هنگامی که شما سفر عکاسی کودک در آتلیه کودک خود را شروع کردید، احتمالا خیلی زود با قانون معروف یک سوم مواجه شدید. این قانون راهنمای فوق العاده ای برای نحوه دستیابی به یک ترکیب بندی متعادل و از لحاظ بصری مطلوب است، به همین دلیل اکثر عکاسان از آن استفاده می کنند – از تصاویر سرمقاله روزنامه ها گرفته تا عکس های اکشن و پرتره ها. همچنین راه بسیار امنی برای گرفتن عکس است. با این حال، یک ترکیب بندی مرکزی شیوه جذابی برای جلب توجه بیننده دارد که در این مقاله به آن خواهیم پرداخت.

عکاسی اساسا چیزی جز کنار زدن محدودیت ها و جلب توجه نیست. و یک تصویر ترکیب بندی شده در مرکز تصویری است که قطعا مورد توجه قرار می گیرد گرچه همیشه لزوما برای دلایل درست و مناسب نیست.

اگر یک دوربین به کسی که با عکاسی آشنا نیست بدهید، می بینید که آنها معمولا سوژه را درست در مرکز عکس خود قرار می دهند. جالب است که این تقریبا موقعیت پیش فرض ماست. اما به مرور زمان ما یاد می گیریم که بر اساس قوانین» ترکیب بندی کنیم و آن وقت یک ترکیب بندی مرکزی اشتباه» می شود.
[ترکیب بندی مرکزی]

یک نمونه واضح از قانون یک سوم

اما چرا اینطور است که یک سبک ترکیب بندی یکسان می تواند گاهی اوقات بسیار آماتوروار و ناشیانه، و بعضی مواقع دیگر بسیار چشمگیر و جذاب به نظر برسد؟ بیایید نگاهی دقیق تر به برخی از چالش ها و مزایای شکستن تمام قوانین و دادن یک ترکیب بندی مرکزی به یک عکس بیاندازیم.
[ترکیب بندی مرکزی]
استفاده از تقارن

یکی از قوی ترین دلایل استفاده از تصاویر ترکیب بندی شده در مرکز، مبالغه (اغراق) یا استفاده از تقارن در یک محیط است. تقارن زمانی است که هر دو طرف یک تصویر مانند عکس یکدیگر در آینه به نظر برسند یا حداقل بسیار شبیه هم باشند.
[ترکیب بندی مرکزی]

انسان به طور طبیعی به سمت الگوها جذب می شود و هنر عکاسی راهی برای ثبت یا نمایش یک الگو است. نشان دادن تقارن، هنگام انتخاب زاویه دوربینتان به توجه بیشتری نیاز دارد، به طوری که المان های مختلف تصویر به عنوان یک المان واحد با هم عمل کنند.

یک نکته در مورد استفاده از تقارن در عکس ها این است که به سرعت یک سبک بسیار متفاوت ایجاد می کند. فیلمساز وس اندرسون برای استفاده از عکس های ترکیب بندی شده در مرکز، با زاویه باز (واید)، و متقارن معروف است. این یک چاشنی متمایز است که فیلم های او را فورا قابل تشخیص کرده و به آنها جذابیتی می بخشد که مخاطبانش دوست دارند.
شانه های راست

یک راه جالب برای استفاده از ترکیب بندی مرکزی در تصاویرتان این است که می توانید به راحتی پرتره هایی بگیرید که در آنها شانه های سوژه راست هستند به عبارت دیگر، بدن آنها مستقیما رو به دوربین قرار دارد.
[ترکیب بندی مرکزی]

مدل مستقیما رو به دوربین قرار دارد، اما حواس پرت کننده نیست چون با ترکیب بندی مرکزی و خطوط عمودی درختان همخوانی دارد.

به طور معمول، یک مدل می تواند بدن خود را کمی بچرخاند یا یک شانه را بیاندازد (رها کند) تا در تصویر بهتر ظاهر شود. از آنجا که تصاویر ترکیب بندی شده در مرکز، خطوط را به طور محسوس تشدید می کنند، مدل شما می تواند کاملا رو به دوربین باشد بدون این که از کیفیت تصویر بکاهد.
خطوط

تصاویر ترکیب بندی شده در مرکز از مزیت داشتن خطوط قوی بهره مند می باشند. این خطوط می توانند خطوط افقی، عمودی، یا هدایتگر قوی باشند که به سمت مرکز تصویر کشیده می شوند.

شناسایی خطوط طبیعی در یک محیط و استفاده از آنها به نفع خودتان برای اینکه عکس دارای ترکیب بندی مرکزی شما ناخودآگاه آماتوروار به نظر نرسد، مهم است.
[ترکیب بندی مرکزی]

فانوس در مرکز تصویر است، اما خطوط پله ها افقی نیستند. در نتیجه، تصویر نامتعادل به نظر می رسد.
[ترکیب بندی مرکزی]

فانوس هنوز هم در مرکز تصویر است، اما این بار خطوط افقی هستند و از سبک عکس حمایت می کنند، به جای این که از کیفیت آن بکاهند.

توجه به خطوط تنها برای یک ترکیب بندی مرکزی مهم نیست. به طور کلی، این قانون خوبی در عکاسی است که مطمئن شوید خطوطی که در واقعیت افقی هستند، در تصاویر شما نیز افقی باشند.
کمی مینیمالیسم

تصویر ترکیب بندی شده در مرکز ساده، تمیز و واضح است. سوژه شما نقطه تمرکز منحصر به فرد در عکس است. پس زمینه های به هم ریخته یا پیش زمینه های حواس پرت کننده اغلب ممکن است به تصویر شما آسیب بزنند.
[ترکیب بندی مرکزی]

با یک دیافراگم باز، پس زمینه به بوکه خارج از فوکوس نرم تبدیل شده، و هر گونه جزئیات حواس پرت کننده حذف می شود.

استفاده از یک دیافراگم باز برای رسیدن به یک عمق میدان باریک، تاثیر زیادی در حذف جزئیات غیر ضروری یک تصویر دارد. تبدیل پس زمینه به یک بوکه نرم و خامه ای، توجه بصری بیشتری را به سمت سوژه شما جلب می کند.
[ترکیب بندی مرکزی]

این عکس پس زمینه شلوغ و حواس پرت کننده را نشان می دهد که در تصویر قبل با استفاده از دیافراگم باز به طور موثر حذف شده است.
امتحان کردن سوژه های مختلف

یک ترکیب بندی مرکزی فقط برای عکس های پرتره نیست. شما می توانید آن را در عکاسی از طبیعت، عکاسی از ماشین، عکس های دارای جزئیات دقیق یا هر جا که دلخواه شماست، امتحان کنید. در مورد همه آنها از قوانین یکسان استفاده می شود.

شکار الگوهای متقارن جالب در طبیعت، چه در رگه های یک برگ درخت یا یک مسیر مستقیم در جنگل از میان تونلی از درختان باشد، می تواند یک عکس بسیار رضایت بخش با ترکیب بندی مرکزی ایجاد کند.
ویرایش یک ترکیب بندی مرکزی

آیا سعی دارید بفهمید سوژه دقیقا در مرکز کادر شما قرار دارد یا نه؟ اکنون زمان خوبی برای استفاده از ابزار برش (Cropping Tool) در ویرایشگر عکس شماست. ویرایشگر عکس مورد نظر شما مجهز به یک شبکه (خط کش) است که به شما اجازه می دهد تا به طور دقیق اطمینان حاصل کنید که سوژه در جای درست قرار دارد.
[ترکیب بندی مرکزی]

این رابط کاربری در لایت روم برای برش (کراپ کردن) یک تصویر است. به خطوط شبکه توجه کنید که نشانه واضحی از این که چه موقع سوژه در مرکز است به شما می دهد.

اگر سوژه شما تنها به اندازه یک تار مو از خط مرکزی دورتر باشد، می تواند یک حواس پرتی آزاردهنده کوچک برای مخاطب شما باشد. بنابراین بهتر است که کار را درست انجام دهید!
سلیقه شخصی

عکاسی به شدت ذهنی است به سلیقه شخصی بستگی دارد. تصویری که یک شخص دو بار به آن نگاه نمی کند، می تواند تصویر مورد علاقه شخصی دیگر باشد.
[ترکیب بندی مرکزی]

کلید تبدیل شدن به بهترین عکاسی که می توانید باشید این است که به طور مداوم یاد بگیرید و کشف کنید. روش ها، ابزارها، و مهارت های جدیدی که به شما آزادی خلاقانه برای نزدیک شدن به یک سوژه آشنا از یک جهت ناآشنا یا یک پرسپکتیو جدید می دهد را کشف کنید.

به همین دلیل است که آماده نگه داشتن ترکیب بندی مرکزی در کیف ابزار عکاسی شما، برای لحظاتی که می توانید از آن برای جلب توجه بیننده خود استفاده کنید، ایده ای عالی می باشد.

چه کسی می داند؟ شاید حتی به سبک متمایز شما به عنوان یک عکاس تبدیل شود!

نویسنده: فرانک مایرلند (Frank Myrland)

چگونه عکس ضد نور یا سیلوئت بگیریم؟ در این مطلب خواهید آموخت. من معمولا درباره اهمیت استفاده از یک فلاش هنگام عکاسی در نور خورشید جهت ارائه نور کافی برای اضافه کردن جلوه های خاص به سوژه صحبت می کنم، اما مواقعی نیز وجود دارند که اگر سوژه جلوه خاصی نداشته باشد، صرف نظر از طرح خود، در برابر یک پس زمینه روشن می تواند از همیشه موثرتر باشد – یا به عبارت دیگر وقتی که ارزش تبدیل شدن به سیلوئت یا ضد نور را داشته باشد.
عکاسی بارداری در آتلیه بارداری
سیلوئت ها (ضد نور ها) یک روش فوق العاده برای انتقال درام، رمز و راز، احساسات و حالت به بینندگان عکس های شما هستند و اغلب به دلیل ترکیب ساده خود، و همچنین داستانی که انتقال می دهند، در یک آلبوم برجسته هستند. من عاشق آنها هستم چون آنها تصویر واضحی از همه چیز به بیننده نمی دهند، بلکه بخشی از تصویر را به تخیل آنها واگذار می کنند تا در مورد آن خیال پردازی کنند.


من یک «مسافر» هستم، اثر مهد زکی شمس الدین (Mohd Zaki Shamsudin) در ۵۰۰px

استراتژی پایه ای که شما باید در گرفتن عکس های سیلوئت به کار بگیرید این است که سوژه خود (شکلی که می خواهید سیاه شود) را در جلوی یک منبع نور قرار دهید و دوربین خود را مجبور کنید تا نوردهی را بر اساس روشن ترین بخش تصویر (پس زمینه)، و نه بر اساس سوژه تصویر شما، تنظیم کند.

