اما در نهایت یک جای پارک حدود هشتصد متر دورتر از آنجا پیدا کردم. وقتی داشتم دِرون را به پرواز درمی آوردم، می خواستم کامیون را بر روی معدن سنگ ثبت کنم در حالیکه هیچ ماشینی در جاده نباشد. هدف من نشان دادن تفاوت زمین در چنین شعاع کمی بود. ما در این عکس طبیعت، حمل و نقل، و یک منطقه استخراج/ساخت و ساز داریم. من در مورد اینکه چگونه می توانم همه اینها را نشان دهم و همه چیز را ساده نگه دارم فکر کردم، بنابراین تصمیم گرفتم با روشی که انجام دادم از آن عکس بگیرم و عکس های متعددی مثل این گرفتم تا اینکه بالاخره عکسی گرفتم که می دانستم خوب از کار در می آید. من همیشه به کنتراست یا تضاد بین بخش های مختلف طبیعت و دیدن چگونگی مداخله انسان با آن علاقه مند بوده ام، که یکی از دلایل اصلی است که من این عکس را دوست دارم.
۳
از ایده تا عکس: عکاسی هوایی با دِرون – قطار و من بر روی ریل ها
[عکاسی هوایی با دِرون]

«قطار و من بر روی ریل ها» یکی از برنامه ریزی شده ترین عکس های هوایی من است. یک روز صبح من از خواب بیدار شدم و به نوعی این عکس را فقط در ذهنم گرفتم. من فکر کردم ایده خیلی احمقانه ای است، بنابراین تصمیم گرفتم بروم و آن را ایجاد کنم. من لباس هایی پوشیدم که خیلی با سنگ ها و ریل ها ترکیب نشوند، مدتی پشت کامپیوتر نشستم و در گوگل مپ به دنبال جایی برای گرفتن این عکس گشتم. من نمی خواستم چیزی جز ریل های قطار و چند درخت در این عکس باشد، اما پیدا کردن جایی که تنها این موارد در آن باشند سخت بود. من در مورد این که چه چیز دیگری می توانم به آن اضافه کنم که از تمرکز اصلی عکس و من دور نشود فکر کردم، و در نهایت آب به فکرم رسید. بعد از یک ساعت جستجو، یک ریل راه آهن پیدا کردم که از میان دو بدنه آبی رد میشد و حدود ۴۰ دقیقه با من فاصله داشت. قبل از اینکه به آنجا بروم یادم آمد که عکس بدون قطار چطور خواهد بود؟ برنامه ریزی بیشتر… من مجبور بودم برنامه قطار را پیدا کنم تا بتوانم از قطار هم عکس بگیرم، بنابراین دیدم که یک قطار در ساعت ۲:۵۰ و بعدی در ساعت ۴:۳۰ بعد از ظهر می آمد.

من به مقصد رسیدم، در یک مرکز خرید پارک کردم، یک فلش راهنما پیدا کردم که به ریل قطار می رسید و از یک تپه سنگی بزرگ بر روی یک تونل بالا رفتم تا به ریل رسیدم. حدود چهارصد متر در امتداد ریل پیاده روی کردم تا به آب رسیدم، دِرون (drone) را بیرون آوردم و آن را تنظیم کردم. من کمی زود رسیدم تا یک سری چیزها را بفهمم، دِرون را بالا بردم تا برنامه ریزی های قبل از گرفتن عکس را انجام دهم و ترکیب بندی، مقیاس و موقعیتی که باید در آن دراز بکشم را در نظر بگیرم. من تعدادی عکس از خودم که بر روی ریل دراز کشیده بودم از دور و نزدیک و در تمام موقعیت های مختلف گرفتم، بنابراین گزینه هایی داشتم که در پس پردازش با آنها کار کنم. سپس، منتظر ماندم تا قطار بیاید و خوش شانس بودم که قطاری گیر آوردم که در هر دو جهت می رفت. با تمام شدن همه کارها، اکنون وقت آن بود که به خانه بروم و کمی ویرایش روی عکس ها انجام دهم. من می خواستم این عکس یک حسی را منتقل کند، شاید حس غم یا اندوه، که بیننده تعجب کند چرا من روی آن ریل ها در وسط ناکجا آباد دراز کشیده ام و انتظار مرگم را می کشم (عکسی که برای هر کسی طبیعی و نرمال نباشد). بعد از این که عکس ایجاد شد، توانست چند نفری را با این باور که من واقعا بر روی ریل ها دراز کشیده ام فریب دهد، اما گذشته از آن این تصویر دیگری بود که من واقعا برای بیرون رفتن و گرفتن آن وقت گذاشتم.