در انجام این کار سوژه شما کم نوردهی خواهد شد (و بسیار تاریک می شود، اگر سیاه نشود).

توضیحات بسیار فنی زیادی در مورد نحوه گرفتن عکس های سیلوئت عالی وجود دارد که می توانید نگاهی به آنها بیاندازید، اما اجازه دهید من چند گام اساسی را معرفی کنم که باید نتایجی را که به دنبالش هستید به شما بدهد. در اصل، ما سعی داریم کاری کنیم که دوربین شما فکر کند این بخش های روشن تصویر است که شما بیشتر به آن علاقه مند هستید.

نحوه انجام این کار به شرح زیر است:
چگونه عکس های ضد نور یا سیلوئت بگیریم
[عکاسی سیلوئت]

جدا از هم اثر کارلوس کانالس (Carlos Canales) در ۵۰۰px
1
یک سوژه قوی انتخاب کنید

تقریبا هر شیء را می توان به سیلوئت تبدیل کرد، با این حال برخی از اَشکال بهتر از بقیه هستند. چیزی با یک شکل قوی و قابل تشخیص انتخاب کنید که در قالب دو بُعدی خود به اندازه کافی جالب باشد که بینندگان تصویر شما را علاقه مند نگه دارد. عکس های سیلوئت نمی توانند رنگ ها، بافت ها و تُن های سوژه را به تصویر بکشند تا آن را جذاب کنند – بنابراین شکل سوژه باید متمایز باشد.
۲
فلاش خود را خاموش کنید

اگر دوربین شما در مُد خودکار باشد، احتمالا می خواهد از فلاش خود استفاده کند، که سیلوئت را خراب می کند. در واقع شما کمترین نور ممکن را در مقابل سوژه خود می خواهید – بنابراین فلاش را باید خاموش کنید (البته من عکس های سیلوئت گرفته شده با فلاش فایر شده نیز دیده ام).
۳
درست نورپردازی کنید

وقتی بحث نورپردازی سوژه مطرح باشد، شما باید بسیاری از چیزهایی که در مورد عکاسی معمولی یاد گرفته اید را دور ریخته و کمی به عقب برگردید. به جای نورپردازی سوژه خود از مقابل، در عکس های سیلوئت شما باید مطمئن شوید که از پس زمینه نور بیشتری نسبت به پیش زمینه عکس شما می تابد، یا به عبارت دیگر باید به جای روبرو، پشت سر سوژه خود را روشن کنید. نور عالی برای این کار، قرار دادن سوژه در مقابل طلوع یا غروب آفتاب است – اما واقعا هر نور روشنی برای انجام این ترفند کارساز است.
۴
تصویر خود را کادربندی کنید

عکس خود را طوری کادربندی کنید که سوژه در مقابل یک پس زمینه ساده زیبا، اما روشن قرار داشته باشد. معمولا بهترین پس زمینه یک آسمان بدون ابر روشن با خورشید در حال غروب است. شما باید روشن ترین منبع نور را در پشت سوژه خود قرار دهید (طوری که سوژه آن را بپوشاند یا طوری که جایی در پس زمینه باشد).
[عکاسی سیلوئت]

بهترین لحظه اثر والریو بنینکاشا (Valerio Benincasa) در ۵۰۰px
5
اَشکال سیلوئت شده را متمایز و ساده کنید

اگر بیش از یک شکل در تصویر وجود دارد که می خواهید سیلوئت کنید، سعی کنید آنها را جدا از هم قرار دهید. یعنی اگر دارید یک درخت و یک شخص را سیلوئت می کنید، شخص نباید در مقابل درخت بایستد یا حتی به آن تکیه دهد، چون این کار باعث می شود آنها با هم یکی شده و به صورت یک شکل واحد درآیند و در نتیجه بینندگان شما گیج می شوند که این چه شکلی است.

همچنین هنگام کادربندی شما احتمالا می خواهید از نیمرخ افراد سیلوئت شده عکس بگیرید به جای این که مستقیم از روبرو به آنها نگاه کنید. این به این معنی است که بیشتر خصوصیات آنها (بینی، دهان، چشم ها) مشخص هستند و احتمال بیشتری وجود دارد که آنها تشخیص داده شوند.
۶
در مُد خودکار

اکثر دوربین های دیجیتال مدرن نورسنج خودکار دارند که در تشخیص این که چطور یک عکس را نوردهی کنند تا همه چیز به خوبی روشن شود، بسیار خوب هستند. مشکل اینجاست که اکثر دوربین ها آنقدر هوشمند هستند که به جای کم نوردهی کردن سوژه برای به دست آوردن یک عکس سیلوئت، آن را روشن می کنند، بنابراین شما باید آن را فریب دهید. اکثر دوربین ها زمانی که شما دکمه شاتر خود را تا نیمه فشار می دهید، سطوح نوردهی را در مُد خودکار تعیین می کنند (در همان زمان که فوکوس می کنند). بنابراین دوربین خود را رو به سمت روشن ترین بخش تصویر بگیرید و سپس دکمه شاتر را تا نیمه فشار دهید. پس از آن دوربین را به جای اول برگردانید تا عکس خود را با سوژه در هر جایی که می خواهید باشد کادربندی کنید و سپس گرفتن عکس را تمام کنید. در اکثر دوربین های دیجیتال این کار به یک سوژه سیلوئت منجر خواهد شد. در واقع کاری که شما دارید انجام می دهید این است که دوربین خود را فریب می دهید تا فکر کند که بخش روشن تصویر تُن میانی آن است، به طوری که هر چیزی تاریک تر از آن به عنوان یک سایه تاریک خوب نوردهی خواهد شد.

لنزک: اگر بتوانید دوربین را روی مُد نورسنجی نقطه ای (spot metering) قرار دهید، گفتن اینکه چه منطقه ای از تصویر روشن است به دوربین، ساده تر خواهد شد.
[عکاسی سیلوئت]

جدایی اثر مایکل والاک (Michael Valjak) در ۵۰۰px
7
مُد دستی

اگر این تکنیک جواب نداد و دوربین شما کنترل هایی دارد که اجازه نوردهی دستی یا جبران نوردهی را می دهد، می توانید تنظیمات خودتان را امتحان کنید. زیبایی دیجیتال این است که شما می توانید هر قدر می خواهید آزمایش کنید تا وقتی که به نتیجه مورد نظر خود دست یابید.

یک راه ساده برای شروع استفاده از مُد نوردهی دستی یا Manual این است که به سرعت شاتر و دیافراگمی که در مُد خودکار پیشنهاد می دهد نگاه کرده و از آنجا شروع کنید. اگر در مُد خودکار سوژه شما خیلی روشن است (به عبارت دیگر باید آن را تاریک تر کنید)، سرعت شاتر را یک یا دو استاپ کم کنید و ببینید چه تاثیری دارد. از تکنیک «براکتینگ» که در نکته قبلی در مورد طلوع و غروب آفتاب توضیح دادم استفاده کنید تا انواع عکس های مختلف را در نوردهی های کمی متفاوت به دست بیاورید.
۸
فوکوس

در اکثر موارد، شما می خواهید سوژه سیلوئت شده چیزی باشد که در فوکوس قرار دارد. این می تواند بدین معنی باشد که روند شرح داده شده در نکته ۴ می تواند کمی دشوار باشد، چون فشار دادن دکمه شاتر تا نیمه برای به دست آوردن نورسنجی درست همچنین به این معنی است که شما بر آن نقطه در پس زمینه فوکوس خواهید کرد. برای حل این مشکل می توانید از دو استراتژی استفاده کنید. اول این که اگر دوربین شما فوکوس دستی داشته باشد، ممکن است بخواهید آن را امتحان کنید.

استراتژی دیگر استفاده از دیافراگم برای به حداکثر رساندن عمق میدان است (مقداری از تصویر شما که در فوکوس است). برای افزایش عمق میدان، یک دیافراگم کوچک (یعنی یک عدد f بزرگتر) تنظیم کنید – این بدین معنی است که شما احتمالا پیش زمینه و پس زمینه واضح یا شارپ تری در عکس خود خواهید داشت.

آخرین نکته در مورد نحوه گرفتن عکس های سیلوئت – اگرچه یک سیلوئت کلی با یک سوژه شارپ و سیاه می تواند عکس قدرتمندی باشد، سیلوئت جزئی که در آن برخی از جزئیات سوژه شما باقی مانده است را نیز در نظر بگیرید. گاهی اوقات کمی نور بر روی آنها، آنها را کمی سه بُعدی و «واقعی» تر می کند. این زیبایی براکتینگ عکس های شماست، چون در این صورت سیلوئت های کلی و جزئی خواهید داشت که می توانید از بین آنها انتخاب کنید.

نویسنده: دارن رووسه (Darren Rowse)

شارپ به دست آوردن کل یک تصویر با لنزهای وایدتر و پیش زمینه های افراطی تری که امروزه در عکاسی نوزاد در آتلیه نوزاد استفاده می شوند، سخت تر شده است. حتی دیافراگم های بهینه نیز برای شارپ به دست آوردن پس زمینه و پیش زمینه به اندازه دلخواه، کافی نیستند. اگرچه این بدان معنی نیست که این کار غیر ممکن است. انباشت فوکوس (فوکوس استکینگ – Focus Stacking) برای به دست آوردن تصاویر شارپ تر به یک تکنیک محبوب برای عکاسانی از تمام سطوح تبدیل شده است تا به کمک آن تصاویری به دست آورند که سرتاسر شارپ هستند. در این مقاله، تکنیک عکاسی انباشتن فوکوس یا فوکوس استکینگ را به شما عزیزان آموزش خواهیم داد.
انباشت فوکوس چیست؟

انباشت فوکوس یک تکنیک عکاسی است که با استفاده از یک دوربین و یک نرم افزار پس پردازش مانند Adobe Photoshop انجام می شود.

انباشت فوکوس به طور معمول در انواع مختلف عکاسی مورد استفاده قرار می گیرد، اما بیشتر در ژانرهای عکاسی منظره و ماکرو شناخته شده است. همچنین در عکاسی پرتره و حیات وحش نیز استفاده می شود، اما هنگام عکاسی از سوژه های در حال حرکت استفاده کمتری دارد.

این تکنیک شامل ثبت دو یا چند تصویر با نقاط فوکوس مختلف در سراسر صحنه است. بعدا، این تصاویر با هم ترکیب/ادغام می شوند (در مرحله ویرایش) که در آن تنها شارپ ترین قسمت های هر تصویر مورد استفاده قرار می گیرد. این امر به تصویری منجر می شود که یک پیش زمینه، زمینه میانی، و پس زمینه شارپ دارد، که آن را برای چاپ های بزرگ ایده آل می کند!
[انباشت فوکوس]
چرا انباشت فوکوس؟

انباشت فوکوس کردن تصاویر مزایای زیادی دارد، با وجود این که به زمان کار زیادی هم در محل عکاسی و هم در پس پردازش نیاز دارد.