با عکاسی دیجیتال ما می توانیم هر چقدر عکس که می خواهیم بگیریم، اما عکس هایی که در موردشان فکر می کنیم و واقعا به آنها اهمیت می دهیم، عکس هایی هستند که نشان می دهند ما به عنوان هنرمند چه کسی هستیم. آنها عکس هایی هستند که شما را از افراد دیگر جدا می کنند و باید همیشه خودتان را به گرفتن آنها تشویق کنید.

نویسنده: تای پولند (Ty Poland)

ما درک می کنیم که رفتن سراغ رنگ های تند و شاد در عکاسی می تواند چالش برانگیز و در عین حال ترسناک باشد. ترند و گرایش فعلی امروز در عکاس و طراحی، استفاده از تن رنگ های ملایم است، اما عکاس رومانیایی بوگدان دریوا (Bogdan Dreava) کاملا برعکس عمل کرده و در عکاسی بارداری در آتلیه بارداری اجسام بی جان خود، با تم های تک رنگ و رنگ های زنده و شاد زیادی کار می کند. در ادامه این مطلب لنزک شما عزیزان را با این هنرمند و عکس های زیبایش بیشتر آشنا خواهیم کرد.

بوگدان می گوید، «سه سال پیش بعد از فارق التحصیلی از کالج، من به صورت جدی تر شروع به عکاسی کردم. در ابتدا، متوجه شدم که عکس های اجسام بی جان محدود و بسیار تکنیکی هستند، اما شروع به ساده کردن روند آن و آزمایش کردم. نتایج بسیار باارزش هستند و ایجاد آنها سرگرم کننده است. من نهایت خلاقیت و شادیم را در گرفتن عکس های اجسام بی جان یافتم».

تنها به این تصویری که او از وسایل آبی رنگ در مقابل یک پس زمینه آبی ایجاد کرده است، نگاهی بیاندازید.

او می گوید، «هدف اصلی در کار من، ایجاد تصاویر چشم نواز، با استفاده از سوژه ها و رنگ های ساده است. رسیدن به این شاهکار تکنیکی باید بسیار ساده بوده و وقت گیر نباشد، بنابراین من سعی کردم تا در حد امکان از نور طبیعی استفاده کنم. هنگامی که نور طبیعی در دسترس نیست، من از یک استروب یا نور پیوسته با یک سافت باکس بزرگ برای به دست آوردن نور نرم استفاده می کنم».
[عکاسی با رنگ های تند و شاد]

او تجهیزات و روند پس پردازش خود را بسیار ساده و مینیمال نگه می دارد. او توضیح می دهد، «دوربین من همیشه بر روی یک سه پایه است. من بر ایجاد همه چیز در داخل دوربین و کمترین حد ممکن استفاده از فتوشاپ تمرکز می کنم».

بوگدان همچنین برای جفت کردن رنگ ها با یکدیگر به اندازه کافی جسورانه عمل می کند، حتی اگر آنها لزوما چیزی نباشند که رنگ های مکمل در نظر گرفته شوند.
[عکاسی با رنگ های تند و شاد]

بوگدان به ما توصیه می کند، «من همه عکاسان را به امتحان کردن این سبک تشویق می کنم، چون شما می توانید طرح های جدید نورپردازی، ترکیب بندی ها، یا ترکیب رنگ ها را آزمایش کنید، و سپس این را روی تمام پروژه های دیگر خود نیز اعمال کنید. این واقعا یک راه ساده و جالب برای شرح یک موقعیت یا یک مفهوم جدید است. مهم است که روند تکنیکی را ساده کرده، و بر روی سوژه، ترکیب بندی، و رنگ های خود تمرکز کنید. یک سه پایه و یک منبع نور برای شروع آزمایش کافی هستند. لذت بردن از این روند مهم ترین چیز است».

در ادامه شاهد شماری از آثار این هنرمند به همراه توضیحات وی خواهید بود. برای پی بردن به تنظیمات، تکنیک های عکاسی، و روند کار او، ادامه مطلب را بخوانید!
[عکاسی با رنگ های تند و شاد]

«تعمیر اشیاء شکسته تخصص من نیست. برای رسیدن به این منظور، من تمام آیتم ها را در مقابل یک پس زمینه صورتی روشن مرتب کردم. من از نور طبیعی پخش شده (توسط دیفیوزر) برای به دست آوردن سایه های نرم استفاده کردم. این نوع نور به تمرکز بر روی اَشکال و جزئیات اشیاء، حتی در یک شیء ساده، مانند یک ساعت کمک می کند».
[عکاسی با رنگ های تند و شاد]