همانطور که در بالا ذکر شد، اگر شما از یک لنز اولترا واید استفاده کنید و سوژه را نزدیک آن در پیش زمینه قرار دهید، کل تصویر شارپ نخواهد شد. هنگامی که چنین فاصله زیادی بین المان پیش زمینه و پس زمینه در دوردست وجود داشته باشد، تنها بخش هایی از تصویر شارپ خواهد شد. با گرفتن چند تصویر با نقاط فوکوس مختلف در سرتاسر کادر، کل تصویر نهایی از پیش زمینه تا پس زمینه واضح و شارپ خواهد شد.
[انباشت فوکوس]

من از دو نقطه فوکوس برای شارپ به دست آوردن پل و جزیره استفاده کردم.

این مسئله برای عکاسی ماکرو نیز صدق می کند. شارپ به دست آوردن کل گل اغلب یک عذاب است و زوم کردن نشان می دهد که قسمت هایی از آن کمی کمتر در فوکوس قرار دارند. این مسئله هنگام استفاده از دیافراگم های باز مانند f/2.8 یا f/5.6 متداول است. بنابراین، بسیاری از افراد معمولا چندین تصویر می گیرند و آنها را برای به دست آوردن یک تصویر فوق العاده شارپ با هم ترکیب می کنند.

اگر تنها تصاویر را بر روی یک گوشی هوشمند یا یک کامپیوتر کوچک نگاه کنید، تفاوت ها ممکن است قابل توجه نباشد، اما به محض این که آنها را چاپ کنید، تفاوت ها به طرز ناامید کننده ای قابل مشاهده می شوند. هنگام چاپ در فرمت (قالب) های بزرگ، حتی کوچک ترین اشتباهات نیز قابل رویت می شوند و اگر نیمی از تصویر فوکوس نشده باشد، چاپ کردن آن می تواند هدر دادن پول باشد.
چه موقع باید انباشت فوکوس بکنیم؟

انباشت فوکوس ممکن است یک تکنیک فوق العاده قدرتمند باشد، اما همیشه لازم نیست. در واقع، به احتمال زیاد شما برای اکثر تصاویر خود انباشت فوکوس نخواهید کرد.

این تکنیک تنها در سناریوهای خاصی مفید است، که اکثر آنها در بالا ذکر شده اند. بیایید نگاهی به برخی از سناریوهایی که در آنها فوکوس استکنیگ برای تصویر نهایی مفید است، بیاندازیم:

عکاسی از یک صحنه با فاصله زیاد بین پیش زمینه و پس زمینه
استفاده از یک لنز اولترا واید و سوژه ای که نزدیک به آن قرار دارد
زوم کردن بر روی یک صحنه، مانند یک جنگل، و شما می خواهید همه چیز شارپ باشد حتی با یک دیافراگم باز
عکاسی از صحنه های کوچک و به طور کلی عکاسی ماکرو

تمام اینها سناریوهایی هستند که در آن انباشت فوکوس می تواند مفید باشد و شما باید استفاده از این تکنیک را در نظر بگیرید. با این حال، هر تصویر و صحنه باید به صورت جداگانه ارزیابی شود و ممکن است الزامات یکسانی نداشته باشند.
[انباشت فوکوس]

برای شارپ به دست آوردن کل صحنه من از دو نقطه فوکوس استفاده کردم

یک تمرین خوب این است که یک عکس آزمایشی با یک دیافراگم بهینه، مانند f/11 بگیرید و زوم کنید تا ببینید همه چیز شارپ است یا نه. اگر سوژه پیش زمینه یا کوه دوردست نرم به نظر می رسند و کمی خارج از فوکوس هستند، این نشانه خوبی است که باید از انباشت فوکوس (Focus Stacking) استفاده شود.
چگونه انباشت فوکوس کنیم

خب همه اینها عالی به نظر می رسد اما آیا این کار واقعا جواب می دهد؟ با وجود این که این یک تکنیک پیشرفته است، در واقع آنقدر که ممکن است از آن بترسید سخت نیست. گرفتن چند تصویر با نقاط فوکوس مختلف نسبتا آسان است و اگر با ترکیب نورهی های چندگانه برای به دست آوردن محدوده دینامیکی بهتر آشنا باشید، این کار چندان سخت نیست.

اگر قبلا با فتوشاپ کار نکرده اید، این کار ممکن است گیج کننده و حتی دلسردکننده باشد، اما به من اعتماد کنید، با کمی تمرین مدت زیادی طول نمی کشد که شما به هنر انباشت فوکوس (و خیلی چیزهای دیگر!) مسلط خواهید شد.
۱
بخش اول: گرفتن چند تصویر در محل عکاسی

اکنون که می دانیم انباشت فوکوس چیست، چرا باید از آن استفاده کنیم و چه موقع مفید است، بیایید ببینیم این کار چطور انجام می شود. همانطور که اشاره کردم این یک تکنیک دو مرحله ای است که بخش اول آن در محل عکاسی انجام می شود.

با آماده سازی تصویر خود درست همانطور که به طور معمول انجام می دهید، شروع کنید. ترکیب بندی و پرسپکتیوی که ترجیح می دهید را پیدا کرده و ایزو، سرعت شاتر، و دیافراگم را تنظیم کنید.

اگرچه ضروری نیست، اما به شدت توصیه می شود که از سه پایه برای این تکنیک استفاده کنید. از آنجا که شما چند تصویر از یک صحنه می گیرید، سه پایه تضمین می کند که دوربین ثابت و بی حرکت بماند، تا همه تصاویر یکسان باشند – این مسئله بعدا که آنها را در فتوشاپ با هم ترکیب می کنیم مهم است.
تنظیم فوکوس

بعد از پیدا کردن ترکیب بندی و انجام تنظیمات، نقطه فوکوس را به نزدیک ترین شیء به لنزتان تغییر دهید. این کار را می توان با استفاده از فوکوس دستی یا فوکوس خودکار یا هر دو انجام داد.

زمانی که دوربین بر روی سوژه نزدیک فوکوس کرده است، اولین تصویر را بگیرید. هنگامی که عکس گرفته شد، نقطه فوکوس را کمی دورتر تنظیم کنید، به عنوان مثال، در زمینه میانی. این روند را تکرار کنید و سپس نقطه فوکوس را حتی دورتر ببرید.

در اغلب موارد دو یا سه تصویر کافی است. با این حال، برخی از تصاویر به دو برابر عکس نیاز دارند تا کل تصویر شارپ شود.
[انباشت فوکوس]

تصویر ۱: فوکوس بر روی سنگ، تصویر ۲ فوکوس بر روی پس زمینه

اگر مطمئن نیستید که باید چند عکس بگیرید، به آنهایی که در حال حاضر گرفته اید نگاه کنید و بررسی کنید که اگر آنها با هم ترکیب شوند، همه چیز واضح و شارپ می شود یا نه. اگر هنوز هم مطمئن نیستید، محض احتیاط چند عکس اضافی با نقاط فوکوس مختلف بگیرید.

همین! بخش اول این تکنیک آنقدر سخت نیست و بعد از این که چند بار آن را انجام دادید، فورا متوجه خواهید شد که یک تصویر خاص به چند عکس نیاز دارد.

بیایید یک خلاصه سریع از نحوه فوکوس استکینگ را با هم مرور کنیم:

۱- ترکیب بندی خود را طبق معمول همیشه پیدا کنید

۲- سه پایه مفید است، اما ضروری نیست

۳- بر روی نزدیک ترین شیء به لنز فوکوس کرده و یک عکس بگیرید

۴- فوکوس را دورتر تنظیم کنید (میزان آن بستگی به فاصله بین پیش زمینه و پس زمینه دارد) و یک عکس دیگر بگیرید

۵- مرحله ۴ را تکرار کنید تا وقتی که عکس های کافی برای شارپ کردن کل تصویر داشته باشید.
۲
بخش دوم: تکنیک پس پردازش انباشت فوکوس

اکنون که چند تصویر با نقاط فوکوس مختلف گرفتید، وقت آن است که به سراغ کامپیوتر بروید و آنها را با هم ترکیب کنید.

مراحل زیر ممکن است برای کسانی که تجربه زیادی در کار با نرم افزار پس پردازش ندارند گیج کننده باشد، اما با دنبال کردن گام به گام این دستورالعمل ها، نتیجه یک تصویر شارپ خواهد بود.
ترکیب تصاویر در فتوشاپ

Adobe Photoshop رایج ترین نرم افزار برای پردازش تصویر پیشرفته است. کاربران باتجربه می توانند در این نرم افزار به تکنیک ها و افکت های بی پایان دست یابند و بسیاری از عکاسان منظره آن را یک ابزار ضروری می دانند.

الگوریتم فتوشاپ تک تک پیکسل ها را تجزیه و تحلیل کرده و تنها شارپ ترین پیکسل ها را از هر تصویر انتخاب می کند، قبل از این که یک تصویر ادغام شده ایجاد کند.

آموزش انباشت فوکوس گام به گام در فتوشاپ:

۱- تصاویر را به عنوان لایه (Layers) در فتوشاپ باز کنید (اگر از لایت روم استفاده می کنید، تمام تصاویر را انتخاب کرده و از in Edit، گزینه Open as Layers in Photoshop را انتخاب کنید.

۲- تمام لایه ها را انتخاب کرده و به مسیر Edit -> Auto Align Layers بروید.

۳- تمام لایه ها را کپی کنید (این کار ممکن است بعدا مفید باشد)

۴- فقط لایه های کپی (یا فقط لایه های اصلی) را انتخاب کرده و به مسیر Edit -> Auto Blend Layers بروید. Stacking Images را انتخاب کرده و Seamless Tones and Colors را تیک بزنید.

۵- اکنون فتوشاپ به صورت خودکار تصاویر را با هم ترکیب می کند.

۶- ۱۰۰% زوم (بزرگنمایی) کرده و بررسی کنید که آیا تمام قسمت ها شارپ است یا نه.

۷- اگر قسمت هایی وجود دارد که شارپ نیستند، یک لایه ادغام شده با یک ماسک لایه سفید ایجاد کنید و یکی از لایه های ویرایش نشده را در زیر آن قرار دهید. با یک قلم موی سیاه تصویر شارپ (پشت آن) را رنگ کنید.
[انباشت فوکوس]

“Stack Images” را انتخاب کنید

پایان کار کمی گیج کننده می شود، درست است؟ اشکالی ندارد. در ۹۵% موارد، شما در واقع نیازی به استفاده از لایه های کپی شده ندارید. اگر می خواهید درک بهتری از آن ۵% باقیمانده به دست آورید، به شدت توصیه می کنم ویدئوی آموزشی رایان دایار با عنوان «کنار هم قرار دادن قطعه ها» را ببینید.
ترکیب تصاویر با Helicon Focus

Helicon Focus نرم افزار دیگری است که بسیاری از عکاسان از آن برای انباشت فوکوس استفاده می کنند، و همانطور که شاید از نام آن پیداست، نرم افزاری است که دقیقا برای همین هدف ساخته شده است.

عکاس منظره فلیکس ایندن (Felix Inden) اغلب از Helicon برای تصاویری استفاده می کند که فتوشاپ نمی تواند آنها را مدیریت کند و می گوید:

«ترکیب کردن تصاویر انباشت شده با نقاط کانونی مختلف به یک تصویر شارپ در Helicon Focus بسیار آسان است».
[انباشت فوکوس]

وارد کردن فایل ها به Helicon Focus Pro

«با وارد کردن فایل ها شروع کنید و سپس یکی از ۳ روش مختلف انباشت را انتخاب کنید. توضیح الگوریتم های مختلف بسیار تکنیکی است اما در واقع Helicon توصیه می کند که هر سه روش را آزمایش کرده و روشی را انتخاب کنید که برای تصویر خاص شما بهتر از همه جواب می دهد. (برای عکس های منظره من، به نظر می رسد که A و B بهتر جواب می دهند)».
[انباشت فوکوس]

رندر کردن در Helicon Focus

«در حالی که Helicon در حال رندر کردن فایل هاست، می توانید ببینید که یک ماسک ایجاد می شود که جالب است، چون هر الگوریتم یک ماسک متفاوت ایجاد می کند. پس از این که رندر شدن تمام شد (این کار حتی با حجم زیاد تصاویر برای عکاسی ماکرو یا عکس های محصولات، در مقایسه با فتوشاپ فوق العاده سریع انجام می شود) می توانید نتیجه را با ابزار زوم بررسی کرده و سپس آن را ذخیره کنید. اگر بخواهید، می توانید یک مقیاس و نام و غیره نیز اضافه کنید».
[انباشت فوکوس]

بررسی کنید که همه چیز خوب پیش برود
[انباشت فوکوس]

تصویر برای پردازش بیشتر آماده است!

برنامه های مختلف زیادی وجود دارد که می توان از آنها برای انباشت فوکوس تصاویر استفاده کرد، اما Adobe Photoshop و Helicon از همه محبوب تر هستند. یک نرم افزار با کیفیت دیگر Zerene Stacker است، که خیلی ها ادعا می کنند حتی از نرم افزارهای دیگر هم بهتر عمل می کند. امیدواریم که این آموزش برایتان مفید واقع شده باشد، و تکنیک عکاسی انباشتن فوکوس (فوکوس استکینگ – focus stacking) را به خوبی یاد گرفته باشید. لطفا دیدگاه خود را با ما به اشتراک بگذارید.

نویسنده: کریستین هویبرگ (Christian Hoiberg)

شما فقط به اندازه یک کیسه آرد و چند چراغ تا ایجاد خلاقانه ترین پرتره های خود فاصله دارید! در این آموزش ما توضیح خواهیم داد که چگونه چیدمان خود را آماده کرده و خودتان پرتره های آردی بگیرید. شما یاد خواهید گرفت که چگونه قبل از اضافه کردن ذرات جادویی، صحنه را روشن کرده و سوژه خود را ژست دهی کنید.

هنگام عکاسی کودک در آتلیه کودک از یک سوژه در حال حرکت مانند یک رقصنده، انتقال یک حس حرکت نرم و دلپذیر در یک تصویر ثابت می تواند چالش برانگیز باشد. با این حال، یک چیز ساده مانند آرد می تواند حرکت را به شیوه ای فوق العاده زیبا نشان دهد.

پودر سفید و ظریف در هوا معلق می شود، با حرکت جابجا می شود و پیچ و تاب هایی از گرد و غبار ایجاد می کند که می تواند نور را ثبت (جذب) کند. همچنین یک کثیف کاری به تمام معنا ایجاد می کند – بر روی تجهیزات، محیط اطراف و سوژه شما – اما این بهایی است که باید برای به دست آوردن چنین عکس های ارزشمندی بپردازید.
مأموریت

چیدمان، نورپردازی و عکاسی از پرتره های متحرک با کمی آرد

زمان مورد نیاز: ۳-۲ ساعت

سطح مهارت: پیشرفته

لوازم مورد نیاز: آرد، کاور های تارپولین و ورقه های گرد و غبار، سه فلاش، تریگرهای بی سیم، پایه نور، چتر، بیوتی دیش یا سافت باکس

در این آموزش ما توضیح خواهیم داد که چگونه چیدمان خود را آماده کرده و خودتان پرتره های آردی بگیرید. شما یاد خواهید گرفت که چگونه قبل از اضافه کردن ذرات جادویی، صحنه را روشن کرده و سوژه خود را ژست دهی کنید. نورپردازی نقش مهمی ایفا می کند، و اگرچه ممکن است این چیدمان پیچیده به نظر برسد، اما در اینجا فقط از سه فلاش ارزان قیمت، با چند تعدیل کننده متصل به آنها برای پخش کردن نور استفاده می شود.

علاوه بر این، شما لزوما به یک استودیو نیاز ندارید. هر فضایی با ابعاد مناسب کارساز خواهد بود – حتی می توانید در فضای باز در یک شب خشک عکاسی کنید. در واقع، نبودن در یک استودیو مزایایی هم دارد، از جمله این که تمیزکاری را آسان تر می کند، اگر بتوانید آن قسمت را با شلنگ بشویید.

ما این کار را در پارکینگ زیرزمینی انجام دادیم – و ما موفق شدیم قبل از این که راننده ها متوجه گرد و غبار آرد بر روی ماشین هایشان شوند، فرار کنیم!
الف
راهنمای گام به گام: چیدمان عکاسی با آرد
[عکاسی پرتره اکشن ]
۱
یک جای خوب پیدا کنید

در اینجا به یک محیط کم نور و یک پس زمینه تاریک نیاز داریم؛ ما در یک پارکینگ زیرزمینی در زیر دفتر عکس گرفتیم. از همان ابتدا هر کاری می توانید انجام دهید تا با قرار دادن کاورهای تارپولین و ورقه های گرد و غبار، کثیف کاری را به حداقل برسانید.
[عکاسی پرتره اکشن ]
۲
چراغ ها را نصب کنید

در چیدمان سه فلاشه ما، نور جلویی با یک چتر سفید عکاسی جفت می شود، در حالیکه نور عقب سمت چپ یک چتر نقره ای و نور عقب سمت راست یک بیوتی دیش قابل حمل دارد. هر سه فلاش بر روی مُد دستی تنظیم می شوند.
[عکاسی پرتره اکشن ]
۳
چیدمان را تریگر (راه اندازی) کنید

ما فلاش ها را با یک تریگر فلاش بی سیم متصل به یکی از فلاش ها تریگر کردیم. دو فلاش دیگر بر روی مُد Slave تنظیم می شوند، به طوری که پس از تشخیص فلاش زدن منبع نور اول فایر می شوند.

۴
نوردهی

هنگام استفاده از فلاش جدا از دوربین ما باید از مُد نوردهی دستی استفاده کنیم. از سرعت شاتر ۱/۲۰۰ ثانیه استفاده کرده و دیافراگم و ایزو را تنظیم کنید، تا وقتی که نوردهی درست به نظر برسد. در اینجا، دیافراگم f/6.3 و ایزو ۴۰۰ است.
ب
تجهیزات ضروری: چیدمان نورپردازی عالی با بودجه کم
[عکاسی پرتره اکشن ]
کاورهای تارپولین

ما پوشش های تارپولین را برای کنترل کثیف کاری در سرتاسر محوطه عکاسی آویزان کردیم. حواستان باشد که رنگ آنها ممکن است بر نور تاثیر بگذارد؛ در اینجا، تارپولین های آبی یک ته رنگ به آرد اضافه می کنند، که ممکن است از نظر شما تصویر را جذاب تر کند.
[عکاسی پرتره اکشن ]
فلاش های ارزان

نیازی نیست که شما بانک بزنید؛ فلاش های ارزان قیمت مانند این Yongnuo YN560-IV خوب هستند. فلاش های ما فقط باید نوردهی دستی و یک مُد slave نوری (اپتیکال) داشته باشند.
[عکاسی پرتره اکشن ]
تریگرهای بی سیم

شما به یک تریگر بی سیم و گیرنده برای اتصال دوربین به یکی از فلاش های خود نیاز دارید. بقیه فلاش ها را بر روی مُد slave (بَرده) نوری قرار دهید تا هنگام تشخیص فلاش master (اصلی – ارباب) به طور همزمان فایر شوند.
[عکاسی پرتره اکشن ]
چتر

چتر، نور را در یک قوس گسترده بر روی سوژه و صحنه پخش می کند. یک چتر نقره ای پشت به سوژه قرار داده می شود و نسبت به نوع سفید آن سایه های سخت تری ایجاد می کند.
[عکاسی پرتره اکشن ]
بیوتی دیش

بیوتی دیش یک توده نور نرم و مستقیم ایجاد می کند. این بیوتی دیش نرم Interfit تاشو و به راحتی قابل حمل است. اگر بیوتی دیش ندارید، به جای آن از یک چتر نقره ای یا سافت باکس استفاده کنید.
متوقف (فریز) کردن حرکت

در اینجا سرعت شاترِ زیاد نیست که حرکت را متوقف می کند، بلکه مدت زمان فلاش است. علت آن این است که ما در یک پارکینگ تاریک بدون پنجره قرار داریم، بنابراین تنها نوری که اهمیت دارد نور فلاش است، که سریع تر از حداکثر سرعت همگام سازی فلاش دوربین می باشد (معمولا ۱/۲۰۰ ثانیه یا ۱/۲۵۰ ثانیه). هرچه قدرت فلاش کمتر باشد، مدت زمان فلاش سریع تر خواهد بود. هنگامی که با قدرت کامل فایر شود، مدت زمان آن ممکن است حتی به ۱/۲۰۰ ثانیه نزدیک شود، اما در قدرت ۱/۱۶ مدت زمان به حدود ۱/۸۰۰۰ یا سریع تر کاهش خواهد یافت (بسته به فلاش شما). بنابراین، اگر در عکس های متحرک نورپردازی شده با فلاش خود ماتی حرکتی می بینید، قدرت فلاش را کمتر کرده و ایزو را افزایش دهید.
ج
نکات تخصصی: دستورالعمل موفقیت
[عکاسی پرتره اکشن ]
۱
آرد اضافه کنید