«در این تصویر، من بر روی الگو تاکید کرده و تصمیم گرفتم که پس زمینه برای همه چیز باید آبی روشن باشد تا برجسته باشد. من از یک فلاش تنها برای ایجاد سایه های شدید استفاده کردم. من تنها از یک پاکت نامه عکس گرفتم. سپس بقیه را در فتوشاپ کپی و پیست کردم».
[عکاسی با رنگ های تند و شاد]

«قرقره های نخ زرد بر روی یک پس زمینه مشابه، یک انتخاب رنگ ساده است. بنابراین من سعی کردم یک مرکز توجه در این تصویر انتخاب کنم. استفاده از یک قرقره نخ فلزی دایره ای سوژه ای عالی برای در هم شکستن یکنواختی تصویر است. رنگ های اشباع شده نیز کمک می کنند».

تعدادی عکس بیشتر از این هنرمند، از تماشایشان لذت ببرید و الهام بگیرید.
[عکاسی با رنگ های تند و شاد] [عکاسی با رنگ های تند و شاد] [عکاسی با رنگ های تند و شاد] [عکاسی با رنگ های تند و شاد] [عکاسی با رنگ های تند و شاد] [عکاسی با رنگ های تند و شاد] [عکاسی با رنگ های تند و شاد]

بوگدان همچنین روی یک پروژه جدید به نام FugTiptil کار می کند، او در این صفحه اینستاگرام تجربیاتش را طی یادگیری هنر CGI (تصاویر خلق شده توسط کامپیوتر) به اشتراک می گذارد.

دینا بلنکو یک عکاس خلاق اجسام بی جان اهل روسیه است. تصاویر هنری او داستان های جادویی پشت اشیاء روزمره بی جان را ثبت می کنند. در این آموزش، دینا به شما نشان می دهد که چگونه با ایجاد پاشیدن مایعات دیوانه وار که تنها با چند مرحله ساده نیروی جاذبه را به مبارزه می طلبند، به مایعات جان می بخشد. این مطلب لنزک را بخوانید، سپس تفنگ چسب حرارتی خود را برداشته، و این آموزش را در خانه امتحان کنید!
[آموزش عکاسی از پاشیدن مایعات]

از آنجا که من در یک شهر کوچک ایالتی در آخر دنیا زندگی می کنم، به هیچ نوع ماشین آلات فانتزی دسترسی ندارم تا به من کمک کنند از پاشیدن مایعات عکس بگیرم. من تنها می توانم آرزوی داشتن دستگاهی را داشته باشم که بتواند مایع را با زاویه دقیق و سرعت دقیق بریزد – قطعا چیزی نیست که من بتوانم به راحتی در یک فروشگاه محلی انتخاب کنم. اگر شما یک عکاس اجسام بی جان هستید که می خواهید تصاویر منحصر به فردی ثبت کنید، ممکن است همین مشکل را داشته باشید. این به این معنی نیست که ما باید تمام سرگرمی این کار را از دست بدهیم و به ثابت و بی حرکت نگه داشتن تصاویر اجسام بی جان خودمان متوسل شویم. من اینجا هستم تا به شما نشان دهم چطور می توانید تنها با استفاده از دو اسپیدلایت (فلاش) و یک چسب تفنگی، از یک تصویر پویا با افتادن فنجان ها و پاشیدن مایعات عکس بگیرید.

کلید عکاسی نوزاد در آتلیه نوزاد از پاشیدن مایعات (splash photography) داشتن بیشترین کنترل ممکن است. رسیدن به کنترل دقیق ریختن مایعات بسیار دشوار است، اما ما می توانیم کنترل کنیم که چطور فنجان های «در حال سقوط» ما در هوا ثابت بمانند. برای این کار، از گیره های حرفه ای یا ابزار کمی تغییر یافته برای هدف شما مانند قلاب های بافندگی (یا هر میله باریک دیگر) و یک چسب تفنگی استفاده کنید. برای لوازم دوربین، شما به یک دوربین، سه پایه، و هر نوع منبع نور مناسب برای عکاسی با سرعت بالا نیاز دارید. من از دو اسپیدلایت استفاده کردم – یکی در داخل یک سافت باکس کوچک و دیگری پشت یک دیفیوزر (پخش کننده نور) بزرگ. یک ریموت کنترل شاتر نیز کمک بزرگی خواهد بود، اما لزوما به آن نیازی نیست. بیایید این کار را انجام دهیم!
۱
لوازم صحنه را جمع آوری کنید