ما دو نوع آرد را امتحان کردیم – فقط برای این که کار را به طور علمی پیش ببریم – اما تفاوت بسیار کمی بین آنها مشاهده کردیم. الک کردن آرد به معلق ماندن آن در هوا کمک خواهد کرد. ما از مدل خود PJ خواستیم تا آرد را در دست هایش نگه دارد و به محض این که حرکت کرد آن را رها کند.
[عکاسی پرتره اکشن ]
۲
بر روی شانه ها آرد بپاشید

برای نشان دادن حرکت در بخش های مختلف بدن، بر روی شانه ها، دست ها و پاها آرد بپاشید. اگر سوژه شما موهای بلندی دارد، می توانید بر روی آنها نیز آرد بپاشید. به این ترتیب وقتی او حرکت کند، آرد به طور طبیعی در هوا پخش می شود. چند حوله آماده برای پاک کردن آرد در بین عکس ها به همراه داشته باشید.
[عکاسی پرتره اکشن ]
۳
ژست ها را عالی و بی نقص کنید

در عکاسی هایی مانند این، اگر بتوانید با سوژه ای کار کنید که می داند چطور باید بدن خود را حرکت دهد، واقعا به شما کمک می کند. اگر شما بتوانید به سوژه خود در گرفتن ژست های جالب اعتماد کنید، خودتان آزاد می شوید تا بر روی بهتر کردن تکنیک، زمانبندی و ترکیب بندی تمرکز کنید.
[عکاسی پرتره اکشن ]
۴
با نور بازی کنید

نورپردازی قوی از پشت و کنار، این هایلایت های روشن را در هر دو طرف بدن به ما می دهد. از سوژه بخواهید همانطور که حرکت می کند سر و بدون خود را به یک طرف بچرخاند، تا بیشترین استفاده را از این نور حاشیه ای بکنید. یک ژست مستقیم در اینجا کارساز نخواهد بود.
زیبایی نور پس زمینه زاویه دار
[عکاسی پرتره اکشن ]

اگر می خواهید سوژه در مقابل یک پس زمینه تاریک برجسته شود، سعی کنید او را از پشت نورپردازی کنید. این کار یک هایلایت حاشیه ای فوق العاده در کنار بدن او ایجاد می کند. این هایلایت سوژه را از پس زمینه جدا کرده و یک کیفیت سینمایی به تصویر می دهد. هایلایت کردن لبه های بدن، توجه بیننده را به شکل ژست گیری نیز جلب می کند، بنابراین برای عکاسی از رقص یا اکشن عالی است. مهم است که نور پشت سوژه با یک زاویه به طرف او برگردد، و اگر می خواهید پس زمینه زیبا و تاریک بماند، مطمئن شوید که نور بر روی آن نشت نکند (پخش نشود).
مهارت های ضروری: ویرایش های نهایی در فتوشاپ
[عکاسی پرتره اکشن ]

در اینجا نحوه تکمیل عکس ها در فتوشاپ را توضیح خواهیم داد. لایه پس زمینه را کپی کنید، سپس یک لایه تنظیمات Levels اضافه کرده و برای روشن کردن تصویر اسلایدر وسطی را تا انتها به سمت راست بکشید. لایه کپی را انتخاب کنید، ابزار Burn را برداشته و محدوده را بر روی Shadows تنظیم کنید، سپس پس زمینه را به رنگ سیاه burn کنید.
[عکاسی پرتره اکشن ]

یک راه آسان برای کپی کردن آرد از یک تصویر به تصویر دیگر در فتوشاپ وجود دارد. با ابزار Lasso دور آرد را به طور آزاد انتخاب کنید، آن را کپی کرده و بر روی تصویر دیگر پیست کنید، سپس blending mode را بر روی Screen تنظیم کنید.

نویسنده: PhotoPlus

گاهی اوقات، در یک صحنه چیز زیادی برای عکس گرفتن وجود ندارد: هیچ چیزی حرکت نمی کند، یا آن صحنه فاقد یک سوژه قوی است. شما – عکاس – چطور به چنین صحنه ای جذابیت می بخشید؟ در این مقاله کوتاه دو نکته مطرح شده است که می تواند آن عکس غیر جذاب را کمی زنده تر و پر انرژی تر کند.
از جزئیات عکاسی بارداری در آتلیه بارداری عکس بگیرید

یکی از نکاتی که من به عنوان یک خبرنگار روزنامه جوان یاد گرفتم، توجه به جزئیات بود. این امر زمانی که من برای تهیه گزارش هایی فرستاده می شدم که شاید چیز زیادی برای گفتن نداشتند، خیلی به من کمک کرد. در یک مورد، من به افتتاحیه یک کتابخانه بسیار کوچک در یک شهر بسیار کوچک فرستاده شدم، و اگرچه باز شدن کتابخانه برای شهر و مردم جالب بود، اما حرف زیادی برای یک مقاله نداشت، و بنابراین من با جزئیات زیاد در مورد آجرهای شومینه، و ویژگی های دیگر ساختمان نوشتم.

این مسئله گاهی اوقات در مورد عکاسی نیز صدق می کند. جزئیات می توانند مهم ترین بخش داستان باشند، یا در برخی موارد تنها بخش داستان. یک روز من با این تراکتور در تصویر زیر برخورد کردم (و به نظر می رسد که تعداد زیادی از آنها را پیدا کردم) که در میان چندین تُن تجهیزات کمتر جذاب دیگر در کنار جاده قرار داده شده بود، و بنابراین من بر جزئیاتی تمرکز کردم که حس تراکتور را بدون دیدن کل تراکتور منتقل می کردند.
[آموزش عکاسی]

جزئیات روی یک تراکتور الیور

و در بعضی مواقع دیگر، من داستان هایی را به کار می برم که لزوما مربوط به هنر نیستند. در یک داستان درباره رنگ سربی که در بسیاری از خانه ها در سیراکوس پیدا می شود، من از یک لنز Nikon AF-S VR Micro-NIKKOR 105mm f/2.8G IF-ED برای به دست آوردن جزئیات استفاده کردم.
[آموزش عکاسی]

رنگ پوسته پوسته شده بر روی جداره یک خانه در سیراکوس برای داستانی در مورد سرب موجود در رنگ.

اما این کل داستان را نمی گوید، که مرا به نکته بعدی هدایت می کند.
یک فیلتر کاهنده نور (ND) را امتحان کنید، حتی اگر فکر می کنید نیازی به این کار نیست

عکس قبلی (رنگ روی دیوار)، در این خانه متروکه گرفته شده بود:
[آموزش عکاسی]

عکسی با نوردهی طولانی از یک خانه متروکه در سیراکوس برای داستانی درباره خطرات رنگ سربی

من تصاویر زیادی را بدون فیلتر کاهنده نور گرفته ام، اما استفاده از یک فیلتر B+W 77mm MRC 110M Solid Neutral Density 3.0 بر روی یک لنز Nikon AF-S NIKKOR 16-35mm f/4G ED VR مرا قادر ساخت تا سرعت شاتر را در نور روز تا ۶ ثانیه افزایش دهم، که به ابرها کمی حرکت و به کل تصویر احساسی متفاوت با یک عکس ایستا از ساختمان می دهد.

شما همچنین می توانید از یک فیلتر ND قوی استفاده کنید تا تصاویر معمولی که هر کسی می تواند بگیرد را به چیزی کمی متفاوت تبدیل کنید.

این همان تصویر بالای صفحه در طلوع خورشید است که بدون فیلتر ND گرفته شده است:
[آموزش عکاسی]

عکس بالای صفحه، بدون نوردهی طولانی

اما با فیلتر ND، توانستم یک نوردهی ۲۵ ثانیه ای برای گرفتن تصویر بالای این صفحه به دست آورم، که در آن آب به یک ماتی مه آلود غلیظ تبدیل شد. این بار از یک لنز Canon EF-S 10-18mm f/4.5-5.6 IS STM با یک فیلتر B+W 67mm SC 110 Solid Neutral Density 3.0 استفاده کردم.

آهسته: کتاب آموزش عکاسی با نوردهی طولانی

یکی از مزایای جانبی طی کردن این مسیر (البته بر روی سه پایه) این است که مرا قادر ساخت تا هر بار از ایزو ۱۰۰ استفاده کنم، چون وقت داشتم تا سرعت شاتر را هرچقدر که لازم است بیشتر کنم. این کار انعطاف پذیری بسیار بیشتری در پس پردازش به من داد تا عکس را به دلخواه خودم ویرایش کنم.

شما برای پیدا کردن یک سوژه جالب چه کاری انجام می دهید؟

نویسنده: واسم احمد (Wasim Ahmad)

سه تنظیمات اساسی در عکاسی نوزاد در آتلیه نوزاد منظره وجود دارد: ایزو، دیافراگم و سرعت شاتر (که تحت عنوان مثلث نوردهی شناخته می شوند). اگرچه درک هر سه اینها برای ایجاد تصاویر صحیح از لحاظ تکنیکی به یک اندازه مهم است، اما وقتی بحث تاثیر بصری یک تصویر مطرح باشد، یکی از آنها از اهمیت بیشتری برخوردار است. تنظیم سرعت شاتر تفاوت زیادی در عکس های شما ایجاد می کند و اغلب چیزی است که می تواند تصویر شما را در میان تصاویر دیگر برجسته کند.

هرچند انتخاب سرعت شاتر ایده آل کار آسانی نیست. به ندرت تنها یک سرعت شاتر صحیح وجود دارد، اما قطعا سناریوهایی وجود دارند که از یک سرعت شاتر خاص نفع می برند. در این مقاله، ما به چند سناریوی مختلف و این که چگونه سرعت شاتر بر هر یک از آنها تاثیر می گذارد، نگاهی خواهیم انداخت.
کار با سرعت شاترهای سریع

ساده ترین سرعت شاتر برای کار کردن، یک سرعت شاتر سریع است. کار با سرعت شاترهای سریع نیازی به سه پایه ندارد و شما به راحتی می توانید از سوژه هایی که به سرعت رد می شوند عکس بگیرید. همچنین رایج ترین انتخاب برای اکثر عکاسان تازه کار است، چون به تلاش زیادی نیاز ندارد (و اکثر حالات خودکار یک سرعت شاتر نسبتا سریع انتخاب می کنند).

در زیر یک مثال معمول از زمانی که لازم است از یک سرعت شاتر سریع استفاده کنید را می بینید. به منظور متوقف کردن حرکت آهو، من مجبور شدم سرعت شاتر را به ۱/۳۲۰ ثانیه افزایش دهم. اگر آهو با سرعت بیشتری حرکت می کرد، من مجبور بودم سرعت شاتر را حتی بیشتر افزایش دهم تا از هر گونه ماتی حرکتی جلوگیری کنم.
[عکاسی منظره]

هرچند عکاسی از حیوانات تنها موردی نیست که شما باید از یک سرعت شاتر سریع استفاده کنید. در تصویر زیر، من از سرعت شاتر ۱/۱۶۰۰ ثانیه استفاده کردم.

چرا من از چنین سرعت شاتر سریعی برای این صحنه استفاده کردم؟ اگر به آن نگاه کنید، آب کاملا ساکن است، هیچ سوژه متحرکی وجود ندارد و هنوز نور کافی برای استفاده از یک سرعت شاتر کمی آهسته تر وجود دارد، درست است؟ بله، با این حال، این عکس از روی یک قایق گرفته شد و با وجود این که آب تقریبا بی حرکت بود، من به یک سرعت شاتر بسیار سریع نیاز داشتم تا صحنه را بدون هیچ گونه تاری ناشی از حرکت دوربین، فریز (متوقف) کنم.
[عکاسی منظره]
استفاده از تنظیمات ایده آل نه تنظیمات عالی

اگر من روی زمین ایستاده بودم، می توانستم به راحتی از یک سرعت شاتر آهسته تر استفاده کنم و تصویر مشابهی به دست آورم. در واقع، اگر می توانستم از یک ایزوی پایین تر و یک دیافراگم ایده آل استفاده کنم، کیفیت کلی می توانست حتی از این هم بهتر باشد. با این حال، هدف عکاسی این نیست که همیشه تنظیمات عالی داشته باشیم؛ بلکه داشتن تنظیمات ایده آلی است که به شما اجازه می دهد تا عکس را در یک شرایط معین بگیرید. مهم ترین نکته در واقع ثبت تصویر است.

من برای مدت طولانی بیش از حد بر روی این مسئله تمرکز می کردم که همیشه از تنظیمات عالی استفاده کنم. واقعیت این است که این کار اغلب به از دست دادن عکس منجر می شود، چون شما به جای کار کردن با شرایطی که دارید، بیش از حد بر روی جنبه تکنیکی تمرکز می کنید.

به عنوان مثال، استفاده از یک سرعت شاتر آهسته تر هنگام ایستادن بر روی یک قایق (مانند تصویر بالا) باعث می شود که توده های یخ شناور به علت حرکت تار شوند. شما کدام یک را ترجیح می دهید؟ یک تصویر تار که «از لحاظ تکنیکی» عالی است، یا یک تصویر واضح و شارپ که تنظیمات تکنیکی عالی ندارد؟

قبل از این که به سراغ سرعت شاترهای آهسته تر برویم، بیایید نگاهی به چند سناریو بیاندازیم که در آن استفاده از یک سرعت شاتر سریع توصیه می شود:

هنگام عکاسی به صورت دوربین در دست
عکاسی از سوژه های به سرعت در حال حرکت
زمانی که هدف فریز یا متوقف کردن حرکت است
هنگام عکاسی از یک وسیله نقلیه

کار با سرعت شاترهای آهسته

در عکاسی منظره، تفاوت بین سرعت شاترهای آهسته بسیار بیشتر از تفاوت بین سرعت شاترهای سریع است. اگرچه شما تفاوت چندان زیادی بین ۱/۳۲۰ ثانیه و ۱/۶۴۰ ثانیه نخواهید دید (در اکثر موارد)، اما ممکن است تفاوت زیادی بین ۱۰ ثانیه و ۶۰ ثانیه ببینید. به همین دلیل، من این بخش را به دو قسمت تقسیم می کنم: کمتر از ۳۰ ثانیه، و بیشتر از ۳۰ ثانیه (مُد Bulb).
[عکاسی منظره]

تعریف نوردهی طولانی تا حدودی مبهم است، اما من در کتاب «راهنمای نهایی برای عکاسی با نوردهی طولانی» خودم توضیح می دهم که نوردهی طولانی عکاسی با سرعت شاتری است که در آن شما دیگر نمی توانید یک تصویر را به صورت دوربین در دست واضح و شارپ ثبت کنید. به طور معمول، بسته به دوربین و فاصله کانونی شما این سرعت شاتر در محدوده ۱/۵۰ ثانیه است (یک فاصله کانونی طولانی تر برای ثبت یک تصویر شارپ به صورت دوربین در دست، به سرعت شاتر سریع تری نسبت به یک فاصله کانونی واید نیاز دارد).
سرعت شاترهای کمتر از ۳۰ ثانیه

اگرچه تفاوت بین سرعت شاتر ۱ ثانیه و ۳۰ ثانیه زیاد است، اما طبیعی تر است که اینها را با هم در یک بخش قرار دهیم تا بررسی آنها راحت تر باشد. با این حال، من سعی می کنم کمی قضیه را باز کنم تا به شما ایده بدهم که در شرایط مختلف کدام سرعت شاترها را باید امتحان کنید. باز هم تکرار می کنم، هیچ انتخاب صحیح محضی وجود ندارد و این مسئله اغلب به اولویت شما و ابزارهایی که برای کار کردن در اختیار دارید بستگی دارد.

هنگام عکاسی از سواحل و مناظر دریایی که در آن امواج به ساحل یا صخره های اطراف برخورد می کنند، من اغلب با سرعت شاتر ۰٫۵ تا ۱ ثانیه کار می کنم. من متوجه شده ام که این سرعت شاتر ماتی خوبی در آب ایجاد می کند، در حالیکه هنوز هم بافت آن را به اندازه کافی حفظ می کند. یک سرعت شاتر آهسته تر مانند ۸ ثانیه آب را مات می کند اما نه آن قدر که یک اثر «ابریشمی» که اغلب در عکاسی با نوردهی طولانی می بینید (در ادامه به آن خواهیم پرداخت)، به آن بدهد.
[عکاسی منظره]

این مسئله هنگام عکاسی از آبشارها و رودخانه ها نیز صادق است. من معمولا هنگام کار با این صحنه ها از یک سرعت شاتر نیمه آهسته به جای یک سرعت شاتر فوق العاده آهسته استفاده می کنم، چون ترجیح می دهم کمی از بافت آب را حفظ کنم.

همانطور که سرعت شاتر را افزایش می دهید، متوجه خواهید شد که المان های در حال حرکت بیشتر و بیشتر مات می شوند. در تصویر زیر، من از سرعت شاتر ۲۰ ثانیه برای مات کردن آب و دادن کمی حرکت به آسمان استفاده کردم. اگر به ابرها نگاه کنید، می توانید ببینید که آنها در حال حرکت بوده اند و کمی اثر «آسمان کشیده شده» در آن وجود دارد.
[عکاسی منظره]

به خاطر داشته باشید که سرعت ابرها تعیین می کند که برای ثبت این حرکت، سرعت شاتر چقدر باید آهسته باشد. هنگامی که ابرها به سرعت حرکت می کنند، می توانید حرکت آنها را حتی با یک سرعت شاتر ۵ تا ۱۰ ثانیه نیز ثبت کنید، اما برای این که واقعا آن اثر «آسمان کشیده شده» را به دست آورید، اغلب باید از یک سرعت شاتر (یا زمان نوردهی) آهسته تر از ۳۰ ثانیه استفاده کنید.
سرعت شاترهای بیشتر از ۳۰ ثانیه (مُد Bulb)

به منظور دستیابی به یک سرعت شاتر بیش از ۳۰ ثانیه، احتمالا باید Bulb Mode را فعال کنید.

زمانی که من برای اولین بار به سراغ عکاسی با نوردهی طولانی رفتم و اولین فیلترهای ND 10 استاپم را خریدم، بلافاصله به این سرعت شاترهای فوق العاده سریع معتاد شدم. اعتراف می کنم که دیگر به آن اندازه این کار را انجام نمی دهم، اما قطعا کار با آنها بسیار سرگرم کننده است.

دلیل اصلی استفاده از یک سرعت شاتر بیشتر (آهسته تر) از ۳۰ ثانیه برای عکاسی منظره، به دست آوردن یک اثر «آسمان کشیده شده» و کاملا مات کردن المان های در حال حرکت مانند آب است. همچنین می تواند راه خوبی برای حذف اشخاص از تصاویرتان باشد (اگر آنها در طول نوردهی ۳-۲ دقیقه ای شما در آن اطراف راه بروند، به احتمال زیاد «ناپدید می شوند»).
[عکاسی منظره]

برای تصویر بالا من از سرعت شاتر ۱۸۰ ثانیه استفاده کردم. همانطور که می توانید ببینید، این سرعت شاتر آب را کاملا مات کرده و آسمان در طول کادر کشیده شده است.
نتیجه گیری

کار با نوردهی های طولانی تر می تواند بسیار سرگرم کننده باشد، اما چیزی نیست که همیشه مفید باشد. به عنوان مثال، هنگام عکاسی از صحنه ای که هیچ المان متحرکی (و هیچ ابری) ندارد، نیازی نیست از یک سرعت شاتر فوق العاده آهسته استفاده کنید، چون به احتمال زیاد دقیقا مانند یک سرعت شاتر آهسته به نظر خواهد رسید.

بنابراین برای فهمیدن این که چگونه بهترین یا مناسب ترین سرعت شاتر را انتخاب کنید، تمرین کنید و به آنچه که می خواهید در تصویر خود به دست آورید، پی ببرید.

نویسنده: کریستین هویبرگ (Christian Hoiberg)

مت هیگز در مورد آنچه که لازم است قبل از آماده کردن تصاویر برای مجلات و مشتریان تجاری دیگر در نظر بگیرید، توضیح می دهد. از عکاسی با اصول اولیه درست گرفته تا ثبت ترکیب بندی های متنوع و استفاده از فضای منفی در عکس.

امروزه پیدا کردن نشریات و مجلاتی که ممکن است به خرید مجوز برای تصاویر شما علاقه مند باشند، از همیشه آسان تر است. با این حال، با وجود عکاسان سراسر جهان که برای حق کمیسیون (به دست آوردن مشتری) با هم رقابت می کنند، رقابت نیز از همیشه بیشتر است.

در حین گرفتن عکس، به خاطر سپردن چیزهایی که موسسات انتشاراتی و تجاری به دنبال آن هستند، و چیزهایی که طراحان از آن متنفرند، بهترین شانس را برای فروش به شما خواهد داد.

اینها مهمترین مواردی هستند که باید قبل از عکاسی در نظر بگیرید.
۱
اصول اولیه را درست درک کنید
[فروش عکس]

گوشی های هوشمند متوسط قادر به چاپ نتایج با کیفیت بالا می باشند. عکس از: Matt Golowczynski

ممکن است از شنیدن این حرف شگفت زده شوید که این روزها حتی عکس های گرفته شده با گوشی های تلفن نیز می توانند برای استفاده در تبلیغات یا مقالات متوسط به اندازه کافی خوب باشند. در واقع، برخی از روزنامه ها به همین دلیل گزارشگران خود را برای عکاسی کودک در آتلیه کودک با موبایل آموزش داده اند.