تمام چیزهایی که برای عکاسی اجسام بی جان (still-life photography) خود نیاز دارید را جمع آوری کنید. شما به چند فنجان قهوه، چند کوکی و چند حبه قند نیاز دارید – هر چیزی که مناسب می دانید. فراموش نکنید که به مقدار زیادی قهوه هم نیاز دارید. همچنین به چند پشتیبان برای فنجان های «در حال سقوط» و یک دستگاه چسب حرارتی تفنگی نیز نیاز دارید.
[آموزش عکاسی از پاشیدن مایعات]
۲
ترکیب بندی

یک ترکیب بندی ترتیب دهید و کمی فضا برای پاشیدن مایعات باقی بگذارید تا بعدا در عکس شما ظاهر شود. در مورد من، کل قسمت پایین یک تصویر تقریبا خالی است، بنابراین حرکت مایعات هیچ بخش مهمی از یک عکس اجسام بی جان را خراب نخواهد کرد.

[آموزش عکاسی از پاشیدن مایعات] [آموزش عکاسی از پاشیدن مایعات]

برای پشتیبان، فنجان هایی که قرار است با هم «سقوط کنند» را چسب زده، و آنها را محکم در محل خود ثابت کنید. من یک شیشه شیر را به یک قلاب بافندگی چسباندم.
[آموزش عکاسی از پاشیدن مایعات]

این قلاب را می توان به راحتی در مرحله پس پردازش حذف کرد. من همچنین یک فنجان قهوه را در موقعیت واژگون شدن به یک قفسه چسباندم.
۳
نورپردازی و تنظیمات دوربین

صحنه با دو اسپیدلایت نورپردازی شده است، که بر روی قدرت کم تنظیم شده اند (از قدرت ۱/۱۶ تا ۱/۱۲۸ پالس بسیار کوتاهی ارائه می دهد که حرکت مایع را ثابت یا فریز خواهد کرد). یکی از آنها به عنوان یک نور کلیدی از چپ و کمی پشت صحنه عمل می کند. دیگری به عنوان نور پُر کننده (نور تکمیلی) در سمت راست عمل می کند. از آنجا که ما با فلاش کار می کنیم، سرعت شاتر خود را بر روی سرعت همگام سازی فلاش تنظیم کنید – معمولا بین ۱/۱۶۰ ثانیه و ۱/۲۵۰ ثانیه. سپس، یک عکس آزمایشی بگیرید تا حداکثر دیافراگمی که می توانید بدون نوردهی ناکافی کردن تصویر به دست آورید را ایجاد کنید. دوربین خود را بر روی مُد پیوسته (continuous) قرار دهید تا چندین عکس در یک ردیف ایجاد کرده، و به صورت دستی بر روی سوژه اصلی فوکوس کنید.
[آموزش عکاسی از پاشیدن مایعات]
۴
عکاسی

این بهترین بخش کار است! کمی مایع را در یک فنجان بریزید و یک دنباله عکس بگیرید. از آنجا که فنجان ها در جای خود ثابت شده اند، می توانید چندین بار بدون خراب کردن صحنه عکس بگیرید. مقادیر مختلف مایع را امتحان کرده و با زوایای مختلف آزمایش کنید، قبل از این که عکس پاشیدن مایعاتی که از همه بیشتر به عکس ایده آل شما نزدیک است را ایجاد کنید. و از همه مهمتر – از این کار لذت ببرید!
[آموزش عکاسی از پاشیدن مایعات]
۵
پس پردازش

زیباترین عکس ها را انتخاب کنید، و سپس آنها را با هم ترکیب کنید. برای انجام این کار، هر کادر را در یک لایه جدید پیست کرده و از ماسک لایه ها (Layer Masks) و قلم مو برای نشان دادن جزئیاتی که می خواهید استفاده کنید. در مورد من، دو عکس اصلی وجود دارد – یکی با قهوه و دیگری با شیر – و قطراتی نیز از عکس های دیگر اضافه شده است. تمام پشتیبان های قابل مشاهده را روتوش کنید (مثل قلاب متصل به لیوان).
[آموزش عکاسی از پاشیدن مایعات] [آموزش عکاسی از پاشیدن مایعات]

من این کار را با استفاده از ابزار Clone Stamp انجام دادم. سپس، با حذف قطراتی که دوست ندارید، یا تنظیم رنگ ها و کنتراست، به تصویر کمی جلا بدهید.
[آموزش عکاسی از پاشیدن مایعات]

و کار تمام است – عکس شما آماده است! این عکس پویای نهایی است:


اکنون می توانید کل این فرآیند را دوباره با اشیاء مختلف امتحان کنید: کوکی و آرد، دونات و طعم دهنده ها، هر چیزی که دوست دارید! اینها تصاویر بیشتری از مجموعه ای به نام «از قفسه بالایی» هستند که دقیقا به همین روش ایجاد شدند.