شما احتمالا هیچ وقت به فایل های گرفته شده بر روی سنسوری با ۳۵ مگاپیکسل یا بیشتر نیاز پیدا نخواهید کرد، مگر این که بخواهید از تصاویر خود به عنوان بخشی از یک کمپین تجاری بزرگ استفاده کنید. چیزی که از دوربین خاص شما مهمتر است این است که آیا اصول اولیه یک عکس خوب را به طور کامل درک کرده اید یا نه.

اول این که نقطه کانونی تصویر شما باید به وضوح قابل شناسایی و در فوکوس باشد. صحنه های گیج کننده با سوژه غیر واضح و حواس پرتی های متعدد برای کسی که سعی دارد پیامی را انتقال دهد یا چیز مهمی را به طور برجسته نشان دهد، جذاب نیست.

همچنین تصویر شما باید به خوبی نوردهی شده باشد، قبل از استفاده به ویرایش اضافی کمی نیاز داشته باشد، و فاقد نویز تصویر باشد که باعث می شود کیفیت آن پایین به نظر برسد. اگر تمام این موارد را درست رعایت کنید، تصاویر شما در مراحل اولیه شکست نخواهند خورد.
۲
انواع ترکیب بندی ها را ثبت کنید
[فروش عکس]

فضای بزرگ بدون حواس پرتی در سمت چپ فانوس در این تصویر را می توان به راحتی در پشت یک متن قرار داد. عکس از: Matt Higgs

در زمینه ترکیب بندی، تنوع اغلب کلید کار است. زمانی که شما برای خودتان عکس می گیرید، یک عکس از یک سوژه یا صحنه ممکن است کافی باشد تا به آن علاقه مند شوید. با این حال، طراحانی که بر روی یک پروژه کار می کنند، به طور معمول ترکیب بندی ها و جهت گیری هایی را می پسندند که می توانند در طراحی های خود با آن آزمایش کنند.

چند عکس منظره بگیرید، و چند عکس پرتره، که در برخی از آنها سوژه کادر را پر کند و در برخی دیگر المان کوچکتری در داخل کادر باشد. اگرچه نباید مشتری ها را با یک میلیون نسخه از یک چیز یکسان بمباران کنید، اما خوب است که به آنها حق انتخاب بدهید، و چند گزینه از فایل هایی که می توانید پس از درخواست ارائه دهید، داشته باشید.

یک المان که می توانید در عکس های خود جای دهید، ایده فضای منفی است. فضای منفی یک ناحیه ساده و بدون هیچ ویژگی خاص در اطراف سوژه شماست که توجه بیننده را از سوژه دور نمی کند. نمونه هایی از فضای منفی می تواند یک آسمان آبی روشن در پشت یک بالن هوای گرم شناور، یا یک دیوار سفید تمیز در پس زمینه یک پرتره باشد.

این المان های بدون حواس پرتی نه تنها در تضاد (کنتراست) با سوژه ها به تاثیر آنها می افزایند (و در برخی موارد بر چیزهایی مانند مقیاس تاکید می کنند)، بلکه در استفاده های انتشاراتی یا تجاری نیز طراحان را قادر می سازند تا متن های قابل خواندن را به طور واضح بر روی آنها قرار دهند، که بسیار مطلوب است.
۳
تصاویر آرشیوی کلاسیک نگیرید
[فروش عکس]

واقعا دیگر به این نوع تصاویر نیازی نیست. عکس از Caiaimage/Tom Merton، Getty Images

در گذشته، تصاویر اشخاصی که به صورت تجاری مورد استفاده قرار می گرفت، اغلب یک ظاهر صحنه سازی شده (از پیش تعیین شده) و مصنوعی داشت، و مدل ها خنده های بزرگ غیر طبیعی داشتند و در انجام بسیاری از فعالیت های کسل کننده افراط می کردند. جای تعجب ندارد که این نوع تصاویر دیگر رواج ندارند، و خریداران تصویر اکنون عکس هایی می خواهند که معتبرتر به نظر برسند.

به همین دلیل، سعی کنید تصاویر اشخاص را با یک ظاهر کاندید (بی هوا – بدون ژست)، و سبک زندگی (لایف استایل) بگیرید، و مدل های خود را در صحنه های واقعی نشان دهید که داستان های روزمره ای می گویند که می تواند مربوط به همه باشد. یک تکنیک خوب پایین آمدن تا سطح چشم و نزدیک شدن به سوژه ها برای به دست آوردن یک تصویر صمیمی تر باشد.
۴
برای فروش تصاویر خود از قبل فکر کنید
[فروش عکس]
<

عکاسی بارداری در آتلیه بارداری تایم لپس (time-lapse) به ثبت تصاویر با وقفه های زمانی و اغلب ساخت یک ویدیو با آن ها گفته می شود، ویدیویی که گذر زمان را نشان می دهد. در این مقاله آدریان دیویس (Adrian Davies) آموزش می دهد که چگونه به جای ویدیو، تاثیر گذشت زمان بر سوژه خود را در یک تصویر کامپوزیت (ترکیب چند شات) نشان دهید.

شما مطمئنا با دنباله های تایم لپس خیره کننده ای که در مستندهای حیات وحش از گیاهان در حال رشد، گل های در حال باز شدن یا پروانه های در حال تغییر شکل می بینید، آشنا هستید.

بسیاری از دوربین های دیجیتال در حال حاضر تایمرهایی دارند که شما را قادر می سازد تا از این نوع دنباله های تایم لپس (time-lapse) بگیرید، هرچند اینها خروجی هایی به صورت فیلم ویدئویی هستند (به صورت فیلم ویدئویی تولید می شوند). اما می توان یک افکت مشابه را با ارائه دنباله های تایم لپس در یک تصویر واحد، هرچند از سوژه های ساده تر ایجاد کرد.

با عکاسی از یک سوژه یکسان در طول یک دوره زمانی، و سپس ترکیب تصاویر در یک فریم، می توانید ایده خوبی از رشد یا حرکت به دست آورید. برای روشن تر شدن موضوع، احتمالا بهتر است که تعداد تصاویر تکی را به حداکثر پنج عکس محدود کنید. سعی کنید سوژه ای انتخاب کنید که در آن تفاوت واضح و مشخصی بین تصاویر تکی وجود دارد.

کلید موفقیت این است که سوژه را برای تمام نوردهی ها در یک مکان ثابت نگه دارید، به طوری که تنها تغییر یا رشد آن را ثبت کنید، و همچنین از یک نورپردازی و بزرگنمایی یکسان برای تمام تصاویر استفاده کنید.

یکی از ساده ترین سوژه ها برای شروع، یک غنچه نرگس زرد است. آن را در یک گلدان پر از آب در مقابل یک پس زمینه ساده قرار دهید (سفید یا سیاه بهتر است، و کار پس پردازش را ساده تر می کند)، و جای آن را (با گیره) محکم کنید، به طوری که در طول مدت عکاسی حرکت نکند. دوربین باید بر روی یک سه پایه محکم نصب شود. در مثال نشان داده شده در اینجا، نوردهی ها حدود سه ساعت با هم فاصله داشتند، اما شما می توانید به سادگی با نگاه خودتان تشخیص بدهید که چه موقع نوردهی بعدی را عکاسی کنید.
تکنیک کامپوزیت ۱
[عکاسی تایم لپس]

در فتوشاپ (یا یک برنامه ویرایش عکس دیگر با امکانات مربوط به لایه ها)، اولین تصویر را باز کنید، و عرض بوم را تا ۳۰۰% بکشید (Image > Canvas Size) تا به اندازه سه تصویر شود. رنگ بسط بوم را همانند رنگ تصویر قرار دهید (در این جا، سیاه).
[عکاسی تایم لپس]

تصویر دوم را باز کنید، آن را انتخاب کرده، کپی کنید، و در کنار تصویر اول پیست کنید. از ابزار Move برای هم تراز کردن آن به طور کامل استفاده کنید. اکنون تصویر سوم را باز کرده و همین روند را تکرار کنید. در آخر، هنگامی که ترکیب بندی مطابق با میل شما کامل شد، لایه های تصویر را مسطح کرده، و هرگونه پس زمینه اضافی را برش دهید. برای تاکید بر تفاوت بین تصاویر اول و آخر، من آنها را با استفاده از امکانات Layers در فتوشاپ، با استفاده از حالت Lighten Blending کنار هم قرار دادم.
تکنیک کامپوزیت ۲
[عکاسی تایم لپس]

من با استفاده از گیاه گوشت خوار پیچر نشان داده شده در اینجا، یک تکنیک کمی متفاوت اتخاذ کردم. گیاه برگ هایی با سن های مختلف داشت، بنابراین من از برگ های مختلف عکس گرفتم، و بعدا آنها را به هم وصل کردم.
[عکاسی تایم لپس]

اگر شما از این روش استفاده کردید، مطمئن شوید که بزرگنمایی، جهت گیری و نورپردازی را در تمام عکس ها یکسان نگه دارید.

نیکون با اضافه کردن اتصال بلوتوث به دوربین عالی D5500 قبلی خود، از یک DSLR جدید با نام D5600 پرده برداری کرده است. در این مطلب کوتاه، شما عزیزان را با دوربین جدید Nikon D5600 آشنا خواهیم کرد. عکاسی نوزاد در آتلیه نوزاد


این شرکت ژاپنی در اصل تنها لنز D5500 را به روز رسانی کرده، و تکنولوژی بلوتوث SnapBridge را به DSLR مقرون به صرفه خود اضافه کرده است. سایت trustedreviews در بررسی نیکون D5500 به آن رتبه ۸/۱۰ داده است.

SnapBridge به کاربران اجازه می دهد تا دوربین ها را برای همگام سازی همیشه فعال تصویر، پشتیبان گیری خودکار، و به اشتراک گذاری آسان عکس، با گوشی های هوشمند خود جفت (pair) کنند.

به جز آن، D5600 یک حالت فیلمبرداری تایم لپس اضافه هم دارد که آن را از D7200 قرض گرفته است، و نیکون همچنین می گوید که دوربین جدید دارای یک صفحه نمایش لمسی بهبود یافته است، اگرچه ما تا وقتی که آن را در دست نگیریم نمی توانیم بفهمیم واقعا چقدر بهبود یافته است.
[دوربین نیکون d5600]

در بقیه موارد، مشخصات دوربین تقریبا یکسان است – مانند D5500، یک سنسور ۲۴٫۲MP APS-C، پردازنده Expeed 4، فیلمبرداری ۱۰۸۰p 60fps، و یک صفحه نمایش چرخان ۳٫۲ اینچی دارد.

خبر بد این است که نیکون فعلا قرار است D5600 را فقط در ژاپن عرضه کند، و قیمت نهایی، مشخصات، و دسترسی بین المللی به آن هنوز مشخص نشده است.

هنگامی که در آمریکا و انگلیس عرضه شد، ارزشش را دارد که از CES 2017 چشم برندارید، شرکت ممکن است آخرین DSLR رده متوسط خود را به مخاطبان گسترده تری ارائه دهد.
[دوربین نیکون d5600] [دوربین نیکون d5600] [دوربین نیکون d5600]

شما منتظر D5600 خواهید ماند یا همین حالا به یک DSLR جدید نیاز دارید؟ پاسخ خود را در قسمت دیدگاه ها، پایین صفحه، با ما به اشتراک بگذارید.
م
منبع

وقتی من به فتوشاپ فکر می کنم، به دقت و خلاقیت فکر می کنم. ویرایشگرهای فرمت Raw که خیلی از شما با آنها آشنا هستید: مثل لایت روم، Capture One و غیره، ابزار فوق العاده ای هستند، اما به طور کلی، فاقد وسعت و دقت فتوشاپ می باشند. درجه بندی رنگ (color grading) فرآیند تغییر رنگ های از پیش موجود در داخل تصویر شماست و از طریق فتوشاپ ما می توانیم کنترل بسیار دقیقی بر آن داشته باشیم. در این مطلب لنزک، سه روش دقیق برای درجه بندی رنگ یا تنظیم رنگ ها در فتوشاپ به شما آموزش خواهیم داد. این روش ها عبارتند از: Hue & Saturation، Selective Color، و Apply Image. ، دوربین ، عکاسی کودک در آتلیه کودک

1
درجه بندی رنگ با استفاده از Hue and Saturation

هنگامی که یک لایه Hue and Saturation ایجاد کردید، پنجره ای شبیه به پنجره بالا خواهید دید. در مقایسه با Selective Color، که در ادامه نشان خواهم داد، Hue and Saturation دو ویژگی عالی دارد: ابزار Color Picker (نماد دست و فلش) به شما اجازه می دهد که به سادگی تنها با کلیک کردن بر روی تصویرتان یک رنگ را برای تنظیم کردن انتخاب کنید. اگرچه ابزار چندان مبتکرانه ای نیست اما مفید است، به خصوص اگر مطمئن نیستید کدام رنگ را باید تنظیم کنید. اسلایدرهای محدوده رنگ در پایین پنل به شما اجازه می دهند انتخاب خود را اصلاح کرده و به طور دقیق یک رنگ خاص، یا حتی تنها سایه ای از یک رنگ خاص را هدف قرار دهید.

یادداشت جانبی: هنگام اعمال تنظیمات بر روی اسلایدرهای محدوده رنگ، من اغلب Saturation را تا ۱۰۰ بالا می برم تا بتوانم ببینم دقیقا چه چیزی دارم انتخاب می کنم.
[تنظیم رنگ عکس فتوشاپ]

برای اینکه روند کار را به شما نشان دهم، تصمیم گرفتم این درختان را کمی درجه بندی رنگ کرده، و آنها را سبزتر، و زردتر کنم. برای انجام این کار، ابزار Color Picker را برداشتم و بر روی درخت ها کلیک کردم. این کار به من نشان داد که در واقع، رنگ زرد بیشتری نسبت به رنگ سبز در درخت ها وجود دارد، و از این رو، کانال زرد انتخاب شد. از اینجا من تنظیمات لازم را بر روی اسلایدرهای Hue و Saturation اعمال کردم تا وقتی که از نتیجه راضی شدم. من به ندرت به اسلایدر Luminosity (روشنایی) دست می زنم اما از این کار نترسید، احتمالا از اثر آن خوشتان خواهد آمد.
[تنظیم رنگ عکس فتوشاپ]
۲
استفاده از Selective Color برای درجه بندی رنگ بسیار دقیق

زمانی که بحث کنترل درجه بندی رنگ مطرح باشد، Selective Color یا رنگ انتخابی اکثر لایه های تنظیماتی دیگر را تحت الشعاع قرار می دهد. شما نه تنها می توانید به طور مستقل رنگ های قرمز، زرد، فیروزه ای، آبی، و ارغوانی را تنظیم کنید، بلکه می توانید تغییرات کلی تری بر روی هایلایت ها، تن های میانی، و سایه ها ایجاد کنید. علاوه بر این، در حالیکه Hue and Saturation یک اسلایدر برای کنترل Hue به ما می دهد، در Selective Color سه اسلایدر وجود دارد که سطح کنترل به مراتب عمیق تری را ارائه می دهند.
[تنظیم رنگ عکس فتوشاپ]

اگر شما با تنظیم رنگ در Curves (لایه تنظیماتی منحنی ها) آشنا هستید، Selective Color کاملا شبیه آن، اما به شکل اسلایدر است. ساده ترین راه برای یادگیری این است که فتوشاپ را باز کنید و با آن کار کنید. شما متوجه خواهید شد که هر اسلایدر یک اسم دارد؛ Cyan (فیروزه ای)، Magenta (ارغوانی) و Yellow (زرد). حرکت دادن اسلایدر به سمت راست آن رنگ را نشان خواهد داد، حرکت دادن آن به سمت چپ رنگ مخالف آن را نشان خواهد داد: Cyan > Red، Magenta > Green و Yellow > Blue. در آخر، شما متوجه اسلایدری به نام Black نیز خواهید شد. این اسلایدر به روش مشابه با Luminosity در Hue and Saturation عمل می کند، اما طبق تجربه من، معمولا کمی بهتر کار می کند.
[تنظیم رنگ عکس فتوشاپ]

بنابراین چرا استفاده از Selective Color بهتر از Hue and Saturation است؟ هر دو کاملا به هم شبیه هستند، اما Selective Color از لحاظ کنترل شما بر هر رنگ دقیق تر است. از آنجا که سه اسلایدر برای کنترل رنگ معین هر کانال به شما می دهد، کنترل بیشتری دارید، و همچنین این واقعیت وجود دارد که Selective Color کنترل بیشتری نسبت به هایلایت ها (سفید ها)، تن های میانی (خنثی ها)، و سایه ها (سیاه ها) ارائه می دهد. این قطعا سریع ترین ابزار درجه بندی رنگ فتوشاپ نیست، اما یکی از بهترین ابزارها برای افراد وسواسی کنترل کننده مثل من است.
۳
Apply Image، یک توپ منحنی درجه بندی رنگ

با استفاده از Apply Image شما می توانید ماسک های بسیار دقیقی ایجاد کنید که می توانید برای اعمال درجه بندی های رنگ خود به هایلایت ها یا سایه ها از آنها استفاده کنید. صبر کن مارکس، الآن همان حرف های قبلی را تکرار نمی کنی؟ قبلا نگفتی که می توانیم این کار را با استفاده از Selective Color انجام دهیم؟ بله، گفتم، اما شما با استفاده از Apply Image می توانید کنترل حتی بیشتری داشته باشید. اجازه دهید اول به شما نشان دهم چطور این کار را بکنید و بعد از آن خواهم گفت که چرا این ابزار برای کنترل بیشتر عالی است.
[تنظیم رنگ عکس فتوشاپ]

یک لایه جدید ایجاد کنید، من اغلب در اینجا از Curves استفاده می کنم، و به مسیر Image>Apply Image بروید. یک پنجره شبیه پنجره زیر خواهید دید. منبع شما نام تصویری که باز کرده اید خواهد بود. برای اهداف امروز ما، لایه را بر روی حالت “Merged”، کانال را “RGB” و ادغام را “Normal” باقی بگذارید. تنها تنظیماتی که از شما می خواهم تغییر دهید Invert است. با علامت زدن آن، یک ماسک برای قسمت های روشن یا هایلایت ها (Highlights) ایجاد خواهید کرد، و اگر تیک آن را بردارید، ماسک شما برای سایه ها (Shadows) خواهد بود. دو ماسکی که می توانید در بالا ببنید، چیزی هستند که از این روش به دست خواهد آمد.
[تنظیم رنگ عکس فتوشاپ] [تنظیم رنگ عکس فتوشاپ]

علت این که این ابزار بهتر از Selective Color است این است که شما می توانید اصلاحات بیشتری در ماسک ایجاد کنید. بیایید در تصویر نمونه سایه ها را در نظر بگیریم. Selective Color به شما اجازه خواهد داد تا Shadows را تنظیم کنید، اما از آنجا که سایه ها بخش زیادی از این تصویر را در برگرفته اند، تنظیمات شما خیلی کلی خواهند بود. با استفاده از ماسکی که Apply Image برای ما ایجاد کرده است، می توانیم آن ماسک را با استفاده از CTRL+M/L (برای منحنی ها یا سطوح) ویرایش کرده و انتخابمان را حتی بیشتر محدود کنیم.

یادداشت جانبی: Apply Image تکنیک بسیار قدرتمندی است که می توان آن را برای چیزهای زیادی به کار برد. به عنوان مثال، شما می توانید از ماسک های یکسان برای ایجاد تنظیمات دقیق بر روی تُن ها (tones) استفاده کنید.
[تنظیم رنگ عکس فتوشاپ]
یک پاداش برای وسواسی های کنترل گر

در هر یک از لایه های تنظیماتی ای (adjustment layer) که ایجاد می کنید، اگر خواستید سریعا اثر آنها را به Highlights یا Shadows محدود کنید، بر روی آنها دابل کلیک کرده و از “Blend If” استفاده کنید. با فشردن همزمان دکمه Alt و کلیک کردن بر روی اسلایدرها، آنها از هم جدا می شوند (عکس بالا را ببینید)، این به شما اجازه می دهد تا اثر آنها را به تدریج کم کرده، و آن را یا از Highlights یا Shadows حذف کنید. این تکنیک روشی است که من همیشه از آن استفاده می کنم، چون سریع است و درک آن آسان می باشد.
[تنظیم رنگ عکس فتوشاپ]
خلاصه درجه بندی رنگ

شما هنگام درجه بندی و تنظیم رنگ همیشه به این سطح از کنترل نیاز ندارید. من معمولا تغییرات کلی تر بر روی هایلایت ها، تن های میانی و سایه ها را از داخل یک ویرایشگر RAW ایجاد می کنم. با این حال، اگر وقت برای صرف کردن روی یک تصویر دارید، یا به هر دلیلی می خواهید تغییرات بسیار دقیق ایجاد کنید، روش های تنظیم رنگ مطرح شده در این مطلب خیلی به کارتان خواهند آمد